Munireh Baradaran - Simple Truth

391 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده رﻓﻌﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﺮﻫﺎ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ دوره ﻫﺎی ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻣﺠﺪدش. ﺟﺰو آن دﺳﺘﻪ از ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻧﺪاﻣﺖ و ﻫﻢ ﮐﺎری، اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺎزﺟﻮﻫﺎ را ﺟﻠﺐ ﮐﺮده و ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺳﺎز ﻣﺎن ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪن ﺧﺒﺮﻫﺎی  ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﺜﻼ داﺧﻞ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون. اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻟﻮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﮕﯽ ﺷﺎن را زﯾﺮ ﻓﺸﺎر و اﻧﻔﺮادی ﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪت ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻋﺪه ﯾﯽ از آن ﻫﺎ را اﻋﺪام و ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺣﮑﻢ اﺑﺪ داده ﺑﻮدﻧﺪ. رﻓﻌﺖ ﻫﻢ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ اﺑﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﺸﻢ ﻫﺎی آﺑﯽ و ﻏﻤﮕﯿﻦ رﻓﻌﺖ ﻣﯿﺎن ر ﻧﮓ ﻣﺎت ﭼﻬﺮه ی ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ اش، ﺧﻮد را در ﻻﺑﻪ ﻻی اﯾﻦ ﺳﻄﻮر ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ. روز ١٤ ﻣﻬﺮ ﺧﺒﺮی ﻣﺜﻞ ﺑﺮق وﺑﺎد ﭘﯿﭽﯿﺪ: » رﺋﯿﺲ زﻧﺪان ﻋﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ ﺷﺎﯾﺪ «. اﯾﻦ روزﻧﻪ ﺎﺷ ی اﻣﯿﺪی ﺑ ﺪ. ﺑﺎ دﯾﺪ ﺧﻮش ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد دﯾﮕﺮ از ﺷﻼق و ﻣﺮگ ﺧﺒﺮی ﻧ ﻣﻦ ﺨﻮاﻫﺪﺑﻮد. ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﺎوری اﯾﻦ ﮔﻤﺎن را داﺷﺘﻢ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻈﺮ ﺑﺪﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ » ﺗﺎ ﮐﺎر ﻫﻤﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﯾﮏ ﺳﺮه ﻧﮑﻨﻨﺪ، ﺷﻼق و ﻣﺮگ اداﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ « ، دﻟﯿﻞ ﻣﯽ آوردم ﮐﻪ ﭘﺲ ﻋﻮض » ﺷﺪن رﺋﯿﺲ زﻧﺪان در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ دارد؟ « اﻣﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدم ﮐﻪ آن ﻫﺎ ﮐﺎرﺷﺎن را ﯾﮏ ﺳﺮه ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺰارﻫﺎ زﻧﺪاﻧﯽ را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ و ﺑﻘﯿﻪ را ﻣﺮﻋﻮب و ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﻣﯽ ﮔﺬاﺷ ﺘﻨﺪ و ﺣﺎل ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ زﻧﺪان را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺣﺎل ﻋﺎدی » « ﺑﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ. دو ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ را ﺑﺮای دادﮔﺎه ﺻﺪا ﻧﺰده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻫﻢ او را دﯾﺪه ﺑﻮدم. در ﻧﯿﻤﻪ  ﻓﺮوﺗﻦ، رﺋﯿﺲ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﻮدش آﻣﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ. ﻗﺒﻼ ی دوم ﺳﺎل ٦٣ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻻﺟﻮردی ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﻣﺼﺪر ﮐﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد. از ﺟﻠﻮی ﺗﮏ ﺗﮏ اﺗﺎق ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ. ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪ. ﺑﻪ ﺳﺮدی ﻧﮕﺎه اش ﮐﺮدﯾﻢ. ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺧﻮاﺳﺘﻪ » ﯾﯽ ﻧﺪارﯾﺪ؟ « ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﯾﻢ. ﭘﺲ از آن روزﻧﺎﻣﻪ و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن آﻣﺪ. ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺷﻼق ﻧﻤﯽ ﹺ ﻓﺮوﺗﻦ ﺟﻠﻮی ﺳﻠﻮل ﺗﮏ زﻧﻨﺪ. ﺧﻮد ﺗﮏ آن ﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺎ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﺷﻼق ﺑﻮدﻧﺪ، رﻓﺘﻪ و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺣﺪ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ زد و آن ﻫﺎ اﻋﺘﺼﺎﺑﺸﺎن را ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ. آن ﻫﺎ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻓﺮوﺗﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺮﻓﺶ ﺣﻘﯿﻘﺖ دارد و رﺣﯿﻤﯽ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎی ﺑﺨﺶ زﻧﺎن ﻫﻢ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد. آن ﻫﺎ اﻋﺘﺼﺎﺑﺸﺎن را ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ و ﻏﺬا ﺧﻮردﻧﺪ. ﺑﯽ ﺻﺒ ﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺷﺎن ﺑﻮدﯾﻢ. در ﯾﮑﯽ از ﺷﺐ ﻫﺎی آﺧﺮ ﻣﺎه ﻣﻬﺮﻣﺎه آن ﻫﺎ را آوردﻧﺪ. ﻫﻤﮕﯽ ﺷﺎن ﺗﮑﯿﺪه و ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ وﺿﻊ ﻣﻬﺘﺎب و ﻧﺎدﯾﻦ ﭼﯿﺰی ورای ﻻﻏﺮی ﺑﻮد. ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻮﺳﺖ و اﺳﺘﺨﻮان از آن ﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﻓﺮورﻓﺘﻪ، اﺳﺘﺨﻮان ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮآﻣﺪه و ﭘﻮﺳﺘﻪ ی ﺻﻮرت ﺗﺮک ﺑﺮدا ﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﻪ ﺑﻪ روزﺷﺎن آورده ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎل آن ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ اﺷﮏ در ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮد،