Munireh Baradaran - Simple Truth

392 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﺗﺼﻮرش را ﺑﮑﻨﯿﺪ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺧﻮردﻧﺪ و ﺷﻼق ﺑﻮد، ﭼﻪ وﺿﻌﯽ داﺷﺘﻨﺪ؟ « آن دو، ﺑﯿﺴﺖ ودو روز و ﻫﺮ روز ﭘﻨﺞ ﺑﺎر ﺷﻼق ﺧﻮرد ه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﻨﻬﺎ روزﻫﺎی ﻋﺎدت ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﺷﻼق ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﯿﺴﺖ ودو روز ﺑﺪون ﺧﻮردن و آﺷﺎﻣﯿﺪن. ﻫﻔﺘﻪ ی آﺧﺮ ﺑﯽ ﻫﻮش ﺑﻮدﻧﺪ و در وﻋﺪه ﻫﺎی ﺷﻼق آن ﻫﺎ را ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﯾﺎ ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻮش ﻣﯽ آوردﻧﺪ. روزﻫﺎی آﺧﺮ ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﯾﺴﺘﺎدن و رﻓﺘﻦ ﺗﺎ ﭘﺎی ﺗﺨﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ، در ﺳﻠﻮل ﻣﯽ زﻧﺪﺷﺎن. ﻣﻬﺘﺎب ﺗﻌ ﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ روزﻫﺎ و ﺷﺐ ﻫﺎی آﺧﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﻧﻤﺎز ﻣﯽ » « ﺧﻮاﻧﯽ؟ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﮐﻢ ﹺ د ﹺ آب ﺗﺮ آزارش داده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﺸﻨﮕﯽ. ﺷﯿﺮ  اﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ او ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽ زده و او ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨ ﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر در ﺑﯽ ﺣﺎل ﻧﯿﻤﻪ ﻫﻮﺷﯽ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﯿﺮ آب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ آب ﺧﻮرده ﯾﺎ ﻧﻪ. ﺧﯿﺴﯽ ﭼﺎدرش ﻫﻢ ﭼﯿﺰی را روﺷﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﻟﺐ و دﻫﺎﻧﺶ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﺧﺸﮏ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮوﺻﻮرﺗﺶ آب زده ﺑﻮد. ﺗﺮک ﻫﺎی ﭘﻮﺳﺘﺸﺎن از ﺑﯽ آﺑﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎورش آﺳﺎن ﻧﺒﻮد. ﺑﯿﺴﺖ ودو روز اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬای ﺧﺸﮏ و ٥٥٠ ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق! رﮐﻮرد ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﯾﯽ ﺑﻮد. اﻧﺴﺎن در زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن ﭼﻪ ﻗﺪرت ﻋﺠﯿﺒﯽ دارد، ا ﮔﺮ زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺨﻮاﻫﺪ. ﻣﻬﺘﺎب ﺷﺒﯽ از ﺷﺐ ﻫﺎی ﺑﯽ ﻫﻮﺷﯽ، ﺻﺪای ﻣﺮدی را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ از ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ﺑﺎﻻ ﮐﺴﯽ اﻟﻬﻪ » را ﻣﯽ « ی ﻧﺎز ﺧﻮاﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻫﻨﻮز ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﹰ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ رؤﯾﺎ ﺻﺪا را واﻗﻌﺎ ﺑﻮد؟ اﻣﺎ در ﻟﺤﻈﻪ ی ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای آواز ﺑﺎور ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اﺳﺖ. ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻣﯿﺪی ﮔﻮﺷﻪ ی دﻟﺶ را روﺷﻦ ﻣﯽ » ه: ﮐﺮد ﺑﺎﻻﺧﺮه روزی ﺗﻤﺎم ﻣﯽ راز «. ﺷﻮد زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪ ﻧﺸﺎن ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ده روز ﺷﻼق، ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد، ﻣ ﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻣﯿﺪی ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن آن ﻧﻤﯽ دﯾﺪ. ﺳﻬﯿﻼ ١ اﻣﺎ در ﻣﯿﺎن آن ﻫﺎ ﻧﺒﻮد. ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﺰ او. او را ﻫﻢ ﺷﻼق زده ﻣﯽ اﻧﺪ اﻣﺎ از دو ـ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﮐﺴﯽ ﺻﺪاﯾﺶ را ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮد و ﺧﺒﺮی از او ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﺣﺒﺮی در ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮏ ﹰ او ﻧﻔﺮ ﺧﻮد را دار زده اﺳﺖ. ﻗﻄﻌﺎ ﺑﻮد ﺮده ﺑﻮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻼﻗﺎت  . ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ زﯾﺮ ﺷﻼق ﻣ ﻫﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ، ﻣﺎدرش از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺮﻣﯽ ﻪ ﮔﺸﺘ ، ﺳﺮاغ دﺧﺘﺮش را ﻣﯽ اﺳﺖﻪ ﮔﺮﻓﺘ . ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﺑﺎور ﻧﮑﺮده ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺒﺮ ﺟﺪﯾﺪی ﺑﻮد. ﺑﺎ اﯾﻦ اﻣﯿﺪ ﮐﻪ دﺧﺘﺮش در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ از زﻧﺪان زﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﺎ ﺳﻬﯿﻼ رﻓﺘ ﻪ ﺑﻮد. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺎ ﮐﺖ و آرام ﺑﻮد و اﮔﺮ در ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ دﻗﯿﻖ ﻣﯽ ﺷﺪی، اﻧﺪوه ﺧﻔﺘﻪ ﯾﯽ را در آن ﻣﯽ دﯾﺪی. وﻗﺘﯽ ﭘﺮوﯾﻦ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮد، او آرام و ﺑﯽ ﺻﺪا ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮﯾﺴﺘﻪ ﺑﻮد. 1 . ﺳﺮور )ﺳﻬﯿﻼ( دروﯾﺶ ﮐﻬﻦ، ﻫﻮادار ﺳﺎزﻣﺎن ﻓﺪاﯾﯿﺎن ﺧﻠﻖ )ا ﮐﺜﺮﯾﺖ(.