Munireh Baradaran - Simple Truth

394 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده » ﻣﺮﯾﻢ ﻃﺎﻟﺒﯽ را ﺳﻬﯿﻼ »، « ﻣﺤﻤﺪ رﺣﯿﻤﯽ را و... « ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ی آن ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ از ﺑﻨﺪ ﻣﺎ و ﺑﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﮐﺸﺘﻪ اﻧﺪ؟ ﻧﻪ! ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻋﺪه ﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. آﺧﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻃﯿﺒﻪ را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. او ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑ  ﻣﺜﻼ ﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آزاد ﻣﯽ ﺷﺪ، او ﮐﻪ ﺗﺎزه  ﻋﺮوس ﺑﻮد و ﻫﻤﺴﺮ ﺟﻮاﻧﺶ در اﻧﺘﻈﺎر او. ﻃﯿﺒﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ ﮐﺎره ﯾﯽ ﻧﺒﻮد ﯾﮏ ﻫﻮادار ﺳﺎده. ﻣﻌﻠﻮل ﺑﻮد. اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﯾﺎدش ﻣﯽ دادم و ﮔﺎه ﮔﭗ وﮔﻔﺘﯽ. ﺑﻪ ﮔﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ، او ﺑﺎﯾﺪ در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ در ﯾﮑﯽ از ﺳﻠﻮل ﻫﺎ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﺎم او و ﺻﺤﺒﺖ وﺳﺎﺋ ﻠﺶ را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪ. ﺷﻨﯿﺪم. ﻫﻤﻪ ی ﭘﻨﺠﺎه وﭼﻨﺪ ﻣﺠﺎﻫﺪی ﮐﻪ از ﺑﻨﺪ ﻣﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺪود دوﯾﺴﺖ ﻧﻔﺮی از ﺑﻨﺪﻫﺎی ﯾﮏ و ٢ اﻋﺪام ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺧﺒﺮﻫﺎی ﺗﮑﻤﯿﻠﯽ آﻣﺪ. » دارﺷﺎن زده اﻧﺪ. « ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺟﻮاب اوﻟﯿﻦ ﺳﺆال، اﺗﻬﺎم؟ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺠﺎﻫﺪ، و ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻨﺎﻓﻖ، ﯾﮏ راﺳﺖ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ در ﺻﻒ اﻋﺪاﻣﯽ ﻫﺎ. اﺷﺮف ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪ اﺳﺖ و ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺮﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ. ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ زده ﺑﻮدﻧﺶ. ﻓﻀﯿﻠﺖ را ﻗﺒﻞ از اﻋﺪام ﺷﻼق زده ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ٢ را ﮐﻪ ﭘﺲ از ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺗﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮاب ﺑﻮد. ﮐﺎﺑﻮس ﻣﯽ دﯾﺪ و از ﺧﻮاب ﻣﯽ ﭘﺮ ﯾﺪ. او ﻃﻨﺎب دار را ﺑﺮ ﮔﺮدن ﺷﻮﻫﺮش و دو زن دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﭼﺎدرﺷﺎن را ﺑﻪ دور ﮔﺮدﻧﺸﺎن ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، دﯾﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ ﻃﻨﺎب ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻗﺮار ﺑﻮد او را ﻫﻢ ﺑﺎ آن ﻫﺎ دار ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﻧﺰده ﺑﻮدﻧﺪ. در زﻧﺪان ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﮐﺎری ﺗﻦ داده ﺑﻮد. از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﺳﺆال ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺴ ﻠﻤﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ آن ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﯽ ﯾﺎ دوﭘﻬﻠﻮ داده ﺑﻮدﻧﺪ، اﻋﺪام ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. در ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ آن ﻫﺎ را ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن دادﮔﺎه ﭼﻨﺪدﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ راه رو ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎﻧﺪﻧﺪ. در ﺻﻒ ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﻦ اﻋﺪام. ﭘﺎﺳﺪاری را دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﺎری دﺳﺘﯽ ﭘﺮ از دﻣﭙﺎﯾﯽ ﻣﺨﺼﻮص زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن را دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﮕﺎه ﺳﻢ ﭘﺎﺷﯽ دور و ﺑﺮ ﮐﺎﻣﯿﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﭘﻠﮑﯿﺪ. ﺻﺪای رﺳﻮل را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﺮای اﻋﺪام ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ، ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد: » آﺧﺮ ﭼﺮا ﻣﺮا ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﻦ دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ دارم. ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎره ﯾﯽ ﻧﺒﻮدم. « ﮔﺮﯾﻪ ﻧ ﮑﺮدﯾﻢ. ﺣﺘﺎ آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﯾﺎ ﺑﺮادرﺷﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﺎﺑﺎور ﺑﻪ آن ﭼﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺗﺮدﯾﺪ در زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن ﺧﻮد. ﮐﻤﺮﻣﺎن را ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ و ﺻﺪاﯾﻤﺎن را و از آن ﭘﺲ دﯾﮕﺮ زﻧﺪان ﺧﻨﺪه ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺎزی ﻫﺎی ﺷﺎد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺪﯾﺪ. دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﺣﺎل ﺧﻮش ﻣﺎن ﻧﮑﺮد. در ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺘﯿﻢ. ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻗﺪم زدن را ﺗﺮﺟﯿﺢ دادﯾﻢ. ﮐﺎش ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﺴﺖ. ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﯿﻢ. روزﻫﺎ از ﭘﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﺗﻠﺦ و دردﻧﺎ ک زﻧﺪﮔﯽ آﻏﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ.