Munireh Baradaran - Simple Truth

395 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ و از زﻧﺪﮔﯽ و ﺷﺎﯾﺪ از دﯾﮕﺮان ﻧﯿﺰ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اﺣﺴﺎس ﺑﯿﻤﺎری ﻗﻠﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻗﻠﺒﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، اﻣﺎ. ﮔﻠﯽ ﻣﯽ ﮔﻔ ﺖ ﺗﺠﻤﻠﯽ ﹺ ﻣﻦ ﹺ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﺑﺎ ﺳﮑﺘﻪ ﺑﻤﯿﺮد. ﻣﺮگ، آرزوی ﻫﻢ ﺑﻮد. ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮدم را ﭘﯿﺮ و ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم. دﯾﮕﺮ روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ و ﺳﻄﺮی از آن را ﺟﺎ ﻧﻤﯽ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ در آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ. ﯾﻌﻨﯽ آﯾﺎ آب از آب ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮ رده ﺑﻮد؟ آﯾﺎ آن ﻫﻤﻪ، ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﮐﺎﺑﻮس ﺑﻮد؟ ﭘﺎﯾﯿﺰ آن ﺳﺎل دﮐﺘﺮ ﺳﺎﻣﯽ را ﺗﺮور ﮐﺮدﻧﺪ. ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﯾﮑﯽ از ﺑﯿﻤﺎراﻧﺶ او را ﮐﺸﺘﻪ اﺳﺖ. ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ در ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﯿﻊ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻧﺪ. ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻤﺎن را ﺗﯿﺰ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻧﺸﻨﯿﺪﯾﻢ اﻣﺎ، ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، اﻋﺘﺮاض ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﻫﻢ ﮐ ﺸﺘﻨﺪ. ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎﻣﺎن ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ، از ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺷﺎن را ﻣﯽ دﯾﺪﯾﻢ و از ﮔﻮﺷﯽ ﺻﺪای اﻟﺘﻤﺎس » ﺷﺎن را: ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن رﺣﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﺷﻤﺎ را ﻫﻢ ﻣﯽ «. ﮐﺸﻨﺪ زﻣﺴﺘﺎن آن ﺳﺎل ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻘﺎﻣﺎت وزارت ﺧﺎرﺟﻪ ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺳﺎزﻣﺎن ﻋﻔﻮ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻞ و ﻫﺎی وﻫﻮی آﻧ ﻬﺎ را ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ: » ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ دروغ اﺳﺖ .« ﻣﮕﺮ آن ﮔﺰارش ﭼﻪ ﺑﻮد؟ روزﻧﺎﻣﻪ ی ﮐﯿﻬﺎن ﭼﺎﭘﺶ ﮐﺮد. ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﯾﻢ. ﭼﺎپ ﮐﺮد ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺦ وزرات ﺧﺎرﺟﻪ را در رد آن » ﻫﻤﻪ اﺗﻬﺎﻣﺎت دروغ ﻣﺴﺘﺪل »، « « ﺳﺎزد. ﺑﻪ اﻋﺪام و ﻏﯿﺮه اﺷﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﯿﺰی درﺑﺎره ی آن ﮐﺸﺘﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻧﺒﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ آﯾﺎ؟ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ را ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺗﻌﺪادﺷﺎ ن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ اوﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﻤﺴﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻨﺪی ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻼﻗﺎت دادﻧﺪ. ﺣﺎل ﺟﺴﻤﯽ و روﺣﯽ ﺷﺎن ﺑﺪﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮش را ﻣﯽ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﻪ  ﮐﺮدﯾﻢ. ﻗﺒﻼ ﯾﯽ از آن ﻫﺎ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ اﻧﺪوه و ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ﺑﻮد. اﯾﻦ ﮐﻪ آن ﻫﺎ را در ﺻﻒ راﺳﺖ راه رو ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ، دﻟﯿﻞ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ ﻧﺒﻮد. ﺳﻪ ﺑﺎر در روز ﺷﻼق ﻣﯽ زدﻧﺪ و ﭘﺲ از آن ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ آن ﻫﺎ را زﯾﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. آن ﻗﺪر زده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮﻧﺪ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ. در رﻓﺘﻦ دوﺳﺘﺎﻧﺸﺎن ﹺ ﻋﺰا ﺑﻮد، ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﻫﻢ ﺗﻌﺎدل رواﻧﯽ ﺳﮑﻮت ﺷﺎن ﭘﺎ ک ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد ه ﺑﻮد. اﻣﺎ ﻗﺎﺗﻼ ن ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ول ﮐﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. ﺑﺎز ﻫﻢ ورﻗﻪ ﻣﯽ دادﻧﺪ و از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ اﻧﺰﺟﺎرﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ. از ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ. در ﺷﺐ ﻫﺎی ﺳﺮد ﺑﻬﻤﻦ ٦٧ ، زﻣﺎﻧﯽ » « ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺑﻨﺪ در ﻃﺒﻘﻪ ی اول ﻣﯽ آﻣﺪ و ﺗﮏ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺻﺪاﯾﻤﺎن ﻣﯽ ﮐﺮد و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎی ﻣﻨﻔﯽ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮن ﺳﺮدی ﻣﺴﺨﺮه ﻣﺎن ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ اﻋﺪام. از ﺷﻮﮐﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ از ﮐﺮده ی ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ و او ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﺟﻮاب داده ﺑﻮد: ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ » ﮐﻨﻢ ﮐﺎر ﺑﺪی اﻧﺠﺎم داده ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮده در راه ﻣﺮدم ﺑﻮده « و زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﭘﺎﺳﺦ داده ﺑﻮد: » ﭘﺲ ﺑﺮو، ﻓ ﺮدا