Munireh Baradaran - Simple Truth

396 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده اﺟﺮت را در آن دﻧﯿﺎ ﻣﯽ «. ﮔﯿﺮی ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺗﻌﺪادی را ﺑﺮدﻧﺪ و وﺳﺎﺋﻠﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﺪرﻗﻪ ﺷﺎن ﮐﺮدﯾﻢ. ﺷﺎﯾﺪ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ دﯾﺪم ﺷﺎن. ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ از آن ﻫﻢ ﺗﻌﺪادی را ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ ﺑﻮد. از ﺑﻨﺪ ﯾﮏ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب آن ﻫﺎ ﺑﺮ ﻪ ﻣﻌﯿﺎری ﭼ اﺳﺖ ؟ ﯾﮏ ﺣﺪس اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺷﺎن ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﯿﺶ ﺗﺮﺷﺎن از زﻧﺪاﻧﯽ « ﮐﺶﻣﻠﯽ» ﻫﺎی ﺑﻮدﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ در ﺑﯿﻦ آن ﻫﺎ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺷﺎن ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﺸﺎن رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﻮد، اﻣﺎ در ﻟﯿﺴﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. ﮔﻠﯽ ﻣﯽ ﯽﺑ» ﮔﻔﺖ: ﺧﻮد دﻧﺒﺎل ﻣﻨﻄﻖ ﺑﺮای اﻋﻤﺎل اﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ. ﭼﯿﺰی از آن ﺳﺮ درﻧﻤﯽ آورﯾﺪ. « ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ی اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻮد. ﯾﮏ ﻓﺸﺎر روﺣﯽ ﺑﻮد. آن روزﻫﺎ ﺳﺎﯾﻪ ی ﻣﺮگ و ﺷﻼق ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد. ﺷﺒﯽ دﺳﺘﻮر آﻣﺪ ﮐﻪ وﺳﺎﺋﻠﻤﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ و آﻣﺎده ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭼﻨﺪان ﺟﺪی ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. اﻣﺎ آن روزﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﻣﮑﺎن داﺷﺖ. ﺑﺎ دﻗﺖ و وﺳﻮاس ﻫﺮﮐﺴﯽ رﺧﺖ و ﻟﺒﺎﺳﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮد، در ﺳﺎک ﺟﺎ ﻣﯽ داد. ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﯾﮏ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﻧﻤﯽ دﻫﻨﺪ، ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ از ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﮐﺮد. ﻫﺮﮐﺪام ﻧﺎم ﺧﻮد را درﺷﺖ و ﺧﻮاﻧﺎ روی ﺑﺴﺘ ﻪ ﯾﺎ ﺳﺎک ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ ﯾﺎ ﻣﯽ دوﺧﺘﯿﻢ. ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﻤﺪی ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﺰو وﺳﺎﺋﻞ ﺷﻮﻫﺮش ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺲ داده ﺑﻮدﻧﺪ، ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ زﻧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ وﺳﺎﺋﻞ اﻋﺪاﻣﯽ ﻫﺎ درﻫﻢ وﺑﺮﻫﻢ و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ درﻫﻢ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ وﺳﺎﺋﻞ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎن داده ﺷﻮد. ﻫﺮﮐﺪام از اﯾﻦ ﺗﮑﻪ رﺧﺖ و ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﮐﻬﻨﻪ، داراﯾﯽ و ﯾﺎدﮔﺎری از زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺪان ﻣﺎ ﺑﻮد. در آن ﻓﻀﺎی اﻧﺪوه و ﻧﺎاﻣﯿﺪی، ﯾﮏ ﻧﻮع ﻫﯿﺠﺎن و ﮔﻮﻧﻪ ﯾﯽ ﺗﺮدﯾﺪ و ﻧﺎﺑﺎوری ﻫﻢ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ی اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺎزی و ﻓﺮﯾﺐ ﺑﻮد. آزار روﺣﯽ ﻣﺎ. اﯾﻦ ﮐﻪ آن ﺷﺐ ﭘﺎﺳﺪار ورﻗﻪ ی ﻣﺨﺼﻮص ﻧﺎﻣﻪ آورد ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاد ﻫﺎه ﻣﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ، ﺑﺎز اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺣﮑﻢ وﺻﯿﺖ  ﺗﺮدﯾﺪﻫﺎ را روﺷﻦ ﻧﮑﺮد. ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼ ﻧﺎﻣﻪ را داﺷﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻪ  اﺻﻼ ﻫﺮﺣﺎل ﻣﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر اﺟﺎزه ی ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ داﺷﺘﯿﻢ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻧﻨﻮﺷﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻢ. ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎزﻣﯽ ﮔﺮدم، زﻧﺪﮔﯽ را رﻏﺑﻪ ﻢ ﺗﻤﺎم ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ و ﺗﻨﮕﻨﺎﻫﺎش زﯾﺒﺎ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﭼﯿﺰی  ﺑﯿﻨﻢ و اﻓﺴﻮس را ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم، ﺣﺘﺎ اﻓﺴﻮس ﻋﺸﻘﻢ را ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد آن ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮده ام. ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد. ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪﻣﺶ، ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم. ﺷﺐ ﺑﻮد و زﯾﺮ رﺧﺖ ﺧﻮاب ﺑﻮدم. ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﻣﻪ ی ﻣﻦ، ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ی ﻫﯿﭻ ﮐﺲ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑ ﻪ دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪ. ﻓﺮدای آن روز ﻫﻢ ﮐﺴﯽ را ﻧﺒﺮدﻧﺪ. ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﺳﺎ ک ﻫﺎی ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه را دوﺑﺎره ﺎنﺷﺟﺎ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ.