Munireh Baradaran - Simple Truth

397 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده اﻋﻼم ﺷﺪ ﺧﻤﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ٢٢ ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻋﻔﻮ داده اﺳﺖ. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺷﺎﻣﻞ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ اﺷﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺰ ﻧﻬﺼﺪوﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اﺷﺮار. آن ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﺟﻮد ده ﻫﺎﻫﺰار زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ را ﺗﮑﺬﯾﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ آزادی ﻣﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﭼﭗ، ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﻣﺎن ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻨﻮط ﺑﻪ اﻋﻼم ﮐﺘﺒﯽ اﻧﺰﺟﺎر از ﮔﺮوه ﻫﺎ و ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﻋﺪم ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ اﺳﺖ. ﺑﺮای ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺟﺪﯾﺪی ﻧﺒﻮد. از ﺳﺎل ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺮط ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻦ ﻧﺪادن ﺑﻪ آن ﻫﻨﻮز در زﻧﺪان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﻌﺪادی از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻣﺮد را ﺑﺮای ﻣﺮاﺳﻢ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از زﻧﺪان ﺑﺮدﻧﺪ و ﻓﯿﻠﻢ ﺷﺎن را از ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ و در روزﻧﺎﻣﻪ ﻋﮑﺲ ﺷﺎن را اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺟﻠﻮی دورﺑﯿﻦ ﺻﻮرت ﺷﺎن را ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎﺷﺎن را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻧﺎدم ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. آن روز در ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺗﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر داده ﺑﻮدﻧﺪ، ﮐﻪ ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ از آن را اﻋﺪام ﻣﯽ دﯾﺪﻧﺪ. درﺣﻘﯿﻘﺖ آن ﻫﺎ را ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٧ ﺑﻪ وﯾﮋه در ﺑﻨﺪ ﻣﺮدﻫﺎ، ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد ﺑﯿﺶ ی ﺗﺮ را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، روﺣﯿﻪ ﻫﺎ داﻏﻮن ﺑﻮد، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﻣﯽ دﯾﺪﻧﺪ. آن ﺟﻤﻊ و دوﺳﺘﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ، آن اﻣﯿﺪﻫﺎ و ﺣﺮﮐﺖ ﻫﺎ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺑﻪ زﯾﺮ ﺧﺎک رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﯽ » و « دادﯾﺎر زﻧﺪان، ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﻫﻢ ﻣﺪام آن ﻫﺎ را زﯾﺮ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﺷﺮاﯾﻂ آزادی را ﮐﻤﯽ ﻫﻤﻮار ﮐﺮده ﺑﻮدﻧ ﺪ. ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ، ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ در ﻓﻀﺎﯾﯽ رﻋﺐ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. در اﻧﻔﺮادی ﺑﻮدﻧﺪ. دو ﻧﻔﺮﺷﺎن را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ٢ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ از دوﺳﺘﺎن رأیﻫﻢ ﺷﺎن ﺟﺪا ﺑ ﺎﺷ ﻨﺪ. آن ﻫﺎ در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ در آن ﺑﻨﺪ ﺗﻮاب ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ، اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﮐﺮدﻧﺪ. آن دو از ﺟﻮان ﺗﺮﯾﻦ و ﻗﺪﯾ ﺗﺮﯾﻦ ﻤﯽ ﻫﺎی زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﯿﺶ ﺗﺮﯾﻦ دوره ی زﻧﺪان آن ﻫﺎ در ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ ﻫﺎ و اﻧﻔﺮادی ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﭙﺮی ﺷﺪه ﺑﻮد. از ﺳﺎل ٦١ ، ﮐﻪ د ر ﺑﻨﺪ ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ ﻫﺸﺖ ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﺑﻮدﯾﻢ، ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﯽ ﺷﺎن. ﯾﮑ از آن دو ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﯾﮏ ﺳﺎل در ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ در اﻧﻔﺮادی ﺑﻮد و دﯾﮕﺮی ﻣﺎه در ﻫﺎ «ﺟﻌﺒﻪ » ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﮐ ﻮﺗﺎه ﻧﯿﺎﻣﺪ. ﻣﻮﺿﻊ ﺷﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﺮﯾﺢ و روﺷﻦ ﺑﻮد. اﻋﺘﺼﺎب ﺷﺎن ﮔﺮﭼﻪ در آن روزﻫﺎ و ﺷﺮاﯾﻂ ﺳﺎل ٦٧ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﻧﺴﻨﺠﯿﺪه ﺑﻮد. ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧ ﺘﯿﺠﻪ ﯾﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد و آن ﻫﺎ ﻣﺤﺪودﯾ ﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای اﻋﺘﺼﺎب ﺷﺎن ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ روزﺑﻪ روز ﺣﺎﻟﺸﺎن ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻮد ﻣﯽ و دﯾﮕﺮ ﺣﺘﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﯾﺴﺘﺎدن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﺣﺎﻟﺸﺎن ﺑﻮدم. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺖ ﺳﺎل زﻧﺪان، ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ ﻫﺎ و اﻋﺘﺼﺎب ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﺗﻮان ﺟﺴﻤﯽ ﺷﺎن ﺗﺤﻠﯿﻞ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. اواﯾﻞ ﺑﻬﺎر ﺳﺎل ٦٨ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ در اﻧﻔﺮادی ﺷﻨﯿﺪم اﻋﺘﺼﺎب ﺷﺎن را ﺷﮑﺴﺘﻪ اﻧﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪی ﻣﯿ ﺎن ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آن دو ﺑﻮد. در ﺣﺮﮐﺖ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻫﺎ و ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎ ﻫﻢ