Munireh Baradaran - Simple Truth

398 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﯿﺶ از آن ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ دو ﺳﺎل در ﺳﻠﻮل ﻣﺠﺮد ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮراﺟﺒﺎری ﭼﺎدر ﺳﯿﺎه ﺑﭙﻮﺷﻨﺪ و ﺳﺮ آن ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. آن ﻗﺪر ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﺳﻢ ﯾﮑﯽ ﺗﺪاﻋﯽ دﯾﮕﺮی ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد، دو ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺘﻔﺎوت داﺷﺘﻨﺪ. ﯾﮑﯽ ﺷﺎن روﺣﯿﻪ ﯾﯽ ﺟﻮﺷﯽ و ﺳﺮﮐﺶ داﺷﺖ، دﯾﮕﺮی ﺳﺮﺷﺘﯽ آرام و ﻣﻼﯾﻢ و در ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﺮاﻓﺖ و ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻧﯿﺎز ﺑﻮد، اﺳﺘﺎدﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎاﯾﻦ ﺣﺎل ﻧﻘﻄﻪ اﺷﺘﺮاک ﻫﺎی ﻣﻬﻤﯽ ﻣﯿﺎن ﺷﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ. ﻫﺮ دو ﻋﻤﻞ و ﮔﻔﺘ ﺎرﺷﺎن ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮای آن، از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺎﯾﻪ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﻣﯿﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ از اﺣﺘﺮام و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺣﺘﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ رﻏﻢ دﺷﻤﻨﯽ ﺷﺎن، اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻪ آن دو داﺷﺘﻨﺪ. ﺗﻌﺪاد دﯾﮕﺮی را ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺒﯽ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. در ﯾﮑﯽ از ﻓﺮﻋﯽ ﻫﺎ ی ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﺑﻮدﻧﺪ. روزﻫﺎی اول اﻧﺘﻈﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را داﺷﺘﻨﺪ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻃﻮری ﺟﻠﻮه داده ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﻪ زودی اﻋﺪام ﺷﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد. ﺑﺎاﯾﻦ ﻫﻤﻪ، اواﺧﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ آزادﮐﺮدن ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ. ﺗﺎ اواﺧﺮ ﺑﻬﺎر ٦٨ ، ﻋﺪه ی زﯾﺎدی ﺑﻪ وﯾﮋه ﭼﭙﯽ ﻫﺎ را آزاد ﮐﺮدﻧﺪ. از ﻣﺮدﻫ ﺎ ﺗﻌﺪاد اﻧﺪﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. اﻣﺎ در ﺑﯿﻦ ﻣﺎ زن ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺮط اﻧﺰﺟﺎرﻧﺎﻣﻪ را ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎﺑﺖ آن زﯾﺮ ﻓﺸﺎرﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﻗﺮارﻣﺎن دادﻧﺪ. اﻧﻔﺮادی ﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﹺ اﺗﺎق ﻣﺪت، ﺑﺴﺘﻦ در ﻫﺎ، ﻣﺤﺪودﮐﺮدن ﻫﺎ و ﻓﺸﺎرﻫﺎی روزاﻧﻪ ﻇﺎﻫﺮ ی ﺑﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ را ﻣﯽ ﻓﺮﺳﻮد.