Munireh Baradaran - Simple Truth

ﭘﯿﺶ ﮔﻔﺘﺎر )دﻓﺘﺮ اول( در ﺷﻬﺮﯾﻮر ﺳﺎل ١٣٦٧ اوﻟﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺗﻬﺮان ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻨﮓ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ. زﻧﺪان اوﯾﻦ ﺑﺎ ﻣﺤﻞ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﻓﺎﺻﻠﻪ ی زﯾﺎدی ﻧﺪارد. ﻣﺎ از ﻻﺑﻪ ﻻی ﻧﺮده ﻫﺎی آﻫﻨﯿﻦ، ﭘﺮﭼﻢ ﻫﺎ و آرم ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻬﺎن را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻦ ﻫﺎی ﹺ ﹺ ﺷﻤﺎل ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ در آﺳﻤﺎن ﺗﻬﺮان در ﭘﺮواز ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﯽ دﯾﺪﯾﻢ و ﺷﺐ ﺷﻬﺮ » ﻫﺎ از ﺑﺎزی « ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺤﻞ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﻗﺮار داﺷﺖ، ﻫﯿﺎﻫﻮی ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﻫﺎ را ی ﺑﭽﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﹺ ﺷﻼق و ﻣﺮگ ﺳﻮی دﯾﻮار ﺧﻔﺎش ﻣﺮگ ﺳﺎﯾﻪ ﮔﺴﺘﺮاﻧﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎ در ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ. روزاﻧﻪ ده ﻫﺎ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺻﺪﻫﺎ زﻧﺪاﻧﯽ را ﺑﻪ ﺟﻮﺧﻪ اﻋﺪام ی ﻣﯽ ﺳﭙﺮدﻧﺪ. در آن روزﻫﺎ آرزو ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از آن ﺑﺎﻟﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺮواز درآﯾﻢ و ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﻤﺎن را ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺎزﮔﻮﯾﻢ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﭘﺸﺖ دﯾﻮار ﻧﺒﻮدم، ﺑﺎ دوﺳﺘﯽ در ﻏﺮوﺑﯽ ﺑﻬﺎری در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎی ﺷﻠﻮغ ﺗﻬﺮان ﻗﺪم ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﭘﺮده ﺑﻬﺎر ﻧﺒﻮد. او  ﺣﺲ  ﹺ ﮔﺎزوﯾﯿﻞ ﻣﺎﻧﻊ دود  ی ﻏﻠﯿﻆ ﭘﯿ ﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد آن ﭼﻪ را در زﻧﺪان ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺛﺒﺖ ﮐﻨﻢ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺟﺪی ﺑﮕﯿﺮم. ﻣﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎ آوردم، ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎزﮔﻮﮐﺮدن آن ﭼﻪ در زﻧﺪان ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﹺ آﺳﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺿﻌﻒ ﮐﺎر ﻫﺎ و ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺎ و ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ، آن ﻫﺎ را ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ ﹰ ﻫﻤﺎن ﮔﻔﺖ: دﻗﯿﻘﺎ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺛﺒ ﺖ رﺳﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺪاری ﻫﺎ زﯾﺒﺎﺗﺮ ﺟﻠﻮه ﮐﻨﻨﺪ و ﭼﻬﺮه ی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺷﺎن را ﺑﺎزﯾﺎﺑﻨﺪ. ﺑﺎز ﺑﻬﺎﻧﻪ آوردم: ﻗﻠﻤﻢ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺪارد. ﻣﺒﺘﺪی اﺳﺖ. ﮔﻔﺖ: ﻗﻠﻢ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮ، ﺑﻪ زودی دوﺳﺘﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدش را ﺑﭙﺬﯾﺮم، دﺳﺖ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﻓﺸﺮدﯾﻢ. ﺷﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ ﺧ ﻠﻮت ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﯾﻢ. آن ﭼﻪ ﻣﯽ ﹸﻪ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺪان اﺳﺖ. ﻫﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮاﻧﯿﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻪ ﺳﺎل از ﻧ ﺑﺎزﻧﻮﯾﺴﯽ ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻤﺎﻣﯽ دوران زﻧﺪان را ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ام. اﻣﯿﺪوارم در آﯾﻨﺪه در اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮم. ﺷﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ی ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎزﺗﺎب ﻫﻤﻪ ی ﺣﻮادث زﻧﺪان ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ آن ﭼﻪ ﮐﻪ ﺧﻮد دﯾﺪه ام و آن ﭼﻪ ﮐﻪ در ﺧﺎﻃﺮم ﺑﻮده، ﺑﺴﻨﺪه ﮐﺮده ﹰ اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮﺷﻪ ام. ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ از آن ﭼﻪ در زﻧﺪان ﻫﺎی ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ.