Munireh Baradaran - Simple Truth

اﻧﻔﺮاد ی ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی آﺧﺮ اﺳﻔﻨﺪ ﻧﺎم ﻣﺮا ﺑﺮای ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ دﻓﺘﺮ دادﯾﺎری در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺮﮐﺰی ﺑﺮدﻧﺪ. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭘﺸﺖ در ﻣﻌﻄﻠﻢ ﮐﺮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ دو ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺼﺎدف آن ﺟﺎ ﺑﻮد و ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ردوﺑﺪل ﮐﺮدﯾﻢ. از اﺗﺎق ﺑﻮی ﻏﺬا و ﺻﺪای ﻗﺎﺷﻖ و ﺑﺸﻘﺎب ﻣﯽ آ ﻣﺪ. ﺑﻌﺪ ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن آﻣﺪ و ﻣﺮا ﺑﺎ ﺑﺪوﺑﯽ راه ﻓﺮاوان ﺑﺮد ﺗﻮی اﺗﺎق. ﺣﺘﺎ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﻣﻦ ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺘﺶ را دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ. اﻣﺎ ﻧﺰد. ﺑﻬﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺸﺖ در ﺑﺎ آن زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﺣﺮف زده ام. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه رﻓﺖ ، وآﻣﺪی در راه رو ﻧﺒﻮد، ﻣﺸﻐﻮل ﻏﺬاﺧﻮردن ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﭘﺮﺳﯿﺪ آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻧﺰﺟﺎرﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ. دوﺑﺎره دادوﻗﺎﻟﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﮐﻪ » ﺿﺪاﻧﻘﻼب ﻟﺞ ﺑﺎزی ﻫﺴﺘﯽ » ؛ ﮐﻪ « ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎن اول اﻋﺪام ؛ ﮐﻪ « ﺷﺪی ﻣﯽ » ﯾﮏ ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﯽ ﮔﺴﺘﺎخ ﻫﺴﺘﯽ ؛ ﮐﻪ « » ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮا ﺧﺎﻧﻮاده ات ﺑﺮای آزادی ت اﯾﻦ در و آن در ﻣﯽ » ؛ ﮐﻪ « زﻧﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدت ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاری آزاد ﺷﻮی ﺗﺎ آن ﻫﺎ دﯾﮕﺮ ﻣﺰاﺣﻢ دادﺳﺘﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺷﻤﺎره «. ﺗﻠﻔﻨﯽ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﺮف زدن. داﻧﺴﺘﻢ آن ﻃﺮف ﺧﻂ ﻫﻤﺴﺮ ﯾﮑﯽ از آﺷﻨﺎﻫﺎی دور اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﻣﻦ در اﻣﻮر ﻗﻀﺎﯾﯽ ﮐﺎره ﯾﯽ اﺳﺖ. ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﭘﺲ از اﯾﻦ »ﮐﻪ ﻟﺠﺎﺟﺖ و ﯾﮏ دﻧﺪﮔﯽ « ﻣﺮا ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﻣ ﻮﻫﻨﯽ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻢ ﯾﺎدآور ﺷﺪ، ﮔﻮﺷﯽ را داد ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ. آن زن را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﻦ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ام رﺣﻢ ﮐﻨﻢ؛ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ آﺑﺮوی» « آن ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻢ؛ ﮐﻪ ﻟﺞ» ﺑﺎزی ﻫﺎی ﺑﭽﻪ « ﮔﺎﻧﻪ را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارم؛ ﮐﻪ... ﺗﺎ آﺧﺮ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐ ﺮدﯾﻢ. ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم » « اﺣﺘﺮام ﻻزﻣﻪ را ﻧﮑﺮده ام و ﺑﺎ ﺿﺮب و ﻟﮕﺪ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮوﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ. آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آن» ﻗﺪر در اﻧﻔﺮادی ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﻋﻘﻠﺖ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ .« ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ در راه روی ﺳﻠﻮل ﻫﺎی اﻧﻔﺮادی آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﻮدم. ﭼﻨﺪﺻﺪ ﺳﻠﻮ ل در ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن. ﻃﺒﻘﻪ ی اول ﻣﺨﺘﺺ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی زن و دو ﻃﺒﻘﻪ ی دﯾﮕﺮ اﺧﺘﺼﺎص ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻣﺮد داﺷﺖ. ﺟﺒﺎری آﻣﺪ و ﻣﺮا ﺑﺎزرﺳﯽ ﺑﺪﻧﯽ ﮐﺮد. ﻫﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم آدم» ﻫﺎ. ﻣﯽ « ﮐﺶ داﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﺗﻼﻓﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻫﻢ