Munireh Baradaran - Simple Truth

400 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﻔﺼﻞ زده ﺑﻮدم. ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺳﻠﻮل ﻫﺎ اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪم را ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﻗﺪر دل ﭼﻪ ﮔﯿﺮ ﺑﻮد، ﺗﻨﮕﯽ آن ﺗﻮی ذوق ﻧﻤﯽ زد. اﻧﺪازه ی ﺳﻠﻮل ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﺮﻫﺎ دﯾﺪه ﺑﻮدم. ﺷﺎﯾﺪ از دﯾﻮاری ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، دﻟﻢ ﻓﺸﺮد. روﺷﻮﯾﯽ و ﺗﻮاﻟﺖ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﻫﻢ داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﭘﺘﻮی ﺳﺮﺑﺎزی ﻣﭽﺎﻟﻪ روی ﺷﺪه زﻣﯿﻦ ﺧﺎﻟﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. ﻟﻮﻟﻪ ﯾﯽ در ﺣﺎﺷﯿﻪ ی دﯾﻮار ﻗﺮار داﺷﺖ. ﹰ ﻣﯽ دﺳﺖ زدم ﺳﺮد ﺑﻮد. ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮم ﮐﻨﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﺎدرم را از ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻗﺪم زدن. ﺑﺎﯾﺪ آن ﺟﺎ را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺗﻮاﻟﺖ و روﺷﻮﯾﯽ را ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد. ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ آن ﺟﺎ ﺑﻮد ؟ آب را ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺳﺮد ﺑﻮد. ﯾﺦ. ﺿﺮﺑﻪ ﹺ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﺟﻮاﺑﻢ ﯾﯽ ﺑﻪ دﯾﻮار زدم. ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪ. از دﯾﻮار را داد. ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﯾﺎدداﺷﺖ ﻫﺎی روی دﯾﻮار. » ﻣﺎدر ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﺑﺎ «. ﻣﺪاد ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ ﻣﻮازی ﻫﻢ ﮐﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺷﻤﺮدم. ﺑﯿﺴﺖ وﻫﻔﺖ ﺧﻂ. ﺑﯿﺴﺖ وﻫ ﻔﺖ روز ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ. در ﺟﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮ: » ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﺒﺪ ﺧﻮد ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﻊ ﻓﺮوزان راه ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ .« ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم و ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﺮوزان ﻋﺒﺪی ﺑﺎﯾﺪ آن را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ او ﻫﻢ در اﯾﻦ ﺳﻠﻮل ﺑﻮده. ﻗﺒﻞ از اﻋﺪام ﯾﺎ ﭘﯿﺶ ﺗﺮﻫﺎ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺒﯽ از ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻠﻮل ﺑﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪش. ﺧﻨﺪه ی ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ، ﭼﺎﺑﮑﯽ اش در زدن ﺗﻮپ واﻟﯿﺒﺎل و... ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ اداﻣﻪ دادم. ﻫﻔﺖ ﻗﺪم، دﯾﻮار. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﻫﻔﺖ ﻗﺪم، دﯾﻮار. ﻗﺪم ﻫﺎ و ﺑﺎز دﯾﻮار. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﺪت ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﺮوﺻﺪاﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﺻﺪای ﺟﯿﺮﺣﯿﺮ ﮔﺎری ﻏﺬا ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﹺ ﮐﻨﺎری ﺑﺎز ﺷﺪ. ﹺ ﺳﻠﻮل ﻣﺎﻧﺴﺖ. ﺻﺪا ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ. در » ﯾﮏ ﻋﺪد ﻧﺎن .« ﺑﻮی ﻏﺬا ﺧﻮش آﯾﻨﺪ ﻧﺒﻮد ، ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﯽ ﹺ ﻣﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ. ﹺ ﺳﻠﻮل اﺷﺘﻬﺎ ﺑﻮد. در ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻋﺒﻮس اش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺻﺪاﯾﺶ اﻣﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر رﯾﺰ و زﻧﺎﻧﻪ ﺑﻮد. ﭘﺮﺳﯿﺪ: » ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻧﺎن؟ « ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻋﺪد و ﺑﺸﻘﺎب را ﺟﻠﻮ ﺑﺮدم. ﺧﻮرا ک ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻟﻮﺑﯿﺎ، ﻫﻮﯾﺞ، ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ، اﺳﺘﺨﻮان و آ ب ﻓﺮاوان. ﺳﻪ ﺣﺒﻪ ی ﻗﻨﺪ ﻫﻢ داﺧﻞ ﻧﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و داد. ﮐﻪ ﺑﺮای ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ی روز ﺑﻌﺪ ﺑﻮد. ﭘﻨﯿﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻢ، ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﯾﮏ روز در ﻣﯿﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺎن را در آن ﺑﭙﯿﭽﻢ. ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﺪ » « و در را ﺑﺴﺖ. دوﺑﺎره ﻧﺎﻟﻪ ی ﮔﺎری و ﺻﺪای ﺧﺸﮏ ﺑﺎزﺷﺪن دری دﯾﮕﺮ. ﹺ ﺳﺮد ﻧﺸﺴﺘﻢ و روی ﻣﻮزاﯾﯿﮏ ﭼﻨﺪ ﻗﺎﺷﻘﯽ ﺧﻮردم. ﺑﻌﺪ اﺳﺘﺨﻮان و ﻣﺎﻧﺪه ﻫﺎی ﻏﺬا را در ﺳﻄﻞ رﯾﺨﺘﻢ. ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺳﻄﻞ را ﺑﺒﺮم ﺑﯿﺮون ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ و ﻣﻦ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز از ﺑﻮی ﻓﺎﺳﺪ ﺳﻄﻞ ﺧﻼﺻﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﮑﻪ ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﯽ آورد. ﺑﻮی ﺗﻨﺪ ﻧﻔﺖ ﻣﯽ داد. ﺑﺎ ﺗﮑﻪ ﺻﺎﺑﻮﻧﯽ ﮐﻪ در روﺷﻮﯾﯽ ﺑﻮ د، آن را ﺷﺴﺘﻢ و ﺗﮑﺎﻧﺪم. ﺣﺎﻻ ﺑﻮی ﻧﻔﺖ ﺗﻤﺎم ﺳﻠﻮل را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﭘﺘﻮﻫﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎره ﮔﺮدوﺧﺎک ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. روی ﭘﺘﻮﻫﺎ ﻟﮑﻪ ﻫﺎی ﭼﺮﺑﯽ ﺑﻮد و ﺑﻮی ﺗﻨﺪ زﻧﻨﺪه ﯾﯽ داﺷﺖ. ﺗﮑﺎﻧﺪﻣﺸﺎن. ﮔﺮدوﺧﺎ ک ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺗﮑﻪ ﭘﺎرﭼﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ