Munireh Baradaran - Simple Truth

401 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده روﺷﻮﯾﯽ ﺑﻮد، ﮔﺮدوﺧﺎ ک زﻣﯿﻦ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﭘﺘﻮﻫﺎ را ﭘﻬﻦ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ. آن ﻗﺪر ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻏﺒﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم زﯾﺮ آن ﺑﺮوم. ﺧﻮدم را ﺗﻮی ﭼﺎدر ﭘﯿﭽﯿﺪم و ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﭘﺘﻮ رﻓﺘﻢ. ﺳﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ ﻧﻔﻮذ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه. ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم، ﺑﻮی ﺗﻨﺪ ﭘﺘﻮ و ﻧﻔﺖ را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﺳﺮم ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺻﺒﺢ ﺷﺪ و ﭼﺎی آﻣﺪ. ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﯽ آن را در ﻟﯿﻮان ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﻗﺮﻣﺰی رﯾﺨﺖ و داد. ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺘﻮﻫﺎ ﮐﺜﯿﻒ اﺳﺖ و ﺳﻔﺮه ﻫﻢ آﻟﻮده ﺑﻪ ﻧﻔﺖ. ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد و رﻓﺖ. ﻧﺎن را ﺑﺲ ﮐﻪ ﻃﻌﻢ و ﺑﻮی ﻧﻔﺖ ﻣﯽ داد، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮرم. ﭼﺎی ﮔﺮم را ﺑﺎ ﻟﺬت ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪم. ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﭼﺸﻢ ﺧﺎرﯾﺪ. ﮔﺮدوﺧﺎ ک ﻏﻠﯿﻈﯽ روی اﺑﺮوﻫ ﺎ و ﻣﮋه ﻫﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺳﺮوﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ دادم. ﺑﺎﻻی ﻣﯿﻠﻪ رﻓﺘﻢ و ﭘﻨﺠﺮه را ﮔﺸﻮدم. اﻧﺪﮐﯽ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺎز ﺷﺪ ﻧﻪ ﮐﺎﻣﻞ. دوﺑﺎره ﭘﺘﻮﻫﺎ را ﺗﮑﺎﻧﺪم و ﺧﺎ ک زﻣﯿﻦ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم. ﭼﻨﺪﺑﺎر اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم. اﻣﺎ از ﮔﺮدوﺧﺎ ک ﭘﺘﻮﻫﺎ ﮐﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ول ﮐﺮدم. ﺟﻤﻌﺸﺎ ن ﮐﺮدم و ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ روی ﻫﻢ ﭼﯿﺪم. ﺳﻔﺮه را دوﺑﺎره ﺷﺴﺘﻢ. روﺷﻮﯾﯽ و ﺗﻮاﻟﺖ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﮑﻪ اﺳﻔﻨﺠﯽ ﮐﻪ آن ﺟﺎ ﺑﻮد ﺷﺴﺘﻢ. ﻟﯿﻮان و ﻇﺮف را ﻫﻢ ﺷﺴﺘﻢ و ﺑﺎﻻی ﻫﺮه ی ﭘﻨﺠﺮه ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻗﻄﺮه ﻫﺎی آب ﮐﻪ از آن ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ، روی دﯾﻮار ﺳﯿﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﻟﻐﺰﯾﺪ و آرام آرام ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ، ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺳﺮﻋﺖ ﻣ ﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﻗﻄﺮه ﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﺳﺒﻘﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و زودﺗﺮ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺑﺎز ﻗﻄﺮه ي دﯾﮕﺮی از ﻇﺮف ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ و دوﺑﺎره ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎی اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺳﭙﺲ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻗﺪم زدن. ﮐﻨﺎر ﭼﺎرﭼﻮب در، اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد: » ﺑﺎز آی و دل ﺗ ﻨﮓ ﻣﺮا ﻣﻮﻧﺲ ﺟﺎن ﺑﺎش ﹺ ﻧﻬﺎن ﺑﺎش اﺳﺮار  و اﯾﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ را ﻣﺤﺮم « دﻟﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ا ﮔﺮ او، ﺷﻮﮐﺖ، اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد، اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم. ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ او ﻋﻼﻗﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺷﺮوع دوﺳﺘﯽ ﻣﺎن ﺗﺪرﯾﺠﯽ ﺑﻮد. ﻻ ک ﭘﺸﺖ وار ﺟﻠﻮ رﻓﺘﯿﻢ. ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط و ﺣﺘﺎ ﺑﺎ ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎدی. اواﯾﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻼ ﻣﯽ و ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺧﺠﻞ و ﻣﺤﺘﺎط ﺑﯿﻦ ﻣﺎن ردوﺑﺪل ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺧﻮدش ﺑﻪ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯽ اﺳﺖ. « ﺟﺬاﻣﯽ » ﮔﻔﺖ دﯾﮕﺮان ﻃﺮدش ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. در زﻧﺪان ﺑﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده ﺗﻤﺎﯾﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد و از آن ﭘﺲ دوﺳﺖ ﻫﺎ و ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ، از او روی ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺣﺘﺎ ﺗﺤﺮﯾﻤﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎ ﻧﺪه ﺑﻮد. ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد داﺧﻞ ﮐﻤﻮن ﺗﻮده ﯾﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺸﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮن درﺑﺴﺖ ﻗﺒﻮﻟﺸﺎن ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﻨﻔﺮد زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﻨﻬﺎ ورزش ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ دوﯾﺪ. در ﺑﺎزی ﹰ راﻫﯽ ﻫﺎی ﺟﻤﻌﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻃﺒﻌﺎ ﻧﺪاﺷﺖ. ا ﮔﺮ ﻫﻢ اﻋﺘﺼﺎﺑﯽ ﯾﺎ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ، ﻧﺎﻣﺶ را ﺟ ﺪا ﮔﺎﻧﻪ اﻋﻼم ﻣﯽ اﻫﺎﻧﺖ  ﹰ اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺮد. ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ ﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ او را در ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ