Munireh Baradaran - Simple Truth

ﻋﯿﺪ ٦٨ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎ ﻧﻢ ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ روزی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺧﻮدم آﺧﺮﯾﻦ روز ﺳﺎل ٦٧ ﺑﻮد، ﺑﺮای ﻣﻼﻗﺎت ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪم. اﻧﺘﻈﺎرش را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﻤﻨﻮع اﻟﻤﻼﻗﺎت ﻫﺴﺘﻢ . ﺷﺎدی ام ی ﺣﺪ ﻧﺪاﺷﺖ . از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم، ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻫﻮا آﻓﺘﺎﺑﯽ اﺳﺖ. درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﺳﻠﻮل، ﻫﻮا ﻫﻢ ﭼﻨﺎن اﺑﺮی ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮی ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﻧﺎﻣﺶ را ﮐﻪ ﮔﻔﺖ، ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺳﺮم را ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﻼﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺟﺒﺎری ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎد ه ﺑﻮد. ﺳﺨﺖ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ: ﭼﺸﻢ » ﺗﺎن روﺷﻦ! « ﻣﺸﮑﻞ  در ﺑﯿﻦ راه ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﺎ آن زﻧﺪاﻧﯽ داﺷﺘﻢ، داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ او اﺻﻼ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺪارد. ﭼﻮن ﺷﻮﻓﺎژ ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﻫﻨﻮز روﺷﻦ اﺳﺖ. ﻓﻘﻂ ﺳﻠﻮل ﻣﺮا ﺳﺮد ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﻮاﻫﺮم وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ در اﻧﻔﺮادی ﻫﺴﺘﻢ، دﻟﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ » ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﯽ، ﺟﺸﻦ ﻋﯿﺪ و ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﺮ ﻣﻦ زﻫﺮ ﻣﯽ « ﺷﻮد. دﻟﺪارﯾﺶ دادم و ﺑﺮاﯾﺶ آرزوی ﺳﻔﺮی ﺧﻮش ﮐﺮدم. ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻮل دادﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻧﻮ ﺑﻪ ﯾﺎد ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ. از ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺮاﯾﻢ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻠﯽ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد. اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل، ﺟﺒﺎری ﮔ ﻞ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ. ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻧﻮ، ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ٩ ﺷﺐ اﺳﺖ. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰ ﻧﻮ و وﯾﮋه ﯾﯽ ﺑﺮای آن ﺷﺐ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﺮد؟ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﻏﯿﺮ از آن ﮐﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد، ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﻤﺎم ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم. ﻣﻮﻫﺎی ﺳﺮم درﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ و روﺳﺮی ﺑﻪ ﺳﺮم ﺑﻮد. ﻣﯿﻮه و ﺗﻨﻘﻼﺗﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﺧﻮد وﻋﺪه دادم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻏﺬای ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺪﻫﻨﺪ. اﻣﺎ ﻫﻤﺎن آب ﮔﻮﺷﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﻮد. ﻗﺪم ﻣﯽ زدم. ﭘﺘﻮﻫﺎ را ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺎ دﻣﭙﺎﯾﯽ راه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ا ﮔﺮ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ، ﺳﺮدم ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺮای ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎر، ﮔﻮﺷﻪ وﮐﻨﺎر دﯾﻮارﻫﺎ را وارﺳﯽ ﮐﺮدم. ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﯾﯽ را ﺟﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ » ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﻊ ﻓﺮوزان... « ﺳﺎل ٦٧ را ﺑﻪ ﺷﺎدی آﻏﺎز ﮐﺮدﯾﻢ. ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ روﺣﯿﻪ ی دﯾﮕﺮی داﺷﺘﻨﺪ، ﺟﻮر دﯾﮕﺮی اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﻮﯾﯽ رﻫﺎﯾﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺮدا ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﺳﺮود و آواز ﻣﯽ اﻧﺪک» ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. اﻧﺪک ﺟﻤﻊ ﻣﺴﺘﺎن ﻣﯽ رﺳﻨﺪ .« ﺑﺎزی ﮐﺮدﯾﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ. ﻫﻤﻪ ﯾﮏﻪ ﭼﯿﺰ ﺑ ﺑﺎره اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد. ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻓﺼﻞ ﮔﺮﻣﺎ آن ﻫﺎ را ﺑﺮدﻧﺪ و