Munireh Baradaran - Simple Truth

405 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﻓﺼﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮐﺸﺘﻨﺪﺷﺎن. دﯾﮕﺮ ﺧﻨﺪه و ﺷﺎدی ﻧﺒﻮد. ﺳﺎ ﮐﺖ و ﺧﻤﯿﺪه ﻗﺪم ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﺗﻨﺪوﺗﻨﺪ. ﮔﻮﯾﯽ ﻣﻘﺼﺪی ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﺷﺘﺎب ﮐﺮد. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻗﻄﺮه ﻫﺎی اﺷﮏ روی ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ از ﻫﻢ ﺳﺒﻘﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. اﻧﺪوه ﺧﻔﺘﻪ ی ﺳﺎل را ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ. ﻃﯿﺒﻪ، ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺎل را ﻧﺪﯾﺪ. ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ. ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، اﻣﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻧﻮ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ. ﺳﺎﻋﺘﻢ از دﺳﺖ اﻣﯿﻨﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﻮی ﺗﻮاﻟﺖ. ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد. ﺑﻪ دﯾﻮار ﻣﯽ زدﻣﺶ ﺗﺎ زﻧﺪه ﺷﺐ دارﻫﺎ دﻣﯿﺪن ﺳﭙﯿﺪه را ﺑﺎ آن ﺑﺨﻮا ﺑﻨﺪ. ﯾﺎدﮔﺎر و ﭘﯿﻮﻧﺪی ﺑﻮد از ﻋﺰﯾﺰی ﮐﻪ ﹰ او ﻫﻢ. ﺑﭽﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ. ﺣﺘﻤﺎ ﻫﺎ ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎری اﻣﯿﻨﻪ را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺘﻢ. ﭼﺮا، ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. اﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ دﻋﻮا ﮐﺮد. اﺧﻢ ﹶﺨﻢ، ﮐﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ و وﺗ ﭼﻨﺪ روزی ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﺰد. ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺪام از ﻫﻢ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ: ﺑﺎورت ﻣﯽ » »، « ﺷﻮد؟ آﺧﺮ ﻣﮕﺮ ﻣﯽ « ﺷﻮد؟ اﻣﯿﻨﻪ دوﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﻫﻢ ﮐﻤﻮﻧﯽ. ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ اﻓﺮاﻃﯿﺶ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻣﻮﻓﻖ رﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺤﺒﺖ و ﺗﻨﺪی ش ﮐﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻫﺎی ﺷﺪﯾﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، دو روی ﯾﮏ ﺳﮑﻪ ﺑﻮد. در ﺣﯿﻦ ﺗﻨﺪی و ﻣﺸﺎﺟﺮه ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺷﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﻣﻬﺮ و ﻋﻮاﻃﻒ را از ﯽ ﺧﻮد ﺑﺮوز ﻣ داد. اوﻟﯿﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺮش ﻣﺎدرش ﺑﻮد. وﺣﺸﯿﺎﻧﻪ و ﺧﺸﻦ ﻣﯽ زدش ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ و دﺧﺘﺮش را ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﺎﯾﻪ ی ﻋﺬاب ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. در ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺎ ﮐﺎرﺷﺎن ﺑﻪ دﻋﻮا ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﺎدر ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد اﺳﺘﻘﻼل دﺧﺘﺮش را ﺑﭙﺬﯾﺮد و اﻣﯿﻨﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد آن را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ. در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻘﻼﻟﺶ را ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﻫﻤﺴﺮش، ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺑﻪ اﯾﻦ اﺳﺘﻘﻼل ﻃﻠﺒﯽ او اﺣﺘﺮام ﻣﯽ ﮔﺬارد. اﻣﯿﻨﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﻐﺮور ﺑﻮد. راه ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ را راﺳﺖ و رو ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ، ﮔﺮدن ﺻﺎف و ﺳﺮ روﺑﻪ ﺑﺎﻻ. ﮔﻮﯾ ﯽ ﮐﻮزه ی آﺑﯽ را روی ﺳﺮش ﻣﯽ ﺑﺮد. ﺑﻪ ﻫﺮ آن ﭼﻪ در زﻧﺪﮔﯽ دﺷﻮارش آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد، ﺳﺨﺖ ﭘﺎی ﺑﻨﺪ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ زود آزاد ﺷﻮد اﻣﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﭘﺎی ﺑﻨﺪ ﺑﻪ اﺻﻮل و آﻣﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎﯾﺶ، ﮔﺎه ﺷﮑﻞ زﻣﺨﺖ و ﺳﺎده اﻧﮕﺎراﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. آزاداﻧﺪﯾﺶ ﺑﻮد و از ﺗﺤﺠﺮ ﺑﯿﺰار. ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﮐﻪ اﻧ ﺴﺎن را ﺑﺎ زﯾﺮوﺑﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﻣﻌﺪود ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼف  ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﺟﺰء ارزش ﻫﺎی ﺟﻤﻊ، ﺗﻦ ﺑﻪ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﻫﺎ و ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻫﺎ ﻧﺪاده ﺑﻮد. ﻃﺒﻖ ﻣﻨﻄﻖ ﺧﻮدش ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ی زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻫﻢ در آن دﺧﯿﻞ ﺑﻮد، رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺷﺠﺎﻋﺘﺶ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد. ﺑﯿﺶ ﹺ وﻗﺖ ﺗﺮ ﻫﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺳﺎل آﺧﺮ زﯾﺎد ﺗﻨﺪﺧﻮﯾﯽ و اوﻗﺎت ﺗﻠﺨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ دوﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﯿﺶ ﺗﺮازﻫﻤﻪ. ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺶ ﺳﺨﺖ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ. ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺗﺤﻤﻠﻢ را ﻧﺪاﺷﺖ. از او دوری ﻣﯽ ﺟﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ آزارش دﻫﻢ و ﮐﻢ ﺗﺮ آزار ﺑﺒﯿﻨﻢ. اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ او را ﻣﯽ آزرد. ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ