Munireh Baradaran - Simple Truth

406 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺗﺤﻤﻞ ﺧﻮدش را ﻫﻢ ﻧﺪارد. ﻣﺮا ﻣ ﺴﺘﺄﺻﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ دوﺳﺘﯽ ﻣﻦ و ﺷﻮﮐﺖ رﺷﮏ ﻣﯽ ورزﯾﺪ و آن را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ در دوﺳﺘﯽ ﻫﺎ آدم ﺗﻨﻮع ﻃﻠﺒﯽ ﻫﺴﺘﻢ. ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻪ دردم آورده ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﻧﺎ ﮔﻮار ﺑﻮد و ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد درﮔﯿﺮ ﺑﻮدم. ﺗﺎ ﺣﺪودی درﺳﺖ دﯾﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﯽ رﺣﻤﺎﻧﻪ ﻋﺮﯾﺎﻧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد. دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ. ﺻﺪای ﺑﺎزﺷﺪن درﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ام ﺧﻮرد و اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم. ﯾﻮﺳﻔﯽ ﺟﻠﻮی در ﺑﻮد. ورﻗﻪ ی ﻧﺎﻣﻪ و ﺧﻮدﮐﺎری داد و ﮔﻔﺖ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. آن را ﺑﻪ ﻓﺎل ﻧﯿﮏ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﺴﺎب وﯾﮋﮔﯽ آن ﺷﺐ و ﻋﯿﺪی ﺧ ﻮدم ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎر ﻣﯽ ﺷﺪ ﻏﯿﺮ از ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ، روی دﯾﻮارﻫﺎ را ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ. ﮔﺮﭼﻪ در درز ﭼﺎدرم ﯾﮏ ﺗﮑﻪ زﻏﺎل ﻣﺪاد داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم. دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ. ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ؟ ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﯾﯽ ﻧﺪﻫﻢ. ﺑﺎز ﻗﺪم زدم. ﻫﻔﺖ ﻗﺪم. دﯾﻮار. ﮔﺬر زﻣﺎن را ﺣ ﮐﺮدم و ﻣﯽ ﺲ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ. ﺧﻮدم را ﺑﺎﻻی ﭘﻨﺠﺮه ﮐﺸﺎﻧﺪم. ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ از ﺑﯿﺮون ﻏﯿﺮ از ﻧﻮای ﺑﺎران، ﺻﺪای ﺧﺶ ﺧﺸﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺎﺳﺪاری ﭘﺸﺖ دﯾﻮار در ﮐﻤﯿﻦ ﺑﻮد. ﻣﺜﻞ آن ﺳﺎل، ﻋﯿﺪ ٦٤ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺗﻠﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. در راه ر م ﺑﺮﻧﯿﺎورده ﺑﻮدﻧﺪ،  و ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ د ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺮود ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮد. ﺣﺘﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻌﻀﯽ ﺑﯿﺖ ﻫﺎ را ﻫﻢ راﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﭙﺲ آن ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺳﺮود ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه و ﺷﻼق زده ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺣﻀﻮر دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی اﻧﻔﺮادی. ﺷﺮوع ﮐﺮدم. ﺻﺪاﯾﻢ رﯾﺰ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻫﻮا دل » ﭘﺬﯾﺮ ﺷﺪ/ ﮔﻞ از ﺧﺎک ﺑﺮ دﻣﯿﺪ « دوﺑﺎره ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﺎ ﮐﺖ ﺷﺪم. اﻣﺎ ﮐﺴﯽ دﻧﺒﺎﻟﻪ اش را ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺰ ﺳﻠﻮل ﮐﻨﺎری، ﮐﺴﯽ ﺻﺪاﯾﻢ را ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎره ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ زﻧﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﭽﻪ » ﻫﺎ! ﻋﯿﺪﺗﺎن ﻣﺒﺎرک! « ﯾﮑﻪ ﺧﻮردم. در آن ﺳﮑﻮت ﺳﻨﮕﯿﻦ، آن ﺻﺪای ﻏﺎﻓﻞ ﮔﯿﺮﮐﻨﻨﺪه ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﮐﺴﯽ ﺟﻮا ﺑﺶ را ﻧﺪاد. ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪم و روی ﭘﺘﻮﻫﺎ ﮐﺰ ﮐﺮدم. ﯾﮏ ﹺ ﺳﻠﻮل ﺑﺎز ﺑﺎره در ﺷﺪ. ﯾﻮﺳﻔﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﯽ ﺻﺪا آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻮذﯾﺎﻧﻪ اش ﭘﺮﺳﯿﺪ: » ﺧﻮدت ﺑﻮدی؟ « ﺟﻮاب دادم: ﭼﻪ ﻣﯽ » ﮔﻮﯾﯿﺪ؟ از ﭼﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ « زﻧﯿﺪ؟ ﻣﯽ» ﮔﻔﺖ: داﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدت ﺑﻮدی. ﭼﺸﻢ « ﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮق زﻧﻨﺪه ﯾﯽ داﺷﺖ. در را ﮐ ﻮﺑﯿﺪ و رﻓﺖ. ﺳﺎده ﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﭼﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﭘﯿﻐﺎم ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ، ﭼﻨﯿﻦ درﻣﺎﻧﺪه ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﮐﺰ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ا ﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺣﺎل آﻣﺪم، ﮐﺴﺎن دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ