Munireh Baradaran - Simple Truth

407 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﹺ ﯾﮏ ﺻﺪای ﹺ ﺑﺎران ﮔﻮش دادم. ﺑﻬﺎر ﻣﯽ ﻧﻮاﺧﺖ ﹺ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺮد  آﯾﺪ و ﮔ ﻫﺎ را ﻣﯽ روﺑﺪ. دﯾﺮوز، ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد، اﻣﺮوز ﻣﯽ رود و ﻓﺮدا ی ﺗﺎزه ﻣﯽ آﯾﺪ. ﻏﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻠﺦ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﺿﺮورت ﻓﺮدا ﺷﯿﺮﯾﻦ. ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺎ را روی دﯾﻮار ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﺑﺎ زﺑﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ در ﻧﺎﻣﻪ. ﻫﻔﺖ ﺳﻄﺮ ﮐﻮﺗﺎه. ﭼﻨﺪ روزی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﯾﺎدآوری ﻣﯽ ﮐ ﺮدم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺣﻤﺎم ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ روزی، ﭘﺎﺳﺪاری ﻣﺮا از ﺳﻠﻮل ﺑﯿﺮون ﺑﺮد. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ در ﺳﻠﻮل دﯾﮕﺮی ﺑﻮدم. ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ را ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻢ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را زﯾﺒﺎ دﯾﺪم. اﺗﺎق روﺷﻦ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺷﺪ از ﭘﻨﺠﺮه آﺳﻤﺎن را دﯾﺪ. ﺣﺘﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪ ی درﺧﺖ در ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻫﻮای ﺳﻠﻮل ﮔﺮم ﺑﻮد. وﺳﺎﺋﻠﻢ و ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ روی زﻣﯿﻦ وﻟﻮ ﺑﻮد ﻧﺪ و زﻣﯿﻦ ﮐﻒ ﭘﻮش داﺷﺖ. ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ آن ﺑﯽ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ دﻟﻢ ﺑﮕﯿﺮد. ﺧﻨﺪﯾﺪم. اول ﺑﺎﯾﺪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ. ﻧﻪ، ﺳﻠﻮل را ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻢ. ﻧﻪ، ﭼﯿﺰی ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮرم. ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮرا ﮐﯽ داﺷ ﺘﻢ. در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﺎﺳﺪار ﮔﻔﺖ ﺣﻤﺎم. آه! ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮش ﹺ ﮔﺮم، ﺻﺎﺑﻮن و ﺷﺎﻣﭙﻮ. ﻫﻤﺎن ﺑﺨﺖ ﺑﻮدم. آب ﻃﻮرﮐﻪ دوش آب ﺑﺎز ﺑﻮد، دﯾﻮارﻫﺎ را از ﻧﻈﺮ ﮔﺬراﻧﺪم. ﻧﺎم ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد و ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﺎﯾﯽ. اﺳﻢ ﻫﺎ واﻗﻌﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ: ﭘﺮﺳﺘﻮ، ﺻﻨﻮﺑﺮ... آن ﻣﺘﻮﺟﻪ  روز اﺻﻼ ی ﮐﺜﯿﻔﯽ ﺣﻤﺎم ﻧﺸﺪم. ﻟﺒﺎس ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻪ ﭘﻮﺷﯿ ﺪم ﺧﻮدم را ﺧﻮﺷﮕﻞ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. ﺗﻮی ﺳﻠﻮل ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و وﺳﺎﺋﻞ وﻟﻮﺷﺪه ی دوروﺑﺮم را ﺗﮏ ﺗﮏ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﻮد. داراﯾﯽ ام. و ﭼﻪ ﻗﺪر واﺑﺴﺘﻪ ﺷﺎن ﺑﻮدم. در ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎ و ﻻی ﹺ ﻣﺪاد ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﮐﺎر ﮐﺪام درزﻫﺎی ﻟﺒﺎﺳﻢ، ﺳﻮزن و زﻏﺎل ﯾﮏ ﺑﻮد؟ اﻣﯿﻨﻪ، ﮔﻠﯽ ﯾﺎ ﺳﺘﺎره؟ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ی ﻫﺎ ﺑﺎﺣﻮﺻﻠﻪ ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد. اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮرا ﮐﯽ ﮐﺎر ﮔﻠﯽ ﺑﻮد. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ دﻋﻮا ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺎض ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪه ﻫﺴﺘﻢ. ﺗﻮی ﯾﮑﯽ از ﻟﺒﺎس زﯾﺮﻫﺎ، ﯾﮏ ﭘﺎرﭼﻪ ی ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﺪه ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻘﺪاری ﻧﺦ ﺑﺮای ﮔﻞ دوزی و ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﭘﺎرﭼﻪ ﮐﻪ ﻧﺦ ﺷﺎن ﺑﻪ درد دوﺧﺘﻦ ﻣﯽ رد. ﺧﻮ ﹰ ﮐﺎر اﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺷﯿﺮﯾﻦ از اﯾﻦ ﻃﺮح ﻣﻦ ﺧﺒﺮ داﺷﺖ. ﭼﻪ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﹰ داده ﺑﻮد زﻫﺮه. اﯾﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺗﺮوﺗﻤﯿﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﻃﺮح را ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد؟ ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺎر او ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻮش ﺑﺨﺖ ﺑﻮدم. آب ﻧﺒﺎﺗﯽ ﺧﻮردم و ﺑﻪ ﮔﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮﺗﺎض ﻧﯿﺴﺘﻢ. اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺮف ﻣﯽ زدم و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﺒﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ، وﻟﯽ ﺣﺪس ﻣﯽ زﻧﻢ ﻫﻤﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ در اﻧﻔﺮادی اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ را ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﮐﺮدم. ﺣﺎﻻ آﺑﯽ آﺳﻤﺎن داﺷﺖ ﺑﻪ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﻣﯽ زد و ﻻﺟﻮردی ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ رﻧﮓ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. در ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﮐﻪ ﺑﻮدم ﻫﺮوﻗﺖ ﺳﺮدرد داﺷﺘﻢ، ﻋﺼﺮﻫﺎ در ﺣﯿﺎط دراز ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم