Munireh Baradaran - Simple Truth

408 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده و ﺑﻪ آﺑﯽ آﺳﻤﺎن ﭼﺸﻢ ﻣﯽ دوﺧﺘﻢ. دردم ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﻮا دﯾﮕﺮ ﺳﺮد ﻧﺒﻮد. ﻟﻮﻟﻪ ی ﮐﻨﺎر دﯾﻮار ﮔﺮم ﺑﻮد. آب ﻫﻢ ﮔﺮم ﺑﻮد. ﺗﻮاﻟﺖ ﺧﺮاب ﻧﺒﻮد. ﭘﺘﻮﻫﺎ ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮد و اﻧﺘﻘﺎم ﮔﯿﺮی ﺟﺒﺎری ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ. اﻣﺎ دﯾﮕﺮ در زﻧﺪان ﻧﺪﯾﺪﻣﺶ. ﺷﺎﯾﺪ او ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﻬﻤﯿﻪ ی ﺳﭙﺎه، ﭘﺰﺷﮏ ﻣﮑﺘﺒﯽ ﺷﻮد. روز ﺷﺸﻢ ﻓﺮوردﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﮔﻔﺖ وﺳﺎﺋﻠﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ و آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻢ.  اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﻧﺪاد. ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﻣﻨﺘﻘﻠﻢ ﮐﻨﻨﺪ، دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ، وﺳﺎﺋﻠﻢ را ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﮐﺮدم. ﻦاﯾ ﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ راﺿﯽ ﺑﻮدم. ﭼﺎدرم را ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ. ﺻﺪای و رﻓﺖ آﻣﺪ و ﺑﺎزوﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در ﻣﯽ آﻣﺪ. ﻋﺪه ﯾﯽ را ﺑﺎ وﺳﯿﻠﻪ ﺷﺎن ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﯾﺎد آزاد ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺮا ﻫﻢ آزاد ﮐﻨﻨﺪ. در ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﯾﻦ ﺗﺼﻮر ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻏﯿﺮواﻗﻌﯽ در ذﻫﻨﻢ ﺑﺰرگ و ﺑﺰرگ ﺗﺮ و ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ »ﺷﺪ. ﻣﺮا آزاد ﻣﯽ «. ﮐﻨﻨﺪ اﻣﺎ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮش ﺣﺎل ﺑﺎﺷﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻧﻮک ﻣﺪاد را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و روی دﯾﻮار ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺖ ﺳﺎل وﻧﯿﻢ آزاد ﻣﯽ ﺷﻮم. ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻢ. اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﻨﺪه ﺑﻮد. دو زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﻫﻢ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﺻﺪاﯾﺸﺎن را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺷﺎن. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ آن روز ﻓﻼﻧﯽ و ﹺ آن ﺑﻬﻤﺎﻧﯽ آزاد ﺷﺪﻧﺪ. ﺧﻮد ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ آزادی ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎﻻی ﭘﺘﻮﻫﺎ رﻓﺘﻢ و دﻫﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻦ  ی ﭘﻨﺠﺮه ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻫﻢ آزاد ﻣﯽ ﺷﻮم. ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ » آﯾﺎ ﻣﺮاﺣﻞ اداری ﮐﺎ ر ﺗﻤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ؟ « ﺳﺆاﻟﺸﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ واﻗﻌﯿﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد. ﺷﺮط آزادی را ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم و ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﮔﻔﺘﻪ  ﮐﺪام ﻣﺮاﺣﻞ اداری؟ ﻣﻦ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﻮد آن ﻗﺪر در ﺳﻠﻮل ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﭙﻮﺳﻢ. ﺳﮑﻮت ﺷﺪ. از راه رو ﺻﺪای ﭘﺎی ﭘﺎﺳﺪار آﻣﺪ و ﻣﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪم. ﻧﺎﻫﺎر آوردﻧﺪ. از ﺑﺮدن ﻣﻦ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد. ﻋﺼﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم رﻓﺘﻨﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ. وﺳﺎﺋﻠﻢ را دوﺑﺎره ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺷﺎﯾﺪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ در ﮐﺎر ﺑﻮده ﯾﺎ ﻗﺼﺪ آزارم را داﺷﺘﻨﺪ. اﻣﺎ ﻣﻦ ﭼﺮا ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﻮش ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻫﺎی واﻫﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟ ﺧﻮدم را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﮔﻨﺎه ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. ﻋﺎرﺿﻪ ی ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪه ی ﺧﯿﺎل را ﺑﻪ ﭘﺮواز واﻣﯽ داﺷﺖ. نآ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﻗﺪم زدن، ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم و زود ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﺶ ﺧﺶ ﮐﯿﺴﻪ ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﯽ ﮐﻪ از راه رو ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﺻﺪای دﻣﭙﺎﯾﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﯾﯽ را ﺷﻨﯿﺪم. دﻟﻢ ﺑﻪ ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﻓﺮورﯾﺨﺖ. ﻟﺮزﯾﺪم. زﻧﺪاﻧﯽ را ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ وﺳﺎﺋﻠﺶ. ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ. ﺗﻌﺒﯿﺮش ﻫﻮﻟﻨﺎ ک ﺑﻮد. از ز ﯾﺮ در ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﭼﯿﺰی ﻧﺪﯾﺪم. ﺻﺪا دور ﺷﺪ. دﯾﮕﺮ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد. آﯾﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم؟ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ