Munireh Baradaran - Simple Truth

409 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻌﺪ در ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی ﻣﻼﻗﺎت از ﯾﮑﯽ از ﻫﻢ ﺑﻨﺪی ﻫﺎی ﺳﺎﺑﻖ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻓﺮدﯾﻦ اﻋﺪام ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺧﻮدش ﺑﻮد. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻢ. آن ﺷﺐ رﻓﺖ و ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺪرﻗﻪ اش ﮐﻨﺪ. ﻣﺎه ﻫﺎ ﺑﻌﺪ، ﺷﻮﮐﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﺮدﯾﻦ و ﻣﺎدر، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻋﯿﺪ ﺳﺎل ٦٨ ﺗﺪارک ﺳﺒﺰی و ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮش ﺣﺎل ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﺳﺎ ﮐﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺪم ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﺳﺎﺟﺪه ﮔﺮﯾﻪ را ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺮش را ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٧ اﻋﺪام ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻘﯿﻪ دﻧﺒﺎل ﮔﺮﯾﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻬﺖ و ﻧﺎﺑﺎوری ﺳﺎل دﻫﺸﺖ ﺗﺮﮐﯿﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﺷﻮﮐﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ آن ﺷﺐ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ. دو ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ از آن ﻋﯿﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮدﯾﻦ را ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ی ﺳﻠﻮﻟﻢ ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﺑﺎغ ﻣﺎﻧﻨﺪی ﺑﻮد. ﺑﺎرﻫﺎ از آن ﺟﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و درﯾﭽﻪ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺳﻠﻮل ﻫﺎ را دﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺑﺮای زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺗﻨﻬﺎی ﭘﺸﺖ اﯾﻦ درﯾﭽﻪ ﻫﺎ دل ﺳﻮزاﻧﺪه ﺑﻮدم. روزﻫﺎی ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻪ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ از آن ﺟﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ ﮐﺴﯽ از ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﭼﯿﺰی ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻣﯿﺪ ﮐﻪ اﻧﻔﺮادی ﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ و ﮔﺎه ﺟﻮاب ﻫﻢ ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺻﺪای اﻣﯿﻨﻪ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺗﺮﮐﯽ ﺣﺎل واﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد، ﹸﻠﻖ دوﺳﺖ ﺑﺪﺧ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ام. ا ﮔﺮ ﭘﺎﯾﻢ را روی ﻟﻮﻟﻪ ﮐﻦ ﻣﯽ ی ﮔﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﻣ ﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﻻﺑﻪ ﻫﺎ ﻻی ﻧﺮده ﺑﺎرﯾﮑﻪ ﯽ اﺋ از ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﯿﺮون را ﺑﺒﯿﻨﻢ و ﮔﺎه ﻋﺒﻮ ر زن ﻫﺎ و ﻣﺮدﻫﺎی زﻧﺪاﻧﯽ را. ﺻﺒﺢ ﻫﺎ و ﻋﺼﺮﻫﺎ ﺻﻒ ﺷﺎن ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻮد. ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﺻﺪای ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫﺎﯾﯽ از ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آﻣﺪ. ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ از آن ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز ﻧﺮده ﻫﺎی ﻣﻦ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. اﻣﺎ ﺻﺪاﺷﺎن را ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز، آﺷﻨﺎی ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪ زﻧﺪاﻧﯽ ﺟﻬﺎدی و ﭘﯿﺮﻣﺮدی ﮐﻪ ﺷﺎ ﯾﺪ ﺑﺮای ﻣﺮاﻗﺒﺘﺸﺎن ﻣﯽ آﻣﺪ. ﮐﺎرﺷﺎن رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ و درﺧﺖ ﻫﺎ ﺑﻮد. ﮐﺮ ﻣﯽ ﯽﺣﺮﻓ ﭘﺮ دﻧﺪ، در ﺣﯿﻦ ﮐﺎر و در ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺘﺮاﺣﺖ. ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻧﺼﯿﺤﺖ و ﮐﺮد ﺷﺎن ﻣﯽ از ﺧﻮدش و اﻧﯽ ﻣﯽ ﺟﻮ « ﺟﺎﻫﻠﯽ » ﮔﻔﺖ. ﮔﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺗﺸﺮ زﻣﯽ د ﮐﻪ ﭼﺮا ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﮐﻪ ﮐﺎر » وﻇﯿﻔﻪ ﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺑﺎر ﮔﻨﺎﻫﺎن ﮐﻢ ﻣﯽ « ﮐﻨﺪ. ﺟﻮان ﻫﺎی زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﭘﯿﺮی ا ﺪﻧﺪ. ﯿﮐﺸ شرخ ش را ﺑﻪ ﺳﺎ ﮐﺖ ﺷﺪ. ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺲ از ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺟﻮان ﻫﺎ ﺗﻼش ﮐﺮدﻧﺪ از دﻟﺶ درﺑﯿﺎورﻧﺪ. ﻧﺸﺪ و ﭘﯿﺮﻣﺮد آن روز ﮐﻢ ﺗﺮ ﺣﺮف زد. ﭼﻨﺪ روز در ﻫﻔﺘﻪ، ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻫﺎ دﺳﺘﻪ ﯾﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻣﺮد را ﺑﺮای ﻫﻮاﺧﻮری ﻣﯽ آوردﻧﺪ. ﻣﯽ ﺷﺪ دﯾﺪﺷﺎن. ﺑﯿﺶ ﹺ آن ﺗﺮ ﻫﺎ ﭘﯿﺮ و ﻣﺴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺷﺎن ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﻣﺮﺗﺒﯽ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮی ﮐﻪ از ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻫﺎی ﻣﻠﯽ ﮔﺮا داﺷﺘﻢ، ﺷﺒﺎﻫﺖ