Munireh Baradaran - Simple Truth

410 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده داﺷﺘﻨﺪ. دو- ﯾﮑﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﯿﻦ ﺷﺎن ﺑﻮد. راﺟﺮ ﮐﻮﭘﺮ، ﺗﺎﺟﺮ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺮم ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮد، را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﮐ ﻢ ﺗﺮ ﻗﺪم ﻣﯽ زد. ﺑﯿﺶ ﹺ وﻗﺖ ﺗﺮ ﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺪار ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﯾﺎ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﻣﯽ آﻣﻮﺧﺖ. آن دﯾﮕﺮان ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻠﯽ ﮔﺮا ﻓﺮض ﺷﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺗﻨﺪ و ﺟﺪی ﻗﺪم ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﮐﻪ رﯾﺶ ﺑﺰی داﺷﺖ، دور ﺣﯿﺎط ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ و از ﺣﺎﺷﯿﻪ ی زﯾﺮ ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ﻣﺎ رد ﻣﯽ ﹰ ﺷﺪ. ﻇﺎﻫﺮا ﻣﻤ ﻨﻮع ﺑﻮد. دﯾﮕﺮان ﺑﻪ دﯾﻮار ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺗﻨﺪ از ﺟﻠﻮ ﺳﻠﻮل ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ، و ﺻﺪای ﻧﻔﺴﺶ را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم، ﺳﻼﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ. ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد و رد ﺷﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺷﺎن ﻟﺒﺎس آﺧﻮﻧﺪی ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ. ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﭘﯿﺮﻣﺮدی ﺑﻮد ﮐﻪ در ﯾﮑﯽ از ﺣﺎﺷﯿﻪ ﻫﺎی ﮐﻨﺎر ﺑﺎﻏﭽﻪ، آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎ ﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ. در ﻫﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﻫﻮاﺧﻮری، ﯾﮏ ﺑﺎر دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد، ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ، دﺳﺘﺶ را روی ﮔﻮش ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﭙﺲ ﺷﻌﺎرﻫﺎﯾﯽ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ردﯾﻒ ﻣﯽ ﻣﺮگ ﺑﺮ » ﮐﺮد: ﮐﺎﻓﺮ، ﻣﺮگ ﺑﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ، ﻣﺮگ ﺑﺮ آﻣﺮﯾﮑﺎ، ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺷﻮروی و روﺣﺎﻧﯿﺖ ﻃﺮف دار آن « و در ﭘﺎﯾﺎن، ﺟﻤﻠﻪ ﯾﯽ را ﺑﻪ ﻋﺮﺑﯽ اﺿﺎ ﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻃﻠﺐ اﻣﺎم زﻣﺎن ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻪ او ﺗﺸﺮ زد ﮐﻪ ﻧﮕﻮﯾﺪ. ﭼﻨﺪ روزی ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻧﺒﻮد. دوﺑﺎره آﻣﺪ. ﺑﺎز ﺷﻌﺎر داد اﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺬف ﺟﻤﻠﻪ ی روﺣﺎﻧﯿﺖ ﻃﺮف دار ﺷﻮروی و آن ﺟﻤﻠﻪ ی ﻋﺮﺑﯽ. ﺣﺪس زدم از ﻃﺮف دارﻫﺎی اﻧﺠﻤﻦ ﺣﺠﺘﯿﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻼﻗﺎت ﺑﻌﺪی ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﻓﺮوردﯾﻦ ﺑﻮد. در ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎت دو ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺧﺮﯾﺪم. ﯾﮑﯽ را دادم ﺑﺮای ﺧﻮاﻫﺮم و ﯾﮑﯽ را ﺧﻮدم ﺑﺮداﺷﺘﻢ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن را داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﺑﺒﺮم. آن روز ﮐﺎرت ﺗﺒﺮﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﻢ رﺳﯿﺪ. از ﻧﯿﻨﺎ دوﺳﺘﯽ رﻫﺎﺷﺪه از زﻧﺪان ﮐﻪ دﻟﻢ ﻫﻮاﯾﺶ را ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻋﮑﺴﯽ ﺑﻮد از درﺧﺘﺎن ﭘﺮﺷﮑﻮﻓﻪ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ از ﻫﺎ ﻣﯽ ی ﺑﺮگ ﻻﻻﺑﻪ درﺧﺸﯿﺪ. ﺧﻮش ﺣﺎل ﺑﻮدم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ آن ﺷﺐ را ﺟﺸﻦ ﺑﮕﯿﺮم. ﻋﺼﺮ ﮐﻪ ﺻﺪای ﮔﺎری ﻏﺬا ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ، ﺳﻔﺮه را اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻞ را ﮐﻨﺎر ﺑﺸﻘﺎب و ﻗﺎﺷﻖ ﻗﺮار دادم. ﮐﺎرت را ﻫﻢ داﺧﻞ ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﯿﻬﻤﺎن دارم. ﺻﺪای ﮔﺎری ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﺻﺪای ﻣﺮدی را ﺷﻨﯿﺪم. ﭘﺎﺳﺪار ﺑﺎﻋ ﺠﻠﻪ در ﺳﻠﻮل ﻫﺎ را ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ «. ﺣﺠﺎب » ﮔﻔﺖ: زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﻠﻮل اول درﺑﺎره ی ﺑﯿﻤﺎری ﻣﻌﺪه و وﺿﻌﯿﺖ ﻏﺬاﯾﯽ ا ش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد. ﺷﮑﺎﯾﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮرﻣﺮﺗﺐ ﻏﺬای ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻪ او ﻧﻤﯽ دﻫﻨﺪ. ﭘﺲ از ﺑﺎزوﺑﺴﺘﻪ ﹺ ﺳﻠﻮل ﻣﻦ رﺳﯿﺪ. ﹺ دﯾﮕﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ در ﺷﺪن ﭼﻨﺪ در آﺧﻮﻧﺪی ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺳﺪار ﻫﻢ راﻫﯿﺶ ﻣﯽ ﮐﺮ دﻧﺪ، ﺟﻠﻮی در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. ﯾﻮﺳﻔﯽ و زن دﯾﮕﺮی ﮐﻪ روﯾﺸﺎن را ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﮐﻨﺎر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. آﺧﻮﻧﺪ ﺑﺎﻻﻣﻘﺎم ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮی ﺷﻮرای ﻋﺎﻟﯽ ﻗﻀﺎﯾﯽ ﺑﻮد، ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﻣﺪت در زﻧﺪان ﻫﺴﺘﻢ. ﭘﺎﺳﺦ دادم. دوﺑﺎره ﺳﺆال ﮐﺮد: اﺗﻬﺎم؟ » « ﭘﺎﺳﺦ دادم. ﭘﺮﺳﯿﺪ آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻧﺰﺟﺎرﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻢ. ﮔﻔ ﺘﻢ ﻧﻪ. ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ در ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻌﺪ رﻓﺖ. در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ.