Munireh Baradaran - Simple Truth

411 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺻﺪای ﺣﻮا را از ﺳﻠﻮل روﺑﻪ رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. او ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ. ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺎی ﺳﻔﺮه، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻏﺬا. آن روزﻫﺎ ﺗﻌﺪاد زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی اﻧﻔﺮادی زﯾﺎد ﻧﺒﻮد. ﹺ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﺎرﺷﺎن زود ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و رﻓﺘﻨﺪ. ﯾﻮﺳﻔﯽ و آن ﭘﺎﺳﺪار دﯾﮕﺮ ﭘﺸﺖ در وﮔﻮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. « ﭼﺸﻤﯽ » در ﺗﯿﺮه ﺷﺪ. ﻧﮕﺎه ام ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﯾﻮﺳﻔﯽ ﮔﻔﺖ: » ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺷﺒﯽ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﺪﻫﻨﺪ، ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ در اﯾﻦ ﻫﻠﻔﺪوﻧﯽ ﯾﮏ ﺷﺐ ﻫﻢ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ ﻫﺎ ﭼﻪ ﺟﺎﻧﻮرﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﻮد و ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺧﻮدﺷﺎن را در اﯾﻦ ﯾﮏ وﺟﺐ ﻻﻧﻪ اﺳﯿﺮ ﮐﺮده اﻧﺪ. ﺑﺎﺑﺎ، ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﮕﻮ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم. ﺧﻮدت را ﺧﻼص ﮐﻦ «. دﯾﮕﺮی ﮔﻔﺖ: ﮐﺎﻓﺮﻧﺪ » .« ﭼﻨﺪ روزی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﺎزه ﹺ ﺳﻠﻮل روﺑﻪ وارد رو ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻣﻮﻗﻊ دادن ﻏﺬا، ﹺ ﺳﻠﻮل او ﺑﺎز ﻣﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ، در ﺷﺪ. ﺳﺮم را زﯾﺮ درز ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺒﯿﻨﻢ. اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ وﺳﻂ راه رو را دﯾﺪ. ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﯿﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﺑﺲ ﮐﻪ آﻫﺴﺘﻪ ز ﺣﺮف ﻣﯽ د، ﭼﯿﺰی دﺳﺖ ﮔﯿﺮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. آن روز ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪم، ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ در راه ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. ﭘﺎﺳﺪار ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ از ﻣﺎ دور ﻧﻤﯽ ﺷﺪ، ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ. ﺑﻪ راه رو ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ، ﭘﺎﺳﺪار اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﻠﻮل ﺧﻮد رﻓﺘﯿﻢ. ﺻﺪای ﭘﺎﺳﺪا ر از ﺳﺮ راه رو ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﹺ ﺧﻮد ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ. ﻧﺒﺴﺘﯿﻢ و ﻟﺤﻈﻪ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﯾﯽ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را دﯾﺪﯾﻢ. ﮐﻮﺗﺎه ﮔﻔﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﹺ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ، از زﯾﺮ در ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ. ﭘﺎﺳﺪار ﮐﻪ ﺻﺪای ﹺ ﺧﻮاب وﻗﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در را ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ و در را ﺑﺴﺖ و ﻏﺮوﻟﻨﺪﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: ﺻﺎف» ﯽ ﺻﺎف راه ﻣ روﻧﺪ و ﻋﺎرﺷﺎن ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻨﺪ .« ﻗﺮاردادی ﺿﻤﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ وﻇﺎﯾﻒ زﻧﺪاﻧﺒﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﻫﯿﭻ روی اﻧﺠﺎم ﻧﺪﻫﺪ. ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎی اول ﺑﻪ آن ﺗﻮﺟﻪ ﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ و ﮔﺴﺘﺮش ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺗﻮاب  ﻫﺎی زﻧﺪاﻧﺒﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﺮز وﻇﯿﻔﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ و زﻧﺪاﻧﺒﺎﻧﯽ را ﻣﺨﺪوش ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ زﻧﺪاﻧﺒﺎن ا ﺳﺖ ﺑﺎ وﻇﺎﯾﻔﯽ ﭼﻮن ﮐﻠﯿﺪداری و ﺑﺴﺘﻦ در، ﻫﻮﯾﺖ ﻣﯽ  ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﯾﺎﺑﺪ و ﻧﻪ زﻧﺪاﻧﯽ. ﺣﻮا را از ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻫﻢ دم ﭘﮏ ﻫﺎی ﺳﯿﮕﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. راﺑﻄﻪ ی ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. دورادور دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ و اﺣﺘﺮاﻣﺶ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺧﻨﺪه ﻫﺎی رﯾﺰ او در ﺻﻮرت ﻧﮕﺮان و اﻧﺪک ﻏﻤﮕﯿﻨﺶ ﺑﻪ دل ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ. ﻫﻨﮕﺎم دﺳﺖ ﮔﯿﺮی ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﺎرداری ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺷﮑﻨﺠﻪ اش ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺎه ﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ زاﯾﻤﺎن ﺳﺨﺘﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﻣﺮگ اش ﻣﯽ رﻓﺖ، ﺑﭽﻪ اش را در زﻧﺪان ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آورده ﺑﻮد. ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﯽ ﺧﻮدش او را ﺑﺰرگ ﮐﺮده ﺑﻮد. روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﯾﮏ اﺗﺎق ﺷﺶ در ﻫﻔﺖ ﻣﺘﺮی، ﻧﻮد ﺗﺎ ﺻﺪ زﻧﺪاﻧﯽ را ﺟﺎ ﻣﯽ دادﻧﺪ و زﻧﺪاﻧﯽ ﻓﻘﻂ اﺟﺎزه داﺷﺖ در ﺟﺎﯾﯽ ﺧﺎص و زﯾﺮ ﮔﯿﺮه ﯾﯽ ﮐﻪ وﺳﺎﺋﻠﺶ را ﺑﻪ آن ﻣﯽ آوﯾﺨﺖ، ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ. از ﻧﻈﺮ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ و ﺗﻮاب ﹺ ﹺ ﻣﺎدر ﻫﺎ ﮐﻮدک ﻫﻢ ﻧﻤﯽ « ﮐﺎﻓﺮ » ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺎ ک» « ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﺸﺎﺷﺪ و ﻣﺎدر ﮐﻪ » اﻋﺘﻘﺎدی ﺑﻪ ﻧﺠﺲ و ﭘﺎ ﮐﯽ ﻧﺪارد « اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪﻫﺪ. ﺣﻮا را اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ