Munireh Baradaran - Simple Truth

412 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده و ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪش ﮐﻪ ﺗﺎزه ﭼﻬﺎردﺳﺖ وﭘﺎ راه ﻣﯽ رﻓﺖ، اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ از ﻣﺤﺪوده ی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻓﺮاﺗﺮ رود. ﺣﻮا ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﺎری از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮود، ﭘﺎی ﺑﭽﻪ را ﺑﺎ رﯾﺴﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ ی ﺷﻮﻓﺎژ ﻣﯽ ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺪ دورﺗﺮ ﺑﺮود. ﺧﻮش ﺣﺎل از اﯾﻦ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﺗﺎزه ﯾﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ ام، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺐ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮم. ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﻣﺮزﮐﺸﯽ ﻫﺎی داﺧﻞ زﻧﺪان. ﻋﺼﺮ ﻫﻤﺎن روز او را ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﻨﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎز ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪم. ﻫﺮروز ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﯾﺎدآوری ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﯽ ﭼﻨﺪﺑﺎر داد. ﺑﻘﯿﻪ اﻋﺘﻨﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻬ ﺎﻧﻪ ﻣﯽ آوردﻧﺪ ﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﮐﻢ اﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻢ در ﻟﯿﺴﺖ ﺧﺮﯾﺪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﺴﺖ، اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ. ﭘﺲ از ﯾﮏ ﻣﺎه وﻧﯿﻢ، دﯾﮕﺮ ﻣﺮﺗﺐ روزﻧﺎﻣﻪ داﺷﺘﻢ. ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺖ زﻧﺪاﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎ. در اوﻟﯿﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ، ﻧﺎﻣﻪ ی اﻓﺸﺎ ﮔﺮاﻧﻪ ی اﺣﻤﺪ ﺧﻤﯿﻨﯽ درﺑﺎره ی ﻣﻨﺘﻈﺮی ﭼﺎپ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺧﺒﺮ ﺑﺮﮐﻨﺎری ﻣﻨﺘﻈﺮی را در ﻣﻼﻗﺎت ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم. در آن ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ از اﺧﺘﻼف ﻫﺎی او ﺑﺎ ﺧﻤﯿﻨﯽ ﭘﺮده ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن آن ﻫﺎ، ﻣﻨﺘﻈﺮی را ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﺟﺰ آن ﭼﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﺮ در ﺗﺼﻮر داﺷﺘﻢ و درﺑﺎره اش ﺷﺎﯾﻊ ﺑﻮد، رک و ﺻﺮﯾﺢ. ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﺴﺎﻟﺖ ﺑﺎر ﺑﻮد. روزﻫﺎی اول ﮐﻢ ﺗﺮ ﻣﺘﻮ ﺟﻪ اش ﺑﻮدم. ﺣﺘﺎ ﺑﻌﺪ از آن روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدﯾﻢ و آن را ﺳﺮ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ، ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻗﺪری ﺧﻮش آ ﯾﻨﺪ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪن آن اﻣﺎ، ﻋﺎرﺿﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ زد. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ آدم ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ دﯾﺪﻣﺸﺎن. اﻣﺎ ﺳﺮوﮐﻠﻪ زدن ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ام ﻣﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﺮد. ﺑﺮای ﻫﺮ ﻧﯿﺎز اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎرﻫﺎ وﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﯾﺎدآوری ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﭼﺎﻧﻪ ﻣﯽ زدم و دﻋﻮا ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻃﺒﻖ ﺿﺎﺑﻄﻪ ی ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺣﻤﺎم ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و ﻧﺎﺧﻦ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﻧﻤﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﻧﺎﺧﻦ ﮔﯿﺮ ﻧﺪادﻧﺪ. ﺑﺲ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺧﻮدم را ﺧﻮار و زﺑﻮن ﻣﯽ دﯾﺪم. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ آن ﻗﺪر ﮐﻼﻓﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺑﯽ ﻇﺎﻫﺮ ی ﺑﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ آزارم ﻣﯽ داد و ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺮه روزﻫﺎﯾﻢ. ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺟﻮﯾﺪن ﻧﺎﺧﻦ ﹺﻨﺪش ﻫﺎ اﻓﺘﺎدم. ﻋﺎدت ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﭼ آور ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﻨﮓ ﭘﺎ را ﮔﺮه ﮔﺸﺎ ﯾﺎﻓﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ آن ﺳﺎﯾﯿﺪم، اﺣﺴﺎس رﺿﺎﯾﺖ ﮐﺮدم. اﻣﺎ ﺑﺮای ﺣﻤﺎم ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﺎﻧﻪ ﻣﯽ زدم. ﻫﻮا رو ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻣﯽ رﻓﺖ و ورزش و ﻫﻮای ﺑﺴﺘﻪ ی ﺳﻠﻮل ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻋﺮﻗﻢ را درﻣﯽ آورد. ﮔﺮﭼﻪ آﺑﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﯽ زدم و ﺣﺘﺎ ﺳﺮم را ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻢ اﻣﺎ دوش ﺣﻤﺎم ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﻮد. آدم را ﺳﺒﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻫﺮﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﯿﺪم. روزﻫﺎ ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ راه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و در ﺣﯿﻦ ﻗﺪم زدن دﺳﺖ وﭘﺎﯾﻢ را ﺣﺮﮐﺖ