Munireh Baradaran - Simple Truth

413 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ  دادم. روز اﮔﺮ ﮐﺎﻣﻼ ﺷﺪم. ﺷﺐ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ. در ﺣﯿﻦ اﯾﻦ ﮐﻪ راه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ، ﺣﺮف ﻣﯽ زدم. ﻣﻄﻠﺒﯽ ﯾﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﯾﯽ از روزﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮای دوﺳﺘﺎن ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﯾﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ زﺑ ﺎن اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را ﺑﺎ زﺣﻤﺖ زﯾﺎدی ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻟﮕﺎم ار و ﺗﻤﺮﮐﺰ روی ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﻣﻦ  ﹶﺮ زدن ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻓ دور ﺑﻮدﻧﺪ، ﮐﺎر آﺳﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد. ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺷﮑﻞ اﺗﺎق زﯾﺒﺎﯾﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد. ﯾﮏ اﺗﺎق ﻧﻘﻠﯽ. ﭘﺘﻮﻫﺎ را ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﻣﯽ ﭼﯿﺪم و روی آن ﭘﺎرﭼﻪ ﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﯾﮏ ﺟﻌﺒﻪ ﮐﺎرﺗ ﻦ ﻣﻘﻮاﯾﯽ را ﮐﻪ ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﯽ داده ﺑﻮد، ﮐﻤﺪی ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻇﺮف و ﻟﯿﻮاﻧﻢ را داﺧﻞ آن ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﭘﺮده ﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﺶ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم، از ﯾﮏ ﭘﺎرﭼﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ ﮔﻞ ﺑﻬﯽ، ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﻮد. روﺷﻮﯾﯽ و ﺗﻮاﻟﺖ از ﺗﻤﯿﺰی ﺑﺮق ﻣﯽ زد و ﮐﻨﺎره ی ﺗﻮاﻟﺖ ﻓﻠﺰی آﯾﻨﻪ ام ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﹰ در ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﯿﺎن ﻫﻤﻪ ی ﺳﻠﻮل ﻫﺎ، زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺳﻠﻮل را ﻣﻦ دارم و اﮔﺮ ﭘﺎی ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﯾﯽ ﹰ ﺳﻠﻮل ﻣﻦ اول ﻣﯽ در ﻣﯿﺎن ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﺘﻤﺎ ﺷﻮد. ﻋﺼﺮﻫﺎ دل ﺗﻨﮕﯽ م ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. دﻟﻢ ﻫﻮای ﯾﮏ دوﺳﺖ، ﯾﮏ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ را ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻫﻮای ﺷﻮﮐﺖ را ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺧﺎﻃﺮه اش ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﺳﻠﻮل ﺑﻮد. ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﯽ زدم. داﻧﺴﺘﻪ ﻫﺎﯾﺶ زﯾ ﺎد ﺑﻮد. ﮐﺘﺎب زﯾﺎد ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎر رﻣﺎن را « ﺧﺮﻣﻦ » ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد. ﺷﺐ ﻫﺎی ﺳﺮد زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد. ﻣﺎ رو ﺑﻪ درﯾﭽﻪ ی ﮐﻮﭼﮏ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺳﻮﺳﻮی ﭼﺮاغ ﻫﺎی ﺷﻬﺮ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و او ﻫﺮ ﺷﺐ ﻗﺴﻤﺘﯽ از داﺳﺘﺎن را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد. آن را ﻧﭙﺴﻨﺪﯾﺪم. ﮐﺎذب ﺑﻮد. ﯾﮏ ﻓﻀﺎﺳﺎزی ﺗﺒﻠﯿﻐﯽ از ﺟﺎﻣﻌﻪ ی ﺳﻮﺳﯿﺎﻟﯿﺴﺘﯽ ﺷﻮروی. ﻧﻈﺮم را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آن داﺳﺘﺎن ﺧﺎص و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ادﺑﯿﺎت و رﻣﺎن ﺑﻪ ﻃﻮرﻋﺎم ﺑﻪ ﺷﻮﮐﺖ ﮔﻔﺘﻢ: » ا ﮔﺮ ادﺑﯿﺎت ﻧﻘﺶ اﻧﺘﻘﺎدی ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻨﻬﺎ وﺳﯿﻠﻪ ﯾﯽ ﺑﺮای ﺗﻮﺟﯿﻪ وﺿﻊ ﺣﺎل ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﻼق ﻧﯿﺴﺖ .« ﺑﻌﺪﻫﺎ در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٨ ﹺ ﮐﺘﺎب را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ. ﻗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺧﻮد ﭼﺎﻗﯽ آﻣﺪه ﺑﻮد. ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻮﮐﺖ ﻧﻘﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻧﻈﺮم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب، ﺷﻮﮐﺖ را ﺑﺮآﺷﻔﺖ. ﺷﺎﯾﺪ در ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻫﻨﺮ و ادﺑﯿﺎت ﻫﻢ ﻧﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ، اﻣﺎ او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ آن ﹺ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﻠﻮک ﺷﺮق آن زﻣﺎن ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺗﻌﺼﺐ و ﯾﮏ ﹺ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ و ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻘﺎدی ﺳﻮﻧﮕﺮی را ﺑﭙﺬﯾﺮد. در اﯾﻦ ﻣﻮاﻗﻊ ﻫﺮ دو ﺳﺨﺖ ﺑﺮآﺷﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ و ﮔﺎه ﻟﺤﻦ ﻣﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﺪی ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﺮای اﺟﺘﻨﺎب از اﺻﻄﮑﺎ ک ﻫﺎ و ﺗﺸﻨﺞ در راﺑﻄﻪ ﻣﺎن ﻫﺮ دو ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ از ﺑﺤﺚ ﺧﻮدداری ﮐﻨﯿﻢ. آن روز ﮐﻪ در ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم ﺑﻪ او ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﭼﻨﯿ ﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﯽ را ﺑﺎ او ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد، ﮐﻪ او را ﻧﺨﻮاﻫﻢ آزرد. ﻏﺮوب روزی ﮐﺰﮐﺮده ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم، ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و زﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺟﻠﻮی در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم و ﺳﻼم ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در را ﺑﺴﺖ. ﺻﺪای ﭘﺎﺳﺪار از ﺳﺮ راه رو ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: » ﺣﻮاﺳﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ! ﺑﺮو ﺟﻠﻮﺗﺮ.