Munireh Baradaran - Simple Truth

415 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﺗﻮ اﯾﻦ «. ﺧﻔﻪ! »، «ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺮﺑﺎر ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺷﺎﯾﺪ زﻧﺪاﻧﯽ یﻫﺎ دﯾ ﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. ﯾﮑﯽ ـ دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ دﯾﮕﺮ ﻋﻄﺴﻪ اش ﻧﺒﻮد. ﺗﻮزﯾﻊ ﻏﺬا ﮐﻪ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮش ﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺻﺪای زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﺑﺸﻨﻮم. ﺻﺪای زﻧﺪاﻧﯽ اوﻟﯿﻦ ﺳﻠﻮل را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﯽ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﯿﺎن ﺳﻠﯿﺲ و ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ اش ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻣﺮا ﮐﻨﺞ ﮐﺎو ﮐﺮده ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ از راه رو ﻣﯽ ﹺ ﺳﻠﻮﻟﺶ را ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ، دﯾﺪﻣﺶ. در ﺑﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺮﯾﻢ ﻓﯿﺮوز ، از رﻫﺒﺮان ﺣﺰب ﺗﻮده، ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻏﺬا ﻣﯽ  ﺑﻮد. ﻣﻮﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه و ﻣﺠﻌﺪش ﮐﺎﻣﻼ آﻣﺪ، اول ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻏﺬا ﭼﯿﺴﺖ، ﺑﻌﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮد ﯾﺎ ﺑﻪ ﭘﻨﯿﺮ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻦ، ﻟﯽ ﻣﯽ ﺳﺎ ﻫﻔﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ در اﻧﻔﺮادی ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮدش ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ. ﻓﺮزاﻧﻪ ﻋﻤﻮﯾﯽ ﻫﻢ آن ، در ﺟﺎ ﺑﻮد ﺳﻠﻮل ﮐﻨﺎری ﻣﻦ. ﺣﻀﻮرش را وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﻮﺳﻔﯽ وادارش ﻣﯽ ﮐﺮد ﻇﺮﻓﺶ را ﺑﺸﻮﯾﺪ و ﺳﻠﻮﻟﺶ را ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﺪ. او را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﻠﻮﻟﺶ ﺑﻮی ﮐﺜﺎﻓﺖ ﻣﯽ دﻫﺪ. ﺑﺎاﺻﺮار ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑ ﻔﺮﺳﺘﻨﺪ. ﻓﺮزاﻧﻪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ رﯾﺰ و ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: » ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ را ﻣﯽ «.مﺧﻮا ﯾﻮﺳﻔﯽ ﻣﻼﻟﺖ ﺑﺎر ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺑﭽﻪ داری، زن .« ﺑﻪ او وﻋﺪه ﻣﯽ داد ا ﮔﺮ » دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯽ « ﺑﺸﻮد، ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎدرش را ﺑﺒﯿﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از آن ﭼﻨﺪﺑﺎر آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار زدم. ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪ. ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﯾﻮﺳﻔﯽ ﻣﺠﺒﻮرش ﻣﯽ ﮐﺮد ﻏﺬاﯾﺶ را ﺑﺨﻮرد. ﯾﮏ روز ﻋﺼﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ او ﺑﻮد، ﮐﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ را ﮐﺸﺎن ﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮدﻧﺪ. دو ﻧﻔﺮ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻏﯿﺮﺳﯿﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﻤﯿﺰﮐﺮدن راه رو ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ، او را روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎﺳﺮوﺻﺪا ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ ﺻﺪای آب و وزه ز ی ﺧﻔﻪ ی او را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﭘﺲ ازآن، او دﯾﮕﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ی ﻣﻦ ﻧﺒﻮد و ﺻﺪاﯾﺶ را ﺳﻠﻮﻟﺶ را ﺗﻐﯿﯿﺮ داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﻮﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮏ  ﻧﺸﻨﯿﺪم. اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺳﻠﻮﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺜﯿﻒ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺟﺎﯾﺶ را ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﺑﺎر ﺻﺪای ﭘﺎﺳﺪاری ﻣﯽ آﻣﺪ ﯾﺎ در ﺑﺮای ﻏﺬا ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ، ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس و ﮔﺮﯾﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ. ﺳﻪ ﻋﺪد ﺟﯿﺮه داﺷﺖ. اﻣﺎ آن را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ. ﯾﺎ ﺳﯿﮕﺎرش را روﺷﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﺻﺪای زﻣﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ از اﻋﺘﯿﺎدش داﺷﺖ، ﻣﺪام اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﮏ ﹺ روز ﻇﻬﺮ، ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻮزﯾﻊ ﻏﺬا وﻗﺘﯽ در ﺳﻠﻮﻟﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ، ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و در راه رو ﻧﺸﺴﺖ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺳﯿﮕﺎرش را روﺷﻦ ﻧﮑﻨﺪ آن ﻧﻤﯽ« ﺗﻮ» رود. ﭘﺎﺳﺪار ﺑﺎ زور و ﻟﮕﺪ او را ﺑﻪ داﺧﻞ ﮐﺸﺎﻧﺪ و ﻓﺤﺶ و ﻧﺎﺳﺰای ﻓﺮاواﻧﯽ ﻧﺜﺎرش ﮐﺮد. او ﻫﻢ ﭼﻨﺎن اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد. آن ﻗﺪر از اﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﻣﺘﺄﺛﺮ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺣﺘﺎ اﮔﺮ روزی ﺳﯿﮕﺎر داﺷﺘﻢ، دﯾﮕﺮ ﻧﮑﺸﻢ. ﺑﻌﺪﻫﺎ، اﻟﺒﺘﻪ در دﻧﯿﺎی ﺧﺎرج از زﻧﺪا ن ﮐﻪ از آن روزﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘ ﻢ، ﻋﻬﺪ آن روز را ﺷﮑﺴﺘﻢ.