Munireh Baradaran - Simple Truth

417 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻣﻦ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﻮد. ﭘﺪرش را آورده ﺑﻮدﻧﺪ دادﯾﺎری، او را ﻫﻢ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن در ﺣﻀﻮر ﭘﺪرش او را ﺑﻪ اﻋﺪام ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﭘﺪرش ﮔﺮﯾﺴﺘﻪ و اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ آزادی ﺗﺤﺖ  ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ. او را ﺑﺮای ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﺷﺮط ﻓﺸﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﺟﺪی اﺳﺖ. ﭘﺲ، ﺑﺎ اﯾﻦ وﻫﻢ روزﻫﺎی ﺳﺨﺘﯽ را ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ آﺷﻔﺘﮕﯽ اش از اﯾﻦ ﺑﻮد و آن روزﻫﺎی اول ﻗﺼﺪ ﮐﻮﭼﮏ ﺮدن ﮐ ﻣﺮا ﻧﺪاﺷﺖ. ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﭘﺪرش ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﺎرﻫﺎ از ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ، ﭼﻬﺮه ی ﺷﺮﯾﻔﺶ را، ﮐﻪ ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﺟﺎﯾﮕﺎه و اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ. ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن را ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت آن ﻫﺎﺳﺖ، ﺟﺪی ﻧﮕﯿﺮد. اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدش ﻣﻮردی اﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ ﺑﻮد. روز ﻣ ﻼﻗﺎت آﻣﺪ و او ﻫﻢ ﻣﻼﻗﺎت داﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از ﮐﺸﺘﺎر ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٧ ، ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﮕﺮان ﺑﻮدﻧﺪ. در ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، دﻋﻮا و ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺮرات و ﺷﺮوط ﻣﺴﺌﻮﻻن زﻧﺪان را ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ. ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺎی زﻧﺪان ﻫﻢ از اﯾﻦ روﺣﯿﻪ ی ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﺑﺮای ﻓﺸﺎرآ وردن ﺑﻪ ﻣﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﹺ ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭘﺪر ﻫﺎ را ﺑﻪ دادﯾﺎری آورده و او در ﺣﻀﻮر ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﺑﻪ ﭘﺎی دﺧﺘﺮش اﻓﺘﺎده و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺎن اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮده ﺑﻮد. اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﹰ زﻧﺪاﻧﯽ را ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد، اﻣﺎ او ﺧﻮدش را ﻣﻬﺎر ﮐﺮده، ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻃﺒﻌﺎ « ﻧﻪ» روی ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. دادﯾ ﺎر و ﺣﺘﺎ ﭘﺪرش اﯾﻦ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﯽ رﺣﻤﯽ و ﮐﻢ ﺑﻮد ﻋﺎﻃﻔﻪ ی او ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ام روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داد. اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد. ﻣﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎی ﻣﻬﻢ و ﺣﺘﺎ ﮔﺎه ﺧﻼﺻﻪ ﯾﯽ از ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻫﺎ را ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯽ زدم. آن ﹺ روزﻫﺎی ﺑﻬﺎر ٦٨ ، ﺣﺮﮐﺖ اﻋﺘﺮ اﺿﯽ داﻧﺶ ﺟﻮﯾﺎن در ﭘﮑﻦ ﺑﺮای آزادی و دﻣﮑﺮاﺳﯽ، ﻣﺤﻮر اﺻﻠﯽ ﺧﺒﺮﻫﺎ و ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد. آن را ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﺰﯾﯿﺎﺗﺶ دﻧﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺮای او ﻫﻢ ﻣﯽ زدم. وﻗﺘﯽ ﺧﺒﺮ اﻋﺘﺼﺎب داﻧﺶ ﺟﻮﯾﺎن در ﻣﯿﺪان ﺗﯿﻦ آﻣﯿﻦ » را ﻣﯽ « زدم، ﺣﺮﻓﻢ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ » ﻣﺤﺪود ﯾﺎ ﻧﺎﻣﺤﺪود؟ « ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﻗﯿﺎس زﻧﺪان و ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺳﻨﺠﺪ. ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ او اﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﻧﺰدﯾﮏ و در دﺳﺖ رس ﺑﻮد. ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﯽ زدم و از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ا م ﻣﯽ ﮐﺎﺳﺖ. دﻧﯿﺎی دروﻧﯽ ﺣﺴﺎس و ﻇﺮﯾﻔﺶ را آن روزﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دﯾﺪم، ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﭘﯿﺶ ﺗﺮﻫﺎ آن را ﭘﺸﺖ ﭼﻬﺮه ی ﺧﺸﮏ و ﻗﺮاردادی ش ﻧﺪﯾﺪ ه ﺑﻮدم. ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﯽ زدم. ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﺧﺒﺮﻫﺎی روزﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ از اوﺿﺎع دوروﺑﺮﻣﺎن ﻧﯿﺰ. ﮔﻮش ﻫﺎ و ﺷﺎﺧﮏ ﻫﺎی ﻣﻦ ﺣﺴﺎس ﺗﺮ ﺑﻮد. ﻣﯽ زدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﻓﻼ ﻧﯽ را ﺷﻨﯿﺪم؛ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪار اﯾﻦ را ﮔ ﻔﺖ؛ ﮐﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد؛ ﻓﺮدﯾﻦ را اﻋﺪام ﮐﺮدﻧﺪ؛ ﻓﻼﻧﯽ آزاد ﺷﺪ و... روزﻫﺎی ﻣﻼﻗﺎت ﺣﺮف ﺎ ﺑﯿﺶﻫ ﺗﺮ ﺑﻮد. ﻫﺮﯾﮏ از ﻣﺎ ﻏﯿﺮ از ﺣﺮف ﻫﺎی ﺧﺎﻧﻮاده