Munireh Baradaran - Simple Truth

ﺮد  ﺧﻤﯿﻨﯽ ﻣ ز ﺻﺒﺢ رو ١٤ ﺧﺮداد ﺻﺪای ﺣﺰن اﻧﮕﯿﺰ ﻗﺮآن ﻣﯽ آﻣﺪ. از ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ در روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻤﯿﻨﯽ ﻣﺮﯾﺾ اﺳﺖ و روز ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ او از ﻣﺮدم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺮاﯾﺶ دﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺮس زده ﺑﻮدم. آن  ام ﻫﻢ ﺧﺒﺮ را ﻣ روز ﺻﺒﺢ، ﺻﺪای ﻗﺮآن ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻦ ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ی ﭘﺎﺳﺪار را ﺷﻨﯿﺪم و ﺻﺪای دﯾﮕﺮی را ﮐﻪ ﻣﯽ «. ﻫﯿﺲ! » ﮔﻔﺖ ﺑﻪ دﯾﻮار زدم ﮐﻪ وﺿﻊ ﻏﯿﺮﻋﺎدی ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ. او ﻫﻢ از ﺳﻠﻮل ﺮدﻫﺎ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ  ﻫﺎی ﺑﺎﻻ ﺻﺪای ﻣ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ: » ﺮده  ﺧﻤﯿﻨﯽ ﻣ .« ﻧﮕﺮان و دﻟﻮاﭘﺲ ﺑﻮدم. ﺑﻪ او ﻧﮕﻔﺘﻢ. زدم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ اﻧﺎ» ﺻﺒﺢ ﺻﺪای ﻪ و اﻧﺎﻋﻠﯿﻪ راﺟﻌﻮن  ﻟ ﻣﯽ« آﻣﺪ و ﺻﺪای ﻫﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮی ﮐﻪ در آن ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ. ﺑﺎﻻی ﻟﻮﻟﻪ رﻓﺘﻢ و ﮔﻮش ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎی ﺑﯿﺮون دادم. ﺑﺪﺟﻮری دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﯽ زد. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. رﻓﺖ وآﻣﺪی در راه رو ﻧﺒﻮد. ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و ﺳﮑﻮت. ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪای ﻗﺮآن ﺧﻮاﻧﯽ و ﺗﮑﺮار ﻪ... »  اﻧﺎﻟ ﮑﻮت را ﺳ« ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ. ﻫﻮا داغ ﺑﻮد. آﻓﺘﺎب در ﺳﻠﻮﻟﻢ دﯾﮕﺮ دل ﭼﺴﺐ ﻧﺒﻮد. ﭘﺎرﭼﻪ ی ﻧﺎزﮐﯽ روی ﭘﻨﺠﺮه ﮐﺸﯿﺪم. آن روز اﮐﺒﺮی ﻧﺒﻮد واﻻ زود ﺳﺮوﮐﻠﻪ اش ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ و دﺳﺘﻮر ﻣﯽ داد آن را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﮑﺸﻢ. ﻇﻬﺮ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﺑﺮای ﻏﺬا آﻣﺪ، ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺻﯽ در او ﻧﺒﻮد. ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ روﺳﺮی و ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺳﯿﺎه ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ. ﻋﺼﺮ ﭘﺎﺳﺪار دﯾﮕﺮی ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﯾﯽ روزﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮ رﺳﯿﺪ. اﻧﺘﻈﺎر روزﻧﺎﻣﻪ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺟﻠﻮی در اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺎ ﮔﻬﺎﻧﯽ ﺻﻔﺤﻪ ی اول آن را ﺟﻠﻮی روﯾﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ ﺧﻄﯽ درﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ وﺳﻂ ﺻﻔﺤﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد » ﺧﻤﯿﻨﯽ از ﻣﯿﺎن ﻣﺎ رﻓﺖ .« ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻪ ﻣﻦ زل زده ﺑﻮد ﺗﺎ وا ﮐﻨﺸﻢ را ﺑﺒﯿﻨﺪ. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ را ﺷﻨﯿﺪه ام. ﺑﺪون واﮐﻨﺶ ﺧﺎﺻﯽ روزﻧﺎﻣﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺻﻔﺤﺎت اﺧﺒﺎر داﺧﻠﯽ ﺣﻮل وﺣﻮش واﻗﻌﻪ دور ﻣﯽ زد و ﺻﻔﺤﻪ ﻫﺎی ﻣﯿﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﹺ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻻت ﺷﺪه و اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﭼﯿﺰﻫﺎ اﺧﺘﺼﺎص داﺷﺖ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻨﺪی ﺷﺪه ﹰ اﺳﺖ. ﺗﺼﺎدﻓﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻳﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ از ﻧﻮوی» درﺑﺎره « ﻣﯿﺮ ی ﺗﺰ ﮔﻮرﺑﺎﭼﻒ و ﺗﻘﺪم ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮای ارزش ﻫﺎی ﻋﻤﻮم ﺑﺸﺮی ﺑﺮ ﻣﺒﺎرزه ی ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ، ﮐﻪ ﭼﻨﺪﺑﺎر ﺧﻮاﻧﺪﻣﺶ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ.