Munireh Baradaran - Simple Truth

421 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده »ــ ﺑﺪﺑﺨﺖ! ﺗﻮ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮ دی. ﭼﺮا دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ؟ « ﭼﻪ»ــ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮﮐﯿﺐ و زﺷﺖ اﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮرﻧﺪ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﺪﺗﺮ. « زﻧﺪاﻧﯽ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ » ﮐﺮد: در را ﺑﺎز ﮐﻦ! « ﺻﺪاﯾﺶ آﻣﺮاﻧﻪ و ﻗﻮی ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ در را ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ، زﻧﺪاﻧﯽ ﭘﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮون. ﯾﻮﺳﻔﯽ ﺑﺎ ﻫﻮل دوﯾﺪ ﻃﺮف دﻓﺘﺮ. ﭼﺸﻤﻢ را ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮ دم ﺑﻪ درز زﯾﺮ در و ﮔﺎه ﭘﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﺳﺎﯾﻪ ﯾﯽ را ﮐﻪ رد ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻣﯽ دﯾﺪم. ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ اﻣﺎ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﭘﺎﺳﺪار ﺟﻮان ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ. ﮔﻮﯾﺎ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ و روی زﻣﯿﻦ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻮد. زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: دﺳﺘﻢ را ﺷﮑﺴﺘﯽ، آزادم »، «ﮐﻦ. ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ زﻧﺠﯿﺮﻫﺎ را .« ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾ ﺪ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭘﺎﺳﺪار روی ﭘﺸﺖ او ﻧﺸﺴﺘﻪ و دﺳﺘﺶ را از ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺎﻧﺪ. ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﮑﺸﯿﺪ. ﻣﺜﻞ ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﯿﺪ. ﻋﻠﯽ»، « ا ﮐﺒﺮ ﭘﯿﻨﻮﺷﻪ. ﻣﺴﻌﻮد ﭘﯿﻨﻮﺷﻪ « ،» ﻫﻨﻮز ﺟﺎی ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺎﺗﺎن روی ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ اﺳﺖ. « ﮔﺎه ﭘﺎﺳﺪار ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﮕﯿﺮد و ﺻﺪا ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ دﻫﺎن ﺧﻮد را ﺧﻼص را ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺻﺪا ﭘﯿﺮوز ﻣﯽ ﺷﺪ، ﮐﻪ ﻗﻮی و ﺷﻤﺮده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺻﺪای ﺑﺎزی ﮔﺮﻫﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﯽ ﻪ  ﻣﺎﻧﺴﺖ. ﻣﺮدی ﯾﺎاﻟ ﮐﻨﺎن وارد ﺷﺪ و ﺑﻪ آن ﻃﺮف دوﯾﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ را داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﮐﺮدﻧﺪ. ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ؟ ﺻﺪای ﺟﺮﯾﻨﮓ ﺟﺮﯾﻨﮓ دﺳﺖ ﺑﻨﺪ را ﺷﻨﯿﺪم. دﺳﺖ ﻫﺎی او را از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻟﻮﻟﻪ ی ﺮمﮔ ﮐﻦ ﺳﻠﻮل ﺑﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت، د وﺑﺎره ﻓﺮﯾﺎد زﻧﺪاﻧﯽ در ﺳﺮاﺳﺮ راه رو ﭘﯿﭽﯿﺪ: » ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ درﻫﺎ را، ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ ﺧﯿﺎﺑﺎن را، ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻮﭼﻪ «. ﻫﺎ را ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺘﯽ، ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻮﺗﺎه و ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ داد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺻﺪاﯾﯽ ﭘﺮ از درد و رﻧﺞ. اﻣﺎ ﻓﺮﯾﺎد » ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ درﻫﺎ را ﭼﻨﺎ ﻫﻢ« ن رﺳﺎ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺟﯿﻎ ش ﻫﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﺪ. ﻧﯿﻤﻪ ﹺ ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ دﺳﺘﻮر داد ﺷﺐ ﺻﺪای ﻣﺮدی آﻣﺪ و زن « ﺣﺠﺎب! »ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺻﺪای ﺟﺮﯾﻨﮓ ﺟﺮﯾﻨﮓ. زﻧﺪاﻧﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در را ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ. ﻧﮕﻬﺒﺎن زن ﻧﺎﺳﺰاﯾﯽ ﮔﻔﺖ. دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ روی ﺗﻮاﻟﺖ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ. ﺗﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﺒﺢ ﻓﺮﯾﺎ دﻫﺎی ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮏ و دردآور او اداﻣﻪ داﺷﺖ. ﮐﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: » ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ... « اﻣﺎ ﮔﺎه ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. ﭘﻨﺠﺮه ی ﺳﻠﻮﻟﺶ ﹰ ﺣﺎﻟﺶ را ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﺮﻣﺎ و ﺧﻔﮕﯽ ﺳﻠﻮل ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺮد. در رﺧﺖ ﺧﻮاب دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم. او ﮐﯽ ﺑﻮد ؟ ﺻﺪا ش آﺷﻨﺎ ﻧﺒﻮد. اﻣﺎ ﺗﻤﺎم دﻻ ﯾﻞ ﺣﮑﺎﯾﺖ از اﯾﻦ داﺷﺖ ﮐﻪ او از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دوﺑﺎره دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ دﯾﮕﺮ ﺻﺪا ش را ﻧﺸﻨﯿﺪم. ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ام ﺑﻪ دﯾﻮار زد و ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﭼﻪ آﻫﺴﺘﻪ و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮد. ﭘﺮﺳﯿﺪ: او را ﻣﯽ » « ﺷﻨﺎﺳﯽ؟ ﺟﻮاب دادم: ﻧﻪ. ﺗﻮ ﻣﯽ » « ﺷﻨﺎﺳﯽ؟ او ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ. اﻣﺎ ﭼﺮا. ﻣﻦ ﺣﺪس ﻣﯽ زدم. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ. ﺟﺰ زﻫﺮا ﭼﻪ