Munireh Baradaran - Simple Truth

422 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺸﺖ آن ﺻﺪا، ﻣﻦ او را ﻣﯽ دﯾﺪم. ﯾﮏ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺗﻌﺎدل ا روﺣﯽ ش ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ، آزادش ﮐﺮدﻧﺪ. ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮔﺎه در ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﭘﺮرﻓﺖ آﻣﺪ و ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺪ. ﺑﺎز و روﺷﻦ ﺣﺮﻓﺶ را ﻣﯽ زﻧﺪ. ﻣﯽ آﯾﻨﺪ دﺳﺖ ﮔﯿﺮش ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺮادرش اﯾﻦ و آن در در ﻣﯽ زﻧﺪ او را ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﻣﯽ ﮔﺮداﻧﺪ. آﯾﺎ او ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ ﺳﮑﻮت ﺳﻨﮕﯿﻦ را ﻧﺪاﺷﺖ، دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﻮد ﯾﺎ آن ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﺎج وواج ﻧﮕﺎه اش ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﮑﻮﺗﺸﺎن آن آراﻣﺶ راﮐﺪ ﺑﻮد؟ ﮔﺎه ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪی در ﻫﻨﺠﺎرﻫﺎی ﺧﻮدم و ﻫﻨﺠﺎرﻫﺎی ﺣﺎ ﮐﻢ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻪ آدم ﻫﺎ را در ﭼﺎرﭼﻮب ﺧﻮد، ﺳﺎﻟﻢ ﯾﺎ ﺑﯿﻤﺎر ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺷﮏ ﻣﯽ ﹰ ارزش ﮐﻨﻢ. ﻣﺤﮏ درﺳﺘﯽ ﯾﺎ ﻧﺎدرﺳﺘﯽ، ﻟﺰوﻣﺎ ﻫﺎی ﺣﺎ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ و ﺳﻨﺠﺶ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﯾﺎ ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮدن ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی درﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ. آﯾﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻋﺎﺻﯽ » ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ درﻫﺎ را، ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻮﭼﻪ « ﻫﺎ را در آن ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﯽ اﻧﺘﻬﺎ در آن ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎی ﺧﺎﻣﻮش، ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮد ﯾﺎ ﺳﮑﻮت اﻓﺴﺮده و ﺧﻤﯿﺎزه ﻫﺎی ﻧﺎﻇﺮان ﺧﺎﻣﻮش؟ او را ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدش آن ﺟﺎ ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺎز ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و ﻋﺰا. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ در آن ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻨﺘﺮل ﺑﺮ زﻧﺪان ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ. ، ﺧﻮد « زﻣﺎﻧﯽ » ﯾﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﯽ دﯾﮕﺮ ﻫﺮﺷﺐ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. آ ن روزﻫﺎ ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی را دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎآراﻣﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﺎدرش را ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ. ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺴﺖ و ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم، ﺧﺪا، ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم. « ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻪ ﺻﺪای ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ. آن ﻃﻮرﮐﻪ از ﺳﺮزﻧﺶ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻣﯽ ﻧ ﻤﻮد، ﺑﺎ ﯾﯽ دﺳﺖ « ﻏﺮﯾﺒﻪ » ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. داد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ را ﻧﺪارد. » ﺮدم. ﻧﺠﺎﺗﻢ ﺑﺪه.  آی ﺧﺪا! ﻣ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ »، « ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﭼﻪ روزی اﻓﺘﺎدم .« ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ دﻋﻮاﯾﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ: ﺧﻔﻪ » « ﺧﻮن ﺑﮕﯿﺮ. اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎز ﺳﺮوﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد. ﻟﺤﻦ ﺷﺎ ﮐﯽ او، اﻣﺎ، اﻟﺘﻤﺎس آﻣﯿﺰ ﻧﺒﻮد ﺣﺘﺎ وﻗﺘﯽ ﻫﻮار ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ: » ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم ﯾﮏ«. ﺑﺎر دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻟﻮﻟﻪ ی داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﺑﺴﺘﻨﺪ. اﺑﺘﺪا ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد و ﻧﺎﻟﯿﺪ. ﭘﺎﺳﺪار ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺻﺪاﯾﺖ را ﻧﺒﺮی ﻫﻤ ﯿﻦ وﺿﻊ اﺳﺖ .« ﭘﺲ از آن ﮐﻢ ﺗﺮ ﺻﺪا آﻣﺪ. ﯾﮏ ش ﻣﯽ ﹰ در ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﺑﺎر ﺗﺼﺎدﻓﺎ ﹺ ﺣﯿﺎط اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻦ و ﻣﻼﻗﺎت دﯾﺪﻣﺶ. ﻧﺰدﯾﮏ در ﹺ زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﺎ را ﮐﻨﺞ ﮐﺎوی ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ش از ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ ﺳﺮخ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮان ﺑﻮد. ﹸﻨﺪ ﻣﯽ روزﻫﺎ ﭼﻪ ﮐ ﮔﺬﺷﺖ. ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ رﻧﮓ ﮐﺪر اﻧﺪوه و ﺳﯿﺎه ﺗﻠﺦ ﺑﻮد. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺳﺮاﺳﺮ ﺳﯿﺎه ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ. روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮار ﺳﯿﺎه داﺷﺖ و ﻣﺮاﺳﻢ دﻓﻦ ﺧﻤﯿﻨﯽ از زﺑﺎن ﻧﺎﻃﻖ ﻧﻮری ﺑﺎ ﺟﺰﯾﯿﺎت ﻧ ﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. از ﮐﺜﺮت ﺟﻤﻌﯿﺖ و ﺷﺪت ﻫﯿﺠﺎن ﻣﺮدم، ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﻨﺎزه را از ﻫﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎورﻧﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه وﻗﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ