Munireh Baradaran - Simple Truth

424 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده آوﯾﺰ ﺣﻠﻖ ﻏﺮوب دل ﺗﻨﮓ روز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد. ﺗﻮزﯾﻊ ﻏﺬ ا ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻏﺬای ﻣﻦ داده ﺷﺪ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﺪای دورﺷﺪن اراﺑﻪ ﹺ ﺳﻠﻮل ی ﻏﺬا را ﺷﻨﯿﺪم. در ﺑﻪ ﻫﺎ ﯾﮏ ﯾﮏ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ دری ﺑﺎز ﻧﺸﺪ. ﺻ ﺪای ﻗﺪم ﻫﺎی ﺗﻨﺪ ﻧﮕﻬﺒﺎن را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻤﺎم درﻫﺎ ﺑﺎز ﻧﺸﺪه. ا ﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﻏﺬا داده ﺷﺪه، ﭘﺲ ﭼﺮا ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﮔﺎری ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﻧﺸﺪ؟ ﹺ در، ﮐﻔﺶ ﮐﺘﺎﻧﯽ او را دﯾﺪم و ﭘﺸﺖ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺪای ﻣﺮدی آﻣﺪ. از زﯾﺮ ﺳﺮش ﺳﺎﯾﻪ ی ﭼﺎدر ﻧﮕﻬﺒ ﺎن را. ﺻﺪای رﻓﺖ وﺑﺮﮔﺸﺖ اراﺑﻪ ﯾﯽ را ﺷﻨﯿﺪم. اﻣﺎ ﮔﺎری ﹺ ﺑﺎﻗﯽ ﻏﺬا ﻧﺒﻮد. ﭘﺲ از ﺳﺎﻋﺘﯽ، دوﺑﺎره ﺻﺪای ﭼﺮخ ﮔﺎری ﻏﺬا و ﺑﺎزﺷﺪن در ﺳﻠﻮل ﻫﺎ. ﭼﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺣﺪﺳﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺰﻧﻢ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻬﻢ ﻫﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪ. ﻓﺮدای آن روز، ﭘﺎﯾﺎن روزﻫﺎی ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺑﻮد. رﻓﺖ وآﻣﺪﻫﺎ زﯾﺎد ﺑﻮد. درﻫﺎ ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ دﻣﭙﺎﯾﯽ ﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺗﺮ از ﭘﺎﯾﺸﺎن را روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ. زﻧﺪﮔﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. ﺻﺪای ﻣﻠﯿﮑﺎ، دﺧﺘﺮ ﭘﻨﺞ ـ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ی ﭘﺎﺳﺪارﺳﺎداﺗﯽ را ﺷﻨﯿﺪم. دﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ، ﻓﺮز و ﻣﺎدرش او را ﻫﻢ  ﭼﺎﺑﮏ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ راه ﺧﻮد ﻣﯽ آورد. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺆال ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎدر و ﭘﺪرش ﭘﺎﺳﺦ ﮐﻨﺞ ﮐﺎوﯾﯽ ﻫﺎی او را ﭼﻪ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ؟ از ﺟﻠﻮی ﺳﻠﻮل ﻣﻦ ﮐﻪ رد ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺻﺪاﯾﺶ را واﺿﺢ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: » ﺧﺎﻟﻪ، زﻧﺪاﻧﯽ ﺧﻮد را دار زد؟ « ﭘﺎﺳﺪاری ﮐﻪ ﻣﺎ در او ﻧﺒﻮد، ﮔﻔﺖ: «. ﻫﯿﺲ» ﺑﻌﺪ ﺻﺪا ﺷﺎن را از ﺣﯿﺎط ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎزی ﻣ ﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻧﺪ و ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻨﺪ. ﭘﺲ آن ﺣﺎدﺛﻪ ی ﹺ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺧﻮدﮐﺸﯽ زﻧﯽ ﺑﻮد. ﭘﺎﺳﺪار وﻗﺘﯽ در را ﺑﺮای ﻏﺬا ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﺎ ﻏﯿﺮﻋﺎدی ﺷﺐ ﺟﺴﺪ آوﯾﺨﺘﻪ روﺑﻪ رو ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺒﺮ را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻣﺮد آﻣﺪه ﺑﻮد، ﺟﺴﺪ زن را ﭘﺎﯾﯿﻦ آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﻮار اراﺑﻪ ﮐﺮده و ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ وﻇﯿﻔﻪ ی ﺗﻮزﯾﻊ ﻏﺬا اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻮﯾﯽ آب از آب ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرده. ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺳﺎﯾﻪ ﯾﯽ روی ﭼﺸﻤﯽ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ. اول ﮔﻤﺎن ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻗﺼﺪ ﻣﭻ ﮔﯿﺮی دارﻧﺪ و ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺮا در ﺣﯿﻦ ﻣﺮس زدن دﯾﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻧﺸﺪ. ﺑﺮای ﭼﻪ ﻣﺎ را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪﻧﺪ؟ ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﯾﮑﯽ از ﻣﺎ ﺧﻮد را دار زد ﻗﺒﻞ از وﻗﺖ ﻏﺬا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﮐﯽ ﺑﻮد او؟ از ﺳﻠﻮل ﻫﺎی