Munireh Baradaran - Simple Truth

426 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺎﻣﺪه .« ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﻢ. اﻣﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﻫﻤﻪ ی ﺟﻨﮓ و دﻋﻮاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﭘﯿﺶ ﺑﻮد، ﭘﺲ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﯾﮏ ﺑﺎر ﺧﻮاﻫﺮم را د ر آﻏﻮش ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﺑﺮا ش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻧﺘﻈﺎر دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻪ درازا ﮐﺸﯿﺪ. ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻢ آﻣﺪ. دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﯽ زد و اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﺑﺮدﻧﺪ. ﻧﻪ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ دادﯾﺎری ﺑﻞ  ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ آن ﻃﺮف ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﺑﺮدﻧﺪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ. دو ﻧﯿﻤﮑﺖ روﺑﻪ روی ﻫﻢ ﻗﺮار داده ﺷﺪه ﺑﻮد. روی ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑ ﻮد. اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ روی ﻧﯿﮑﻤﺖ روﺑﻪ روﯾﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ. ﭼﻨﺪ ﺗﺬﮐﺮ ﻫﻢ داد. ﺧﻮاﻫﺮم وارد ﺷﺪ ﺑﻪ و ﻃﺮف ﻣﻦ دوﯾﺪ. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ و ﮔﺮﯾﻪ اش را ﻓﺮو ﻣﯽ ﺧﻮرد. ﻣﻘﻨﻌﻪ و ﻣﺎﻧﺘﻮ ش ﺧﯿﺲ ﺑﻮد. ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ: » ﺑﺲ ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ. « ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل اﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮ م را از ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺪﯾﺪه ام. ﮔﻔﺖ: ﺗﻘﺼﯿﺮ » ﺧﻮدت ﺑﻮده .« ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و آن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه و ﻧﮕﺎه ﺳﺨﺖ ﻧﮕﺮان و ﻣﺎﺗﻢ زده ی ﺧﻮاﻫﺮم ﺷﺪم. ﭘﺮﺳﯿﺪم ﭼﺮا ﻟﺒﺎس اش ﺧﯿﺲ اﺳﺖ. ﮔﻔﺖ ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ش ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪ. اﺻﺮار ﮐﺮدم. ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮده، ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻨﺎ ری ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ. ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﯿﺎورﻧﺪش داﺧﻞ اوﯾﻦ، دﻓﺘﺮ دادﯾﺎری. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮود ﺣﺠﺎب ﮐﻨﺪ. ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺎدر ﻫﻢ راه ﻧﺪارد و ﻣﮕﺮ ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺣﺠﺎب ﻧﯿﺴﺖ. ﭘﺎﺳﺪار ﺟﺎﯾﯽ ﺗﻠﻔﻦ زده و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: » ﺑﺮادر، ﺣﺠﺎب اﺳﻼﻣﯽ ﻧﺪارد آن«. ﹰ ﻧﺎﺻ ﻃﺮف ﺧﻂ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﺮﯾﺎن ﺑﻮده، ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد، ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻨﺪ، ﺧﻮدش ﻣﯽ آﯾﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺧﺒﺮ اﻋﺪام ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﹰ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﺤﻨﻪ اش ﺑﺪﻫﻨﺪ، دﻗﯿﻘﺎ ﻫﺎ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘ ﺎد. ﺧﻮاﻫﺮم دﯾﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎورده و ﺑﯽ ﹺ ﭘﺎﺳﺪاری آن ﻫﻮش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد روی زﻣﯿﻦ. زن ﻫﺎ ﮐﻪ « ﺑﺮادر » ﺟﺎ ﻧﺒﻮد. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ او ﺑﺰﻧﻨﺪ، ﭘﺲ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ روﯾﺶ آب ﺑﺮﯾﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻮش ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﺎﺑﻮس وﺣﺸﺘﻨﺎ ک ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ، دﺳﺖ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻧﮕﺎه از ﻫﻢ ﺑﺮﻧﻤﯽ داﺷﺘﯿﻢ. آﻫﺴﺘﻪ و زﯾﺮﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎﯾﻢ؛ ﮐﻪ دوره ی ﺑﺪی اﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ او ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮی ﻣﻦ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﺮده اﻣﺎ ﺣﺎﻻ وﺿﻊ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ زﺑﺎن ﺗﺮﮐﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮف ﻫﺎی ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ داﺧﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻟﺠﻮج » و ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﯽ ﺿﺪاﻧﻘﻼب « ﻫﺴﺘﻢ و از اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﺣﺮف ﻫﺎ و ﺗﻬﺪﯾﺪﻫﺎی دﯾﮕﺮ. ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑ ﺮﮔﻪ ی آزادی را اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ، ﻗﻮل ﻣﯽ » دﻫﻢ ﺑﻔﺮﺳﺘﻤﺶ ﺧﺎﻧﻪ. « ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﻔﺖ: » آﻗﺎ، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ رﻫﺒﺮ ﺟﺪﯾﺪ آﻣﺪه، ﭼﺮا دﯾﮕﺮ