Munireh Baradaran - Simple Truth

427 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده اﯾﻦ ﻫﺎ را در زﻧﺪان ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ و آزاد ﻧﻤﯽ « ﮐﻨﯿﺪ؟ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﯾﮑﻪ ﺧﻮردم. ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﻋﺼﺒﯽ و ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻪ ﮔﻔﺖ: » ﺧﻮاﻫﺮ، ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺣﺮف را ﻣﯽ زﻧﯿﺪ. ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻦ ﮐﻪ او را ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﻨﯿﺪ، از ﻣﺎ ﻃﻠﺐ ﮐﺎرﯾﺪ؟ اﯾﻦ ﻫﺎ ﺿﺪاﻧﻘﻼب ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ آﻣﺪن رﻫﺒﺮ ﺟﺪﯾﺪ دارد .« ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎی دﯾﮕﺮ در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻊ زﻧﺪاﻧﯽ را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽ اﻓﺘﺎدﻧﺪ، ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮاﻫﺮم ارزﺷﻤﻨﺪ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﺣﺘﺎ زودﺗ ﺮ از وﻗﺖ ﻣﻌﻤﻮل ﻣﻼﻗﺎت، ﭘﺎﯾﺎن وﻗﺖ را اﻋﻼم ﮐﺮد. ﺑﻪ وﻗﺖ وداع، ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﺼﺮاﻧﻪ ﺳﻔﺎرش ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ. وﻗﺘﯽ رﻓﺖ، ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪی ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯽ» داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ات ﻫﻢ ﺿﺪاﻧﻘﻼب اﺳﺖ. از ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﯽ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ آﯾﺪ .« ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺗﻮی ﺳﻠﻮل ﺑﻮدم. ﺧﺴﺘﻪ از ﻫﯿﺠﺎن ﻫﺎی آن روز ﭘﺮﻣﺎﺟﺮا. در ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺘﯽ و رﮐﻮد زﻧﺪﮔﯽ اﻧﻔﺮادی، ﺣﻮادث ﻏﯿﺮروزﻣﺮه، آدﻣﯽ را ﺑﯿﺶ از ﻣﻌﻤﻮل ﺧﺴﺘﻪ و ﺗﻬﯿﯿﺞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. رﺧﺪادﻫﺎی آن روز در ذﻫﻨﻢ ﺪ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺷﻣﯽ ﺗﮑﺮار ی ﻧﮕﺮان و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ی ﺧﻮاﻫﺮم و ﻟﺒﺎس ﺧﯿﺴﺶ آﻧﯽ از ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ. اﻣﺎ از ﯾﺎدآوری ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن زده ﺑﻮد، ﺳﺨﺖ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ام ﺑﻪ دﯾﻮار زد. دﻟ ﻮاﭘﺲ ﺑﻮد. ﺣﺎدﺛﻪ ی آن روز را ﺑﺮا ش ﮔﻔﺘﻢ و ﮐﻤﯽ آرام ﮔﺮﻓﺘﻢ. ا ﮐﺒﺮی ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺨﺶ اﻧﻔﺮادی زﻧﺎن ﺑﻮد، ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻤﺎم ﺑﺨﺶ ﻫﺎی زﻧﺎن ﺷﺪ. ﺑﯿﺶ ﹺ ﺣﺠﺎﺑﺶ ﺑﻮد. ﺧﺸﮏ و ﺑﺪاﺧﻢ. ﻧﮕﺎه ﺗﺮ از دﯾﮕﺮان در ﺑﻨﺪ اش ﮐﯿﻨﻪ ﻮز و ﺗ زﻫﺮآﮔﯿﻦ ﺑﻮد، ﺑﻪ وﯾﮋه ا ﮔﺮ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ درﻣﯽ اﻓﺘﺎد. اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر او را ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٦ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺗﺎزه آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎر دوم ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن روزﻫﺎی ﺗﻌﻄﯿﻞ و ﺳﮑﻮت ﻋﯿﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎ ﮔﻬﺎﻧﯽ و ﻏﺎﻓﻞ ﹺ ﺳﻠﻮل را ﺑﺎز ﮐﺮد. ﻣﻦ روی ﺗﻮاﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﮔﯿﺮﮐﻨﻨﺪه در ﮔﻞ دوزی ﻣﯽ ﮐﺮدم ــ آن ﺟﺎ از د ﯾﺪرس « ﭼﺸﻤﯽ » در اﻣﺎن ﺑﻮدم ــ ﺳﻮزن و ﭘﺎرﭼﻪ را ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﭘﺮت ﮐﺮدم و ﭘﺮﯾﺪم وﺳﻂ ﺳﻠﻮل. ﺷﺮوراﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﯾﯽ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ و ﺗﺤﻘﯿﺮ زد و رﻓﺖ. ﺗﻨﻬﺎ در ﺳﺎﻋﺎت اداری ﻣﯽ آﻣﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ و از وﺿﻊ ﺧﺎﻧﻮاده ام ﭘﺮﺳﯿﺪ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺷﺮط آزادی را ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ. اﻧ ﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻧﺪرزﻫﺎی اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اش از ﻧﻈﺮم ﺑﺮﮔﺮدم. ﭘﺲ از آن ﺑﻨﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ اذﯾﺖ ﮐﺮدن. ﻫﺮوﻗﺖ از ﺟﻠﻮی ﺳﻠﻮﻟﻢ رد ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ در ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ. اواﯾﻞ از ﺟﺎ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪم ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﺪای ﭘﺎﯾﺶ ﻋﺎدت ﮐﺮدم و ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎی اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ آﻣﺎده ﻣﯽ از  ﮐﺮدم. ﻣﻌﻤﻮﻻ ﯽ ﻣﺮا ﻣ « ﭼﺸﻤﯽ » ﭘﺎﯾﯿﺪ. در ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ او ﺣﻀﻮر داﺷﺖ، ﺳﻮزن و ﻗﻠﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺮس ﻧﻤﯽ  ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣ زدم. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﭼﯿﺰی ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎورد ﺗﺎ اذﯾﺘﻢ ﮐﻨﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ در ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﯽ، در ﻫﺮ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ، ﭘﺎی ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. در ﻧﮕﺎه و ﮐﻼﻣﺶ ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻮد و ﺣﺲ اﻧﺘﻘﺎم. از ﻗﻀﺎ ﺷﺐ آﺧﺮی ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈ ﺮ