Munireh Baradaran - Simple Truth

428 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﹺ زﻧﺪان ﺑﺮوم ﺑﯿﺮون، ﻣﺮا دﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺣﺴﺪآﻣﯿﺰ و ﻣﻮذﯾﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻮدم از در ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ » .« ﺷﺎﯾﺪ وﺟﻮد ﻣﻦ ﻧﯿﺰ او را آزار ﻣﯽ داد. وﻗﺘﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﯽ ﺑﻮد، راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻮدم. ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ا ﮔﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﺎﺧﻦ ﮔﯿﺮ ﯾﺎ ﺣﻤﺎم ﺑﻮد، ﺧﻮدش ﺑﺪون ﺗﺬﮐﺮﻫﺎی ﻣﮑﺮر ﻣﺎ اﻧﺠﺎ م ﻣﯽ ﹰ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﺑﻮد. روزﻫﺎی اول ﻧﻤﯽ داد. ﺑﺮﺧﻮردش آرام و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺷﻼق ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ دﯾﺪﻣﺶ. ﺷﻬﺮﯾﻮر ٦٧ ﭘﺎی اﺻﻠﯽ زدن ﺷﻼق ﻫﺎ ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎ او ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎر زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﺳﺮوﺳﺎﻣﺎن ﻣﯽ داد. ﺑﻘﯿﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮای ﺗﻮزﯾﻊ ﻏﺬا، ﺑﺮدن زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﯾﺎ ﻣﻼﻗﺎت در را ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﮐﺎری ﺑﻪ ﻧﯿﺎزﻫﺎی روزﻣﺮه ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﯽ ﻣﺴﺌﻮل ﻓﺮوش ﺟﻨﺲ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﮔﻪ ﮔﺎه ﻋﺼﺮﻫﺎ ﮐﻪ ﺻﺪای ﭼﺮخ ﮔﺎری ﺧﺎرج از ﻧﻮﺑﺖ ﻏﺬا ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ اوﺳ ﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻓﺮوش آورده ﹺ ﺳﻠﻮل . در ﻫﺎ را ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ اﺟﻨﺎس را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯿﻢ و ﺧﻮدﻣﺎن اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﻢ. ﻟﺤﻈﻪ ی ﺧﻮﺷﯽ ﺑﻮد. ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻢ آدم ﭼﯿﺰﻫﺎی رﻧﮕﺎرﻧﮕﯽ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﺴﻮاک، ﺧﻤﯿﺮ دﻧﺪان، ﺻﺎﺑﻮن، ﺷﺎﻣﭙﻮ، ﺷﺎﻧﻪ و اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﭼﯿﺰﻫﺎ. ﺧﻮرا ﮐﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﯾﮏ ﹸﻦ ﻣﺎﻫﯽ در وﺳﺎﺋﻠﺶ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻧﺸﺎﻧﻢ داد. ﺑﺎر ﺗ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. ﺑﺎ آن ﮔﻮ ﺷﺖ ﻣﺎﻫﯽ ﭼﻨﺪ روز رﻏﺒﺖ ﺑﻪ ﻏﺬای زﻧﺪان ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮐﺎﻏﺬی ﻣﯽ داد ﮐﻪ ﻟﯿﺴﺖ ﺟﻨﺲ ﻫﺎی ﺧﺮﯾﺪاری ﺷﺪه را ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ و ﻗﯿﻤﺖ ﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﺑﺰﻧﻢ. ﺧﻮد او ﺳﻮاد ﻧﺪاﺷﺖ و در اﯾﻦ اﻣﻮر ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺖ. ﯾﮑﯽ ـ دوﺑﺎر ﺳﺒﺰی و ﻣﯿﻮه آورد. ﺑﺎر اول ﺑﺎ دﯾﺪن ﺳﺒﺰی، ﮐﻪ ﻣﺪت ﻫﺎ روﯾﺶ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم، دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪم و ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی ﺧﺮﯾﺪم ﺑﺪون آن ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮕﻪ داری ش ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردﻧﺶ ﻣﺴﻤﻮم ﺷﺪم ﺑﺎ آن ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻤﮏ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ اﺳﺘﻔﺮاغ ﮐﺮدم، دل درد و ﺳﺮدرد ﺷﺪﯾﺪی ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﻮی ﺳﺒﺰی ﮐﻪ روی ﻫﻢ ﺗﻠﻨﺒﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺣﺎﻟﻢ را ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺻﺒﺢ ﮐﻪ در را ﺑﺮای ﭼﺎی ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ، رﯾﺨﺘﻢ ﺷﺎن دور. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون آﻣﺪم، ﺧﻮدم راه ﺳﻠﻮل را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺣﻤﺎم اﺑﺘﺪای راه رو ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻨﺠﺎه ﻗﺪﻣﯽ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ، اﻣﺎ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﭼﺎدر ﻧﺒﻮد. ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﯿﺎﻣﺪ. داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﮐﻪ ﺷﺪم ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ » در را ﺑﺒﻨﺪ! ﻧﺒﺴ« ﺘﻢ. ﺑﻪ ﹺ زﻧﺪاﻧﯽ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﺎن ﻗﺮارداد ﺿﻤﻨﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﻮد ﻫﺎ. دوﺑﺎره ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮔﻔﺖ. وﻗﺘﯽ ﺻﺪای ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در را ﻧﺸﻨﯿﺪ، ﺧﻮدش ﻏﺮوﻟﻨﺪﮐﻨﺎن آﻣﺪ. ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻧﻤﺎز ﺑﻮده، » در ﺑﺮای ﺗﻮ ﭼﻪ  ﻣﮕﺮ ﺑﺴﺘﻦ ﻗﺪر ﺷﺎق اﺳﺖ و زﺣﻤﺖ دارد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮا ﺗﺎ اﯾﻦ ﺳﺮ راه رو ﺑﮑﺸﺎﻧﯽ؟ « ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻃﺒﯿﻌ ﹰ دوﺳﺖ ﻧﺪارد ﺘﺎ ﹺ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﻮدش در را ﺑﻪ روی ﺧﻮدش ﺑﺒﻨﺪد. ﻧﮕﺎه در ام ﮐﺮد و ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ. در را ﺑﺴﺖ و رﻓﺖ. ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﺳﻠﻮل ﺑﻮدم. اﺑﺘﺪا ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﯾﮏ ﻣﺎه ﻃﻮل