Munireh Baradaran - Simple Truth

430 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: » ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪی ﺑﯽ ﭼﺎره ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺑﻪ دﯾﻮار ﻣﯽ زﻧﯽ. ﺑﺎﺑﺎﺟﺎن، آن ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﮔﺮدی اﯾﻦ اﯾﻦ« ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﻃﺮف دﯾﻮار ﻣﺪت ﻫﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪم. دوﺧﺘﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻻﺑﻪ ﻻی ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ از ﭼﺸﻢ ﭘﺎﺳﺪار دور ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ام ﺑﻮد. ﺗﺼﻮﯾﺮ درﯾﺎ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی ﻧﯽ و ﭼﻨﺪ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ آﺑﯽ. در ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز دور ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﯽ راﻧﺪ و ﺳﺎﯾﻪ ی ﺧﻮرﺷﯿﺪ در آب ﻣﻨﻌﮑﺲ ﺑﻮد. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ دوﺧﺘﻨﺶ ﻫﺮ ﮔﺰ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﻮد. ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. ﮔﻞ ﻫﺎی دﯾﮕﺮی روی ﭘﺎرﭼﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎرﻫﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﻨﮓ ﯾﺎ ﮔﺸﺎد ﮐﺮدم. ﺟﺪول روزﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﮔﻢ در ﺷﺪن ﻣﻌﻤﺎی ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﻟﺬت ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺖ، ﺑﺰرگ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﻮر ﺷﺒﺎﻧﻪ ام ﺑﻮد. در ﯾﮑﯽ از ﺻﻔﺤﺎت ﻣﯿﺎﻧﯽ روزﻧﺎﻣﻪ، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﯾﯽ، ﻋﻠﯽ ا ﮐﺒﺮ ﮐﺴﻤﺎﯾﯽ، ﺧﺎﻃﺮات ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋ ﯿﺲ را در ﭼﻨﺪ ﺷﻤﺎره ﭘﺎورﻗﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻫﺎ دراز ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن آن ﺑﻪ » زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﮐﺸﻮر ﺟﻬﺎن « ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﮐﻨﺎر درﯾﺎﭼﻪ ی ژﻧﻮ ﻗﺪم ﻣﯽ زدم و ﺑﺮای ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎی درﯾﺎﯾﯽ داﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﺎﺷﯿﺪم. ﺷﺐ ﻫﺎ درﯾﺎﭼﻪ در ﭘﺮﺗﻮ ﭼﺮاغ ﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﻮن ﻧﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ درﺧﺸﯿﺪ. در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎی ﺗﻤﯿﺰ ﻟﻮز ان راه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ درﺷﺎن ﺑﻮد. وﺳﻮاس  زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﻈﻢ ﮔﻮﻧﻪ ﯾﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻠﻞ در آن ﺑﻪ ﺷﺪت ﮐﻼﻓﻪ ام ﻣﯽ ﮐﺮد. ا ﮔﺮ روزی ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺣﻤﺎم ﺑﻮد، ﻧﻤﯽ ﺑﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯽ و ﻏﺼﻪ ﻣﯽ دار ﺷﺪم. ﺧﻮدم ﻫﻢ ﭼﺎره  ﺳﺮزﻧﺶ ﺳﺎز ﻧﺒﻮد. در د ﹺ ﺳﻠﻮل ﺧﻼﺻﯽ از آن ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد ﻧﯿﺎی ﺗﻨﮓ و ﻫﺮ روز ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ، اﯾﻦ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮی ﻫﺎ و وﺳﻮاس ﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ دﯾﮕﺮ  ﺷﺪ. ﻣﺜﻼ ﻗﺪم زدن ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ را ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻤﯽ دﯾﺪم. ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺖ ﻫﺎ و ﺳﺮم ﻧﯿﺰ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، در ﺣﯿﻦ راه رﻓﺘﻦ دﺳﺖ ﻫﺎ و ﺳﺮ را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ، ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﺎﻻ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ دادم. د ر ﺣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎ را ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدم و دﺳﺖ ﻫﺎ را روی ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺘﺎن ﭘﺎ ﻗﺮار ﻣﯽ دادم ﯾﺎ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺎی ﯾﻮﮔﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﻌﺪﻫﺎ در اﺗﺎق ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﺎدت ﻫﺎ ﺧﻼﺻﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﮔﺮﭼﻪ ﺗﻮی ذوق دﯾﮕﺮان ﻣﯽ زد. ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﺷﺶ ﻣﺎه ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ در اﻧﻔﺮادی ﺑﻮدم. ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ آن ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﻋﺎرﺿﻪ ﺑﯽ  ﻫﺎﯾﺶ ﻣﺜﻼ ﺧﻮاﺑﯽ اذﯾﺘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺘﯽ آدم را دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻧﯿﺎز ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ در ﻣﯿﺎن دﯾﮕﺮ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ، وﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﭼﻮن ﺣﺴﯽ ﻏﺮﯾﺰی در ﻣﻦ ﺳﺮ ﺑﺮﻣﯽ آورد. ﺧﻮدم را در ﻣﯿﺎن ﺷﺮاره و دﯾﮕﺮ دوﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن از ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎی اﯾﻦ ﭼ ﻨﺪ ﻣﺎه ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧ ﻢ. ﺧﻮدم را ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺷﻮﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ام و از ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎی ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺎﭼﯿﺰ اﯾﻦ دوران اﻧﻔﺮادی ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.