Munireh Baradaran - Simple Truth

اﺗﺎق ﻋﻤﻮﻣﯽ در ﻣﺎه ﺷﺸﻢ اﻧﻔﺮادی، در ﯾﮑﯽ از ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻫﺎی ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ، ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﺑﺮای ﺳﺮﮐﺸﯽ آﻣﺪ. ﺻﺪای ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن درﻫﺎ را ﺷﻨﯿﺪم ﺗﺎ اﯾﻦ ﹺ ﮐﻪ در ﺳﻠﻮل ﻣﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ. ﭘﯿﺶ از آن ﻟﺒﺎس زﯾﺮم را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ آوﯾﺰان ﺑﻮد، ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﯽ ﭘﺮواﯾﺶ ﻫﻤﻪ ی ﮔﻮﺷﻪ وﮐﻨﺎر را ﻣﯽ ﮐﺎوﯾﺪ. ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﭘﺎﺳﺪار ﭼﺎدر ﺳﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺳﺆال و ﺟﻮاب ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ، اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ژﺳﺘﯽ ﻣﻨﺖ ﮔﺬار و ﺧﯿﺮﺧﻮاه ﻓﺮﻣﺎن اﻧﺘﻘﺎل ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻨ ﺪ ﻋﻤﻮﻣﯽ اﺑﻼغ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺧﻮش ﺣﺎﻟﯽ وﺳﺎﺋﻠﻢ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮدم، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ در و دﯾﻮارﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ. اﺣﺴﺎﺳﯽ داﺷﺘﻢ ﺷﺒﯿﻪ آن اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ دور، ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺮک ﺧﺎﻧﻪ ی دوران ﺑﭽﮕﯽ، در ﻣﻦ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ام ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮه، درﯾﭽﻪ ی ﻣﻦ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ دﯾﮕﺮان و آﺳﻤﺎن را از دﺳﺖ ﻣﯽ دادم. ﺳﺎﻋﺘﯽ دﯾﮕﺮ در ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﯾﮏ، واﻗﻊ در ﻃﺒﻘﻪ ی اول ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و دوﺳﺘﺎن دورم. ﻣﻦ ﺳﺨﻨﺮان ﺑﻮدم و آن ﻫﺎ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﻫﺎی ﻣﺸﺘﺎق. ﮔﺎه ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﻣﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺎه ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎ در ﻫﻢ ﻣ ﯽ رﻓﺖ. ﺷﻮﮐﺖ، ﺳﺎ ﮐﺖ ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﺟﺪا از اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. از ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ آن ﻫﺎ را از ﺑﻨﺪ ﺳﻪ، در ﻃﺒﻘﻪ ی ﺳﻮم ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﹺ اﺗﺎق و در ﻫﺎ را ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻨﺪ. دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ آزاداﻧﻪ در راه رو ﻗﺪم زد، ﺑﻪ ﺣﯿﺎط رﻓﺖ و ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾ ﮕﺮ ﺗﻤﺎس داﺷﺖ. اﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ و ﻓﺮﺳﺎﯾﺸﯽ ﺗﺮﯾﻦ آن، ﻣﺸﮑﻞ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﻮد. ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻠﯿﻪ و روده ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎﺑﻊ ﻧﻈﻢ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻏﯿﺮ از ﹲ ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮ در آن ﺑﻮدﯾﻢ، ﭘﻨﺞ اﺗﺎق دﯾﮕﺮ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ دو اﺗﺎق ﻣﺎ ﮐﻪ ﺣﺪودا اﺗﺎق ﺑﻪ « ﮐﺶﻣﻠﯽ» ﻫﺎ اﺧﺘﺼﺎص داﺷﺖ ﮐﻪ آن ﹺ ﭘﯿﺶ از ﻣ ﻫﺎ را از دو ﺳﺎل ﺎ ﺟﺪا ﮐﺮده و ﺑﻪ اﺗﺎق ﻫﺎی درﺑﺴﺘﻪ آورده ﺑﻮدﻧﺪ. روزاﻧﻪ ﺳﻪ ﺑﺎر، ﻧﻮﺑﺖ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﻮد. در دو وﻋﺪه ی آن اﺟﺎزه ی ﺷﺴﺘﻦ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ، ﻇﺮف ﻫﺎ و ﺣﻤﺎم ﮐﺮدن داﺷﺘﯿﻢ. ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻮاﺧﻮری ﺑﻮد. ﭘﻨﺠﺮه ی اﺗﺎق ﻣﺎ و دو اﺗﺎق دﯾﮕﺮ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﻮاری از اﯾﺮاﻧﯿﺖ از ﺣﯿﺎ ط ﻣﺠﺰا ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺟﻠﻮی ﭘﻨﺠﺮه ی اﺗﺎق ﻫﺎی روﺑﻪ روﯾﯽ، دﯾﻮار ﺑﻠﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ راه داﺷﺖ، ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻪ ﮔﺎه ﺳﺮوﺻﺪاﯾﯽ از آن آﻣﺪ. ﺟﺎ ﻣﯽ