Munireh Baradaran - Simple Truth

432 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﯾﮏ ﺷﺐ ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﻣﻘﻄﻊ زﻧﯽ را ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد زﯾﺮ ﺷﻼق ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻓﺮﯾﺎد زد. ﺗﻮی دﯾﻮار اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﺳﻮراﺧﯽ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ راه ﺗﻤﺎس ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﻮد. در اﻧﺘﻬﺎ و ﭘﺎﯾﯿﻦ اﯾﻦ دﯾﻮار ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ، ﺳﻮراخ ﺑﺰرگ ﺗﺮی ﻫﻢ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ در ﻧﮕﺎه اول ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از آن رد ﺷﻮد. رد ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ و ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﻇﻨﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﮔﻠﯽ و ﺳﺘﺎره در اﺗﺎق دﯾﮕﺮی ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﺎه ﺑﺮای ﻫﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ. ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﮔﻠﯽ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﭘﺸﺖ ﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. او  ﺳﺮﻫﻢ ﻣ از دﺳﺖ  ﻏﻢ دادن آن ﻫﺎ را ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اش ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ، اﻣﺎ ﻧﻪ و ﮔﻠﯽ از اﯾﻦ ﻃﺮف دﯾﻮار ﻣﺎﯾﻪ ی ﺗﺴﻠﯽ و دل داری آن ﻫﺎ ﺑﻮد. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ آراﻣﺶ ﻇﺎﻫﺮی ا ش، ﺑﻬﺎی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ از درون ﻣﯽ ﭘﺮدازد. ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ. اﻣﺎ از ﹰ ﻫﻤﻪ روزه، او ﮐﻪ از ﺑﯿﻤﺎری ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻮﻟﯿﺖ رﻧﺞ ﻣﯽ ﺳﺘﺎره ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺮد، ﭘﺸﺖ در ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎزﺷﺪن آن ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ. ﻏﯿﺮ از ﺳﺎﻋﺖ ﹺ ﺣﯿﺎط ﺑﻪ روی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻮاﺧﻮری داﺷﺘﯿﻢ، در ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ٢ ﹺ اﺗﺎق ﺑﺎز ﺑﻮد. در ﻫﺎی آن ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﻮد. اﯾﻦ ﺑﻨﺪ ﻏﯿﺮ از ﻣﻌﺪود زﻧﺪاﻧﯽ ﭼﭗ، ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ و ﺗﻌﺪادی ﺗﻮاب ﺑﻮد. از ﺳﺮ ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﻧﯿﮏ، ﺑﺎ ﺷﻮﮐﺖ ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم. روزﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ داﺷﺘﯿﻢ. ﻣﻦ در ﯾﺎدﮔﯿﺮی زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮐﻤﮑﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم. اﯾﻦ ﺑﺎر، اﻣﺎ ﺗﮑﺮار ده ﻫﺎ ﺑﺎره ی آن درس ﻫﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻟﺖ آور ﻧﺒﻮ د، ﺑﻞ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻮق و ذوق ﭘﺎی آن ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻫﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ ی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﯾﻪ ی ﺧﻨﺪه ﻣﺎن ﺑﺸﻮد. ﻧﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎی ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﮐﺸﻒ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻟﺬﺗﯽ ﻧﺎ ﮔﻔﺘﻨﯽ در آن ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد. « ﺟﻨﮕﻞ » رﻣﺎن اﺛﺮ ﺳﯿﻨﮑﻠﺮ، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ی آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ. ﺑﺎ ﻫﻢ آن را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ. ﮐﺘﺎب ﺳﺮاﺳﺮ ﻓﻘ ﺮ و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺎرﮔﺮان را ﺷﺮح ﻣﯽ داد. ﺟﺎﯾﯽ در ﮐﺘﺎب، ﺷﻮﮐﺖ آن ﻗﺪر ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺷﮏ ﻫﺎﯾﺶ را ﮐﻪ روی ﮐﺘﺎب رﯾﺨﺖ، دﯾﺪم. ﻫﺮﮔﺎه در ﺑﺤﺚ و ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎ اﺧﺘﻼﻓﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ، ﺧﻮش ﺣﺎل و راﺿﯽ ﺑﻮدﯾﻢ. اﻣﺎ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺎی اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺳﺨﺖ ﺑﯽ رﺣﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ و ﺳﭙﺲ از ﺗﺮس ﺷﺪن ﺧﺮاب ﭘﻞ ﻫﺎی دوﺳﺘﯽ، ﺳﮑﻮت ﻣﯽ ﮔﺰﯾﺪﯾﻢ. دوﺳﺘﯽ ﻣﺎن در ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ و زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ دوره ﻫﺎی ﺧﻮد ﺑﻮد، ﮐﻪ ﻧﺎ ﮔﻬﺎن رﻓﺘﺎرش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد. ﺑﺮﺧﻮردش ﺳﺮد و ﻏﯿﺮﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪ. ﺧﻮد را از ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ی ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﮐﻼس ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻣﯽ آﻣﺪ و ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ. اﻣﺎ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ او ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ. دﯾﮕﺮ ﺣﺘﺎ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﯾﺎ ﻫﻢ ﭘﺎﺷﺪن در ﺣﯿﺎط ﻫﻢ را ﻧﺪاﺷﺖ. ﻫﺮﭼﻪ در ﺧﻮد و در روزﻫﺎی اﺧﯿﺮ ﺟﺴﺖ وﺟﻮ ﻣﯽ ﮐﺮدم، دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ. اﺣﺴﺎس آزردﮔﯽ و ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺧﻮدم را ﻣﻘﺼﺮ ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ دوﺳﺘﯽ ﺧﻮب و ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای او ﻧﺒﻮده ام. ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺳﺨﺖ ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﺷﺪه ﺑﻮدم.