Munireh Baradaran - Simple Truth

436 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑ ﺎز اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺻﺒﺢ ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی ﻣﻬﺮ ﺳﺎل ٦٨ ﺑﻮد ﮐ ﻪ دﺳﺘﻮر آﻣﺪ وﺳﺎﺋﻠﻤﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ. ﺧﺒﺮدار ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ دﺳﺘﻮر داده ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺮاﻧﯽ از ﺟﺪاﺷﺪن ﻫﺎی اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ و اﺑﻬﺎم و ﺑﺎز ﻣﺨﺘﻞ ﺷﺪن ﻧ ﻈﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎن. در ﺟﺎﺑﻪ ﻫﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﹺ ﺗﻔﺘﯿﺶ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺗﮑﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻄﺮ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯾﯽ را ﭘﺎره ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮐﺘﺎب ﻫﺎ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭘﺎره ﮐﺮدن ﻗﺼﻪ ﻫﺎی ﻧﺎﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮدم، دﻟﻢ را ﺑﻪ درد ﻣﯽ آورد. ﻗﺪﯾﻢ ﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺧﺎﻃﺮات روزاﻧﻪ ام را ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﺒﻬﻢ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﯿﻬﻮ ده و ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ، ول ﮐﺮده ﺑﻮدم. آن روز ﺑﺎز آن ﺣﺲ ﻣﺒﻬﻢ و ﻧﺎاﻣﯿﺪ در ﻣﻦ ﺑﯿﺪار ﺷﺪ. ﭼﻪ ﺳﻮد از ﻧﻮﺷﺘﻦ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ در دﻓﺘﺮی ﻣﯽ ﻣﯿﺮد. آﺳﯿﺐ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ، ﻣﻮرد ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. ﯾﮑﯽ ـ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﮐﺎر ﺗﻤﺎم ﺑﻮد. وﺳﺎﺋﻞ ﺟﻤﻊ آوری ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺪ و ﻫﺮﮐﺴﯽ ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺟﺎ ﯾﯽ ﺑﺮای ﻧﺸﺴﺘﻦ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎزار ﺣﺪس و ﻧﻈﺮ، داغ ﺑﻮد. ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﺷﺮﮐﺖ در ﺑﺤﺚ ﻫﺎ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﺸﻨﻮم. در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﺪام ﮔﻮﺷﻪ ی زﻧﺪان ﻣﯽ روم. ﮐﻨﺎری ﺳﺎ ﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺷﻮﮐﺖ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زد. ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﻣﺎ ر ا ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﺪ. ﻣﯿﻨﯽ ﺑﻮس ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎن ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻨﺪﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻫﻤﻪ ی ﮔﻮﺷﻪ وﮐﻨﺎرش ﺑﺮاﯾﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد. از ﭼﻨﺪ راه رو ﺗﻮدرﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ، از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ. ﻃﺒﻘﻪ ی ی اول ﺑﻬﺪار ﺑﻮد ﮐﻪ از آن ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ٢٠٩ و ﺑﺨﺶ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺳﺎﺑﻖ راه داﺷﺖ. ﭘﻠ ﻪ ﻫﺎ را اداﻣﻪ ﻣﯽ دادﯾﻢ و وارد راه روﯾﯽ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﺑﻨﺪ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﺑﻨﺪ ﺷﺎﻣﻞ دو ﺑﻨﺪ، ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ. دوﺳﺎل وﻧﯿﻢ ﻗﺒﻞ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی زن را از آن ﺟﺎ ﺑﺮدﻧﺪ، ﻣﺮدﻫﺎ را آوردﻧﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﺮدﻫﺎ را ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎ را ﻣﯽ آوردﻧﺪ. اﺑﺘﺪا ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎر، اﺗﺎق ﺷﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﺳ ﭙﺲ ﺑﻘﯿﻪ را آوردﻧﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ٢ ﻗﺒﻠﯽ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﻋﺪه ﯾﯽ روی ﺷﻮﻓﺎژ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی از زﯾﺮ در ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺗﺎ از ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺑﯽ اﻃﻼع ﻧﻤﺎﻧﯿﻢ. ﻣﻦ دﯾﻮارﻫﺎ را دﻧﺒﺎل ﻧﻮﺷﺘﻪ ﯾﯽ و ﯾﺎدداﺷﺘﯽ ﺟﺴﺖ وﺟﻮ ﮐﺮدم. ﹺ ﺧﺎﻟﯽ ﻫﻤﮕﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد. در آن اﺗﺎق ﺳﺮدﻣﺎ ن ﺑﻮد. ﭼﺎدرم را دور ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم و ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ.