Munireh Baradaran - Simple Truth

437 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﭘﺎﺳﺪار آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﻧﯿﻤﯽ از ﻣﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺮوﯾﻢ. ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد. اﻧﺘﺨﺎب ﻧﮑﺮد ﺑﻪ اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻮدﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﻦ ﺟﺰو ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺪون ﺗﺄﻣﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯿﻢ. ﺷﺮاره و دﯾﮕﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﮐﻤﻮن ﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﻮﮐﺖ ﻧﮑﺮدم. ﻧﻪ وداﻋﯽ، ﻧﻪ دﻋﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮوﯾﻢ و ﻧﻪ ﻣﺸﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ. ﺗﻼﻓﯽ ﺑﻮد؟ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ. ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺗﺄﻣﻞ و ﺗﺮدﯾﺪ ﻧﺒﻮد. ﻓﺮار ﺑﻮد؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮔﺬﺷﺘﻪ وﺟﻮد ﻧﺪارد؟ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ.  دﯾﮕﺮ دوﺳﺘﯽ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﭼﻬﺎر ﺑﺮدﻧﺪ. ﺗﻌﺪاد دﯾﮕﺮی از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫ ﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﻣﺎه ﻫﺎ از ﻫﻢ دور اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ، آن ﹰ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. اﺧﯿﺮا  ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﺘﺎره ﻫﻢ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﮔﻠﯽ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﺶ ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد، او را ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﯿﺎﻫﻮ در اﺗﺎق زﯾﺎد ﺑﻮد. ﻋﺪه ﯾﯽ در ﻣﯽ زدﻧﺪ. وﻗﺖ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻟﺒﺎس و ﭘﺘﻮﻫﺎ را ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻮا ﭼﻪ ﺳﺮد ﺑﻮد. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﺻﺪای رﻓﺖ وآﻣﺪن ﺷﺎن و ﺑﺎزوﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن درﻫﺎ را ﻣﯽ ﹺ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. ﺧﺒﺮ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻧﺼﻒ ﹺ اﺗﺎق ﻗﺒﻠﯽ ﻣﺎ را ﻫﻢ ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﹺ اﻋﻀﺎی دﯾﮕﺮ ای اﺗﺎق دﯾﮕﺮ ادﻏﺎم ﮐﺮد اه ﻧﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺳﻪ اﺗﺎق ﻗﺒﻠﯽ، ﺣﺎﻻ دو اﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻋﺪه ﺮس  ﯾﯽ ﺑﺎ اﺗﺎق دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻣ ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺧﺒﺮﻫﺎ را ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻓﺮدای آن روز ﮐﺴﯽ ﺮس داﺷﺖ، ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع داد ﮐﻪ  ﮐﻪ ﺑﺎ اﺗﺎق دﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎس ﻣ ﹰ ﺷﻮﮐﺖ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺑﺎور ﻫﺮ وﻗﺖ ﺳﻪ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار زدﻧﺪ، ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻦ اﺳﺖ. ﻗﻄﻌﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدش در ﺣﻔﻆ راﺑﻄﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ، ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ . ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ؟ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم. ﻫﻨﻮز ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ اداﻣﻪ داﺷﺖ. دوﺑﺎره ﻣﺎ را ﺑﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺳﻪ. آن اﺗﺎق دﯾﮕﺮی را ﻫﻢ آوردﻧﺪ. دﯾﮕﺮ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ی دﯾﻮارﺑﻪ دﯾﻮار ﺑﻮدﯾﻢ. ﺷﺎﯾﻌﻪ ی ﺿﻌﯿﻔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﹺ اﺗﺎق در ﻫﺎ ﻣﺎن را ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﮔﺮﻧﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ا ز آن ﺑﻨﺪ ﮐﻪ اﺗﺎق ﻫﺎی ﮐﺎﻓﯽ داﺷﺖ، ﺑﯿﺎورﻧﺪ. ﺣﺪﺳﻤﺎن اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮد و درﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺳﺎ ﮐﻨﯿﻦ آن ﺑﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎ دو اﺗﺎق ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دوش ﻧﺸﻮﯾﻢ. ﺳﻪ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار. ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زده ﺑﺎﺷﺪ. ﮔﻮﺷﻢ را ﺑﻪ دﯾﻮار ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم، ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﻪ ﺿﺮﺑﻪ زدم. ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺴﺘﻢ و راﺑﻄﻪ وﺻﻞ ﺷﺪ. ﻗﻠﺒﻢ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﯽ زد. ﺳﺆال ﮐﺮد: » ﭼﺮا رﻓﺘﯽ؟ « ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم. دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ: » ﭼﺮا ﺑﺪون ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ رﻓﺘﯽ؟ ﭼﺮا ﺑﯽ »، « ﺧﺒﺮ رﻓﺘﯽ؟ و ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺘﯽ .« آن ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪﻫﻢ. اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ. ﭘﺲ راﺑﻄﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﻧﺒﻮدم. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﻫﺎ اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ اﯾﻦ ﺳﺆال ﻫﺎ را ﮐﺮد و ﻣﺮا ﻣﻘﺼﺮ داﻧﺴﺖ. ﺳﺮزﻧﺸﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ رﯾﺸﻪ ی ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎدی را در ﻗﻠﺒﺶ ﮐﺎﺷﺘﻪ ام.