Munireh Baradaran - Simple Truth

438 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﮐﻪ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﺗﺄﻣﻞ ﻧﺒﻮد، ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺮﺧﻮرد او دوﺳﺘﯽ ﻣﺎن را ﺷﮑﺴﺖ ده ﻣﯽ ﺧﻮر دﯾﺪم. اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪ و ﻫﺮﮔﺰ درﺑﺎره ی ﺗﻐﯿﯿﺮ رﻓﺘﺎرش ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﻧﺪاد. اﻧﮑﺎر ﮐﺮد. ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ آن ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﻫﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد. اﯾﻦ ﺳﺆال ﺑﺰرگ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا در ﺣﯿﻦ اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﯿﻢ از ﻫﻢ ﻓﺮار ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻌﺪ اﯾﻦ دﯾﻮار ﺟﺪاﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد. ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ از ﮔﺬﺷﺘﻪ. زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ و ﻟﻄﯿﻒ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﺮگ ﻫﺎی دﻓﺘﺮ دوﺳﺘﯽ ﹺ ﺟﺪاﯾﯽ ﺑﻮد. آن دﯾﻮار  ﻤﻦ  ﻣﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﯾ روز ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ او، آن ﺷﻮﮐﺖ ﻣﻐﺮور ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دﻟﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ. ﻧﮕﻔﺖ. ﺧﻮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﻃﻨﯿﻦ ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎﯾﺶ اﯾﻦ را ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. در و ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ و ﮐﻒ ﭘﻮش اﺗﺎق، دﺳﺖ ﹰ ﻣﺪت ﺷﻮﯾﯽ و ﺣﻤﺎم ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﻫﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺮد ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد. ا ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدﯾﻢ آن  ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﮔ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ، اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﹺ اﺗﺎق را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ. در ﺷﺪﯾﻢ. ﭘﺎﺳﺪار ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ در اﯾﻦ اﺛﻨﺎ، دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ و ﺣﻤﺎم را ﻧﯿﺰ ﺷﺴ ﺘﯿﻢ. ﺑﻌﺪ از ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺎی ﻣﮑﺮر، ﺑﺮای ﺷﺴﺘﻦ ﮐﻒ ﭘﻮش و ﻟﺒﺎس ﻫﺎ، ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﻮاﺧﻮری دادﻧﺪ. ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد و آب ﺳﺮدﺗﺮ، ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﻧﻔﻮذ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﺲ از ﮐﺎر، ﺳﺎﻋﺘﯽ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﭘﺎﯾﯿﺰی ﮐﻪ دﯾﮕﺮ رﻣﻘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ، ﻟﻢ دادﯾﻢ. ﺷﻮﮐﺖ ﺑﺮای دﯾﺪن ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﺑﻪ اﺷﺎره، ﺑﺎﻻی ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺘﻪ ﺑﻮد . ﭘﺲ از آن ﺷﺴﺖ ﹺ ﺑﯿﺶ وﺷﻮﻫﺎ، ﺳﺮﻣﺎﺧﻮردﮔﯽ ﺷﺪﯾﺪ و ﺳﻤﺠﯽ ﮔﺮﯾﺒﺎن ﺗﺮﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺖ. ﭘﺎﺳﺪار ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﯾﺾ را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺰد ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﹺ اﺗﺎق ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻌﺪاد اﺻﺮار ﻣﯽ و ﭘﺰﺷﮏ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺑﯿﻤﺎری در اﻣﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪم. اﻣﺎ ﻧﺎم ﺧﻮد را در ﻟﯿﺴﺖ ﺑﯿﻤﺎران ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ. ﻓﺎﯾﺪه ﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدم را ﺳﺮﭘﺎ ﻧﮕﻪ دارم و از ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﺧﻮدداری ﮐﻨﻢ. درﺣﻘﯿﻘﺖ روزﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﺟﺎ ﻧﺒﻮد و آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻓﻀﺎی ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﯿﻤﺎری ﺧﻮد را ﺑﺰرگ ﺗﺮ از آن ﭼﻪ ﺑﻮد، ﺟﻠﻮه ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر آ ﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد، ﺑ ﻞ ﮐﻪ از ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﻮﺟﻪ و ﺟﻠﺐ ﻋﺎﻃﻔﻪ ی دﯾﮕﺮان ﺑﺮﻣﯽ ﺧﺎﺳﺖ. ﺑﻪ وﯾﮋه در ﺗﻨﮕﻨﺎﻫﺎ. ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺎ ﺑﻪ ﹺ ﻣﻦ وﯾﮋه ﺷﺮاره و ﺧﻮد ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر واﮐﻨﺶ ﻫﺎی ﺧﺸﻦ و ﺑﯽ رﺣﻤﺎﻧﻪ ﯾﯽ داﺷﺘﯿﻢ. ﮔﺎه ﺣﺘﺎ از ﺗﺮس اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﻪ دام اﯾﻦ ﮐﻨﺶ، ﮐﻪ آن را ﻧﺸﺎﻧﻪ ی ﺿﻌﻒ آدﻣﯽ ﻣﯽ دﯾﺪم، ﻧﯿﺎﻓﺘﻢ، در ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺮاﻗﺐ و ﺗﻮﺟﻪ دﯾﮕﺮان و ﺑﻪ وﯾﮋه دوﺳﺖ ﻫﺎی ﻧﺰدﯾﮑﻢ را ﭘﺲ ﻣﯽ زدم. اﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺧﻮدم و ﺷﺮاره ﻧﯿﺰ در ﹶﺷﮑﺎﻟﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه ا ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺎ و ﮐﻨﺶ ﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮی ﻧﺒﻮدﯾﻢ. آﯾﺎ ﻫﻤﺎن ﺗﻨﺪﺧﻮﯾﯽ ﻫﺎ و اﻣﺘﻨﺎع ﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ دﯾﮕﺮان رﯾﺸﻪ در ﻫﻤﺎن ﻧﯿﺎز و ﺿﻌﻒ ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﻣﻨﺘﻬﺎ در ﺟﻨﮕﯽ ﺧﺸﻦ ﺑﺎ آن.