Munireh Baradaran - Simple Truth

439 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﹰ ﺧﻮد ﺑﯿﻤﺎر ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﯾﺎ آن را ﻣﯽ ﹺ اﺗﺎق ﮐﻪ ﺗﺼﺎدﻓﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺰﺷﮏ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ، دل ﺳﻮزاﻧﻪ از ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺷﺮﺑﺖ ﺳﯿﻨﻪ را ﺟﯿﺮه ﺑﻨﺪی ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ داد. ﺳﻔﺎرش ﻣﯽ ﮐﺮد دﻫﺎن و ﮔﻠﻮﯾﻤﺎن را ﺑﺎ آب ﻧﻤﮏ ﺑﺸﻮﯾﯿﻢ. ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺮارت ﺳﻨﺠﯽ ﮐﻪ در اﺧﺘﯿﺎرش ﺑﻮد، ﺗﺐ ﻫﻤ ﻪ را اﻧﺪازه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺷﺐ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﺒﻢ ﺷﺪت ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ، در دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ آب ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻢ. اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺳﺎﻋﺘﯽ دوﺑﺎره ﻧﺎآراﻣﯽ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ در ﺗﺐ و ﻟﺮزی ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪم. ﺟﺎی ﮐﺎﻓﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻏﻠﺖ زدن ﻧﺒﻮد. از اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺣﺘﺎ آن ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺎل ﻣﻦ ی ﺣ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽ  ﻧﺒﻮد، اﺣﺴﺎس ﺗﻠﺦ ﮐﺮدم. درﺣﻘﯿﻘﺖ در ﺧﯿﻞ ﺑﯿﻤﺎران ﮔﻢ ﺑﻮدم. ﺷﺒﯽ ﭘﺰﺷﮏ اﺗﺎق، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺮﮔﺮﻓﺘﮕﯽ و ﺑﯽ  ی ﮔ ا ﻗﺮاری م ﺷﺪ و ﺗﺒﻢ را ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺖ، ﯾﮑﻪ ﺧﻮرد و ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﺮا ﻧﺎﻣﻢ را در ﻟﯿﺴﺖ ﺑﯿﻤﺎران ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ام و ﭼﺮا ﺷﺮﺑﺖ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮم. ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ دوره اش ﺑﮕﺬرد. اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺮای دل داری و ﺗﺴﻠﯽ ام ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد. ﺑﻪ وﯾﮋه آن ﮐﻪ او در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ و دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﺗﺤﺮﯾﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽ آورد. آن روز رﻓﺘﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن و اﺣﺘﺮام آﻣﯿﺰ او ک  ﹶﺮ ﻣﺮﻫﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺗ ﻫﺎی اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪ ﻧﻔﺴﻢ. ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﭘﺎﺳﺪار اﯾﻤﺎﻧﯽ ﻣ ﯽ آﻣﺪ. ﻣﺘﮑﺒﺮ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺷﻮﻫﺮش از اﻓﺮاد ﺑﺎﻧﻔﻮذ دادﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮد. روﺳﺮی رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭼﯿﻦ داﻣﻨﺶ ﮐﻪ از زﯾﺮ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ زد، ﺣﺎﻟﺖ ﺷﯿﮏ ﭘﻮﺷﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽ داد. اﻣﺎ رﻓﺘﺎر و ژﺳﺖ ﻫﺎی ﻧﺨﻮت آﻣﯿﺰ و ﻃﺮز ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺶ ﺑﺎ وﻇﯿﻔﻪ ی ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺗﻨﺎﻗﻀﯽ ﻣﻀﺤﮏ داﺷﺖ. ﺳﺘﺎره ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﹰ وﻗﺘﯽ در آن ﮔﻮﺷﻪ ﺣﺘﻤﺎ ی راه رو ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮاﻟﺖ رﻓﺘﻦ ﻣﺎ را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﺪ، ﺧﻮد را در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﻨﺸﯽ رﺋﯿﺲ ﮐﻞ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ «. ﮐﻨﺪ در ﺟﻮاب ﺳﺆال ﻫﺎ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﹺ اوﻗﺎت ﺗﺮ ﺳﮑﻮت ﻣﯽ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺑﺮای ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎ اﻗﺪام ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﹰ ﻧﻪ از ﺳﺮ دل . ﻗﻄﻌﺎ ﺳﻮزی، ﮐﻪ در ﺣﻔﻆ ﺑﺮﺗﺮی و ﺳﺮوری ﺧﻮد. از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎی ﺑﺎﻧﻔﻮذ ﺑﻮد و زﻧﺪاﻧﯽ  ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺣﺮﻓﺸﺎن را ﺑﻪ او ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ. اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﭼﭗ ﻣﯽ ﹺ ﻟﺞ داﺷﺖ، آن اﻓﺘﺎد ﯾﺎ ﺳﺮ وﻗﺖ ﻗﻀﯿﻪ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﻦ ﺟﺰو دﺷﻤﻨﺎن ﺷﺨﺼﯽ او ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ آﻣﺪم، ﮐﻪ ﻫﺮﭼﯿﺰی از او ﻣﯽ ﺑﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد. ﭼﻨﺪﺑﺎر ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺗﻨﺒﯿﻬﻢ ﮐﺮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﹺ دﺳﺖ ﻫﺎ در ﺷﻮﯾﯽ را ﺑﻪ روﯾﻢ ﺑﺴﺖ و ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﭘﻨﺠﺮه ﮔﯿﺮم اﻧﺪاﺧﺖ، ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﻣﺮا در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ اﯾﺴﺘﺎﻧﺪ. اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎر ﺑﻪ ﻗﺪرﮐﺎﻓﯽ اﺗﺎق ﺧﺎﻟﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ، ﻣﺎ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻨﺪ آورده اﻧﺪ ، ﻣﻌﻤﺎ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ دوﺑﺎره ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. اﺗﺎق ﺷﺶ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ «ﮐﺶﻣﻠﯽ» ﻫﺎ ﺑﻮد، اﺗﺎق ﻣﺎ و اﺗﺎق ﭼﻬﺎر در ﻗﺴﻤﺖ اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ راه رو واﻗﻊ ﺑﻮدﻧﺪ. اﺗﺎق ﯾﮏ در ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮی راه رو ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺗﻌﺪاد اﻧﺪﮐﯽ زﻧﺪاﻧﯽ در آن ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﺮا آن ﻫﺎ ﻫﻢ ه ﭼﻮن ﺟﺰﯾﺮ ﯾﯽ ﺟﺪا اﻓﺘﺎده . اﻧﺪ