Munireh Baradaran - Simple Truth

440 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺎ ﺷﻮﮐﺖ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ی دﯾﻮارﺑﻪ دﯾﻮار ﺑﻮدم. دﯾﻮار ﻧﻘﺶ ﻣﺘﻨﺎﻗﻀﯽ ﺑﺮای ﻣﺎ داﺷﺖ. ﺑﺎ وﺟﻮد آن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺤﺮان دوﺳﺘﯽ ﻣﺎن ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪ، ﺑﻞ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻣﺎن ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﮐﻮﺑﯿﺪن ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﭗ و ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫﺎ ﻣﺎن ﺑﯿﺶ ﺗﺮ و ﺑﺎزﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ دﻟﻤﺎن ﺑﺮای ﻫﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه اﺳﺖ؛ ﮐﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را دوﺳﺖ دارﯾﻢ و ﺑﺎ ﺧﻄﺎب ﻫﺎﯾﯽ ﻟﻄﯿﻒ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻧﻮازش ﮐﻨﯿﻢ. ﺗﻨﻬﺎ آن دﯾﻮار ﺑﺘﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻌﺠﺰه ﮐﻨﺪ و وﺣﺸﺖ و ﺷﺮم ﻣﺎ را در ﺧﻮد ﺑﺒﻠﻌﺪ، ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﻧﺒﻮد آن ﺟﻨﮓ ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﺧﻮد و ﺑﺎ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﭘﺎ ﺑﺮﺟﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﺎ ﭘﺎ ی ﺑﯿﺰاری ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺗﻨﻬﺎ اﻣﺮوز ﮐﻪ از آن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ام، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ روﺷﻨﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮی آن اﺣﺴﺎس و آن راﺑﻄﻪ را ﺑﯿﺎن ﮐﻨﻢ. ﻋﺼﺮﻫﺎ ﻗﺮار ﺗﻤﺎس ﺮس  ﻣﺎن ﺑﻮد. ﺳﺮﻋﺖ او ﻫﻢ در ﻣ زدن ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎی روﺣﯽ زﯾﺎدی ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﺣﺮف اول ﮐﻠﻤﻪ را ﻧﺰده، آن را ﺗﺸﺨﯿﺺ داد ﻣﯽ ﯾﻢ. ﺟﻤﻠﻪ را ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺮده، ﻣﻀﻤﻮن را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ. ﮔﺎه ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﺣﺮوف راﺑﻂ و ﺣﺘﺎ اﻓﻌﺎل ﻫﻢ ﻧﺒﻮد. ﻧﯿﺎز ﺷﯿﻔﺘﻪ وارﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ وﺳﯿﻠﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﺮای راﺑﻄﻪ ﻣﯽ ﺟﺴﺖ و ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ. ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ. ﮐﺎﻏﺬی ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺎﻓﯽ ﺗﺮس و ﺷﺮم ﺣﻀﻮر ﺑﺎﺷﺪ و در ﻓﺮار از دﻧﯿﺎی واﻗﻌﯽ، ﺗﺨﯿﻞ و رؤﯾﺎ را ﺑﭙﺮورد. ﻧﺎﻣﻪ را در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ از دﺳﺖ ﺷﻮی ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻇﻦ ﭘﺎﺳﺪار را ﺑﺮﻧﻤﯽ اﻧﮕﯿﺨﺖ. ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﺑﺮگ ﺳﯿﮕﺎر را ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﯽ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ در روز ﻫﻮاﺧﻮری داﺷﺘﯿﻢ، ﺑﺮای دﯾﺪار ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﻻی ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ. اﻣﺎ اﯾﻦ دوﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺎه ﺑﻪ ﻟﻄﺎﻓﺖ اﺑﺮﯾﺸﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺳﺨﺖ آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯾﯽ، ﺧﺮاﺷﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻪ آن ﻣﯽ داد. دوﺳﺘﯽ ﻣﺎن در اوج ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺑﯽ رﺣﻤﯽ ﯾﯽ ﮐﻪ در ﺧﻮدم و او ﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد، از ﻫﻢ ﺑﺪرد. ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﮔﺎه آن ﻗﺪر ﮐﻮﭼﮏ و ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻮدﮐﺎن را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ و ﻗﻬﺮ ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ و ﻣﺎ را ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ. ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ دوﺳﺖ ﻫﺎی دﯾﮕﺮم ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮدم. او ﻫﻢ ﻧﺒﻮد. ﻇﺮﻓﯿﺖ اﺧﺘﻼف ﻫﺎ و دﻋﻮاﻫﺎی ﺗﻨﺪﺗﺮ را داﺷﺘﯿﻢ. ﻣﯽ آزردﯾﻢ اﻣﺎ ﭘﺎی ﮔﺴﺴﺖ راﺑﻄﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻧﻤﯽ آﻣﺪ. اﻣﺎ ﻣﻦ و ﺷﻮﮐﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدﯾﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺮای دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺎﻻی ﻗﻔﺴﻪ ی ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻨ ﺠﺮه ﻧﺮﻓﺘﻢ، آن ﻗﺪر رﻧﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﺑﯿﺪن ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎی ﺗﻨﺪ ﺑﻪ دﯾﻮار دﻋﻮا ﮐﺮد. ﻣﻦ ﻫﻢ. ﮐﺎﺑﻮس روزی را ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻪ او، از اﺗﺎق رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم، ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. اﻋﺘﻤﺎد ﻋﻤﯿﻖ ﻣﺎن ﺑﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ، اﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﺷﮑﻨﻨﺪه ﺑﻮد. او ﻣﺮا ﺑﺎﺑﺖ آن ﻣﻘﺼﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ و ﻣﻦ او را. اﻣﺎ ﭼﻮن ﻫﯿﭻ وﻗ ﺖ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ اﻗﻨﺎع ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ، ﻟﻄﺎﻓﺖ راﺑﻄﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ زﺑﺮی و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻣﯽ داد. روح ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را زﺧﻢ ﻣﯽ زدﯾﻢ، درد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ و ﺑﺴﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺑﯿﺰار ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. اﻣﺎ ﮔﺬرا ﺑﻮد اﯾﻦ ﻫﺎ. در وﺣﺸﺖ از دﺳﺖ ﹺ دﯾﮕﺮی، دوﺑﺎره رﻧﮓ دادن ﻫﺎی ﺧﻮش و زﻧﺪه ی دوﺳﺘﯽ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪ. ﻣﯽ