Munireh Baradaran - Simple Truth

441 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺎ زﯾﺮﮐﯽ ﹰ ﺑﺎ ﻏﺮور ﺳﻤﺞ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﺗﻨﺎﻗﻀﯽ ﻧﺪاﺷﺖ، دوﺑﺎره ﻫﺎی ﭘﻮﺷﯿﺪه ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ. در ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ زﺧﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ زدﯾﻢ، ﻣﺮﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ از ﺧﻮد اﻧﺘﻘﺎدی ﺑﮑﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﻣﻮردی را ﮐﻪ ﺑﻪ دﻋﻮا ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد، روﺷﻦ ﮐﻨﯿﻢ، آن ﻃﻮرﮐﻪ در راﺑﻄﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ، ﻧﻪ. ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻬﺮآﻣﯿﺰ روح ﺣﺮﯾﺺ و ﮔﺮﺳﻨﻪ ی دﯾﮕﺮی را ﻧﻮازش ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. اﻣﺎ ﺟﺪا از اﯾﻦ ﺟﺪال ﻫﺎی ﻋﺎﻃﻔﯽ، اﺧﺘﻼف ﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺗﺎ ﺣﺪ ﺟﻨﻮن ﺑﻪ اذﯾﺖ و آزار ﻫﻢ ﻣﯽ دﯾﮕﺮ ﮐﺸﺎﻧﺪ. اﺧﺘﻼف ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ. ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﭘﺎی ﺷﻮروی ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آن ﻣﯽ  ﺳﺎﺑﻖ و اﻗﻤﺎرش و اﺻﻮﻻ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﯾﮏ اﺧﺘﻼف ﺑﯿﻨﺸﯽ ﮐﺎ رﻣﺎن ﺑﻪ ﺟﻨﺠﺎل ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. اﺧﺘﻼف، ﺑ ﯿﺶ ازاﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ دﻓﺎع ﯾﺎ ﺿﺪﯾﺖ ﺑﺎ آن ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮ ﺳﺮ دو ﻧﺤﻮه ی ﻧﮕﺮش ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮرد او را در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺗﻌﺼﺐ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﯿﺪم و ﻫﻤﻮاره از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم او ﮐﻪ در ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﺪون ﭘﯿﺶ داوری ﻫﺎی ﺧﺸﮏ و ﺗﻌﺼﺐ ﮔﻮﻧﻪ، ﺑﺮﺧﻮردی ﺑﺎز دارد، ﭘﺲ ﭼﺮا در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﮐﻮر و ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد؟ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺳﺎل ٦٨ ﺗﺤﻮﻻت ﺑﺰرﮔ ﯽ در اروﭘﺎی ﺷﺮﻗﯽ، ﺑﺮق آﺳﺎ در ﺣﺎل ﭘﯿﺶ روی ﺑﻮد. ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮای ﻣﻦ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ اﯾﻦ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﻫﺎ ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮه و ﻣﻐﺎﯾﺮ ﺑﺎ ﺑﺎوری ﺑﻮد ﮐﻪ از » اردوﮔﺎه ﺳﻮﺳﯿﺎﻟﯿﺴﻢ « داﺷﺘﯿﻢ. ﺑﺎدﻗﺖ و ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﯽ ﺗﻤﺎم، ﺧﺒﺮﻫﺎی ﻓﺮوﭘﺎﺷﯽ دﯾﻮار ﺑﺮﻟﯿﻦ، ﺗﻈﺎﻫﺮات در دﯾﮕﺮ ﮐﺸﻮرﻫﺎی اروﭘﺎی ﺷﺮﻗﯽ و ﻗﯿﺎم روﻣﺎﻧﯽ را از روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ دﻧﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﯾﺎدداﺷﺖ ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺘﻢ و ﭘﺮوﻧﺪه ﯾﯽ ﺟﺪا ﮔﺎﻧﻪ ﺑﺮای ﻫﺮﯾﮏ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺑﺮای ﻣﻦ اﯾﻦ اﻧﻔﺠﺎر ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ، ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮه ﺗﺮ و ﺗﻠﺦ درﮐﺶ ﮐﻨﻢ. ﯾﮑﯽ از ﺗﺠﺮﺑﻪ  ﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻫﻀﻤﺶ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ اﺻﻼ ﻫﺎی ﻣﻦ در دوره ﻫﺎی ﺑﺤﺮاﻧﯽ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻧﻮﻋﯽ ﻏﺮور ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮده ام، اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻐﺮﻧﺞ و ﺑﺤﺮاﻧﯽ را ﺑﻪ ﮔﺬ ﺷﺖ زﻣﺎن ﻣﻮﮐﻮل ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ درس ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ آن را ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢ ارادی ﻧﺪاﺷﺖ و ﺧﻮدﺑﻪ ﺧﻮد در ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﯾﻦ ﮐﻪ آن اﻣﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﺑﺤﺮاﻧﯽ، ﺑﺎز و روﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ دﯾﺎر ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﻣﯽ رﻓﺖ، ﺑﺴﺘﮕﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ درﮔﯿﺮ ﺑﻮدم. ﮐﻪ ﺑﻮدم. ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺷﺮق ﻣﯽ وزﯾﺪ، ﻧﺴﯿﻤﯽ از آن، ﺑﺎورﻫﺎ و ذﻫﻨﯿﺖ ﻣﺮا ﻫﻢ ﺗﮑﺎن ﻣﯽ داد. زﻟﺰﻟﻪ ی ﺷﺮق در ﻣﻦ ﺣﺲ ﺗﻠﺦ و ﯾﺄس ﻣﯽ آﻓﺮﯾﺪ و ﮔﺎه ﭘﯿﺸ رﺎ وی ﺧﻮد، ﺧﻼء ﯾﺎ ﭘﺮﺗﮕﺎه م. دﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﮑﻮه ﻫﺎ، ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻫﺎ، ﻧﺎاﻣﯿﺪی و اﺣﺴﺎس ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺷﻮﮐﺖ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ. ﻫﻢ دردی و ﺗﺴﻠﯽ اش را ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﮔﺮﻧﻪ آن روزﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﯽ ﻣﺮا ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ. اﻣﺎ او ﻧﻘﺶ ﻣﺮﺑﯽ ﺻﺒﻮر و ﺟﻬﺎن دﯾﺪه را ﺑﺎزی ﻣﯽ ﺑﺎدی ﻧﻮزﯾﺪه، ﻧﻪ در ﺟﻬﺎن و ﻧﻪ در دﻧﯿﺎی او. ﺑﯽ  ﮐﺮد. ﮔﻮﯾﯽ اﺻﻼ اﺣﺴﺎس و ﭼﻮن ﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﻫﺮ آن ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬرد، ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺳﻮﺳﯿﺎﻟﯿﺴﻢ اﺳﺖ ﻧﻪ در