Munireh Baradaran - Simple Truth

443 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده روزﻣﺮ ﮔﯽ ﻫﺎی ﻓﺮﺳﺎﯾﺸﯽ ﺳﻪ ﺑﺎر در ﺷﺒﺎﻧﻪ روز دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ. ﺳﯿﺴﺘﻢ اراده ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎﺑﻊ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﯽ ﺷﺪ و اﯾﻦ ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ ﺟﺴﻢ و روح ﺑﻮد. ﺟﻨﮕﯽ ﻫﻤﻪ روزه ﺑﺮای و ﺑﺎ ﻧﯿﺎزﻫ ﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺪن. دﻗﯿﻘﻪ ﺷﻤﺎری ﺑﺮای ﺑﺎزﺷﺪن در. روی ﺗﻮاﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ. اﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺑﯽ ﻣﻘﺪار ﮔﺎه ﻧﻬﺎﯾﺖ آرزو و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. وﻗﺘﯽ ﻫﻮا ﺳﺮد و ﻣﺮﻃﻮب ﺑﻮد، دردﺳﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺪ. آن ﺷﻣﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮐﻠﯿﻪ داﺷﺘﻨﺪ، ﺷﺎل و ﻫﺮﭼﻪ در دﺳﺖ رس ﺑﻮد، دور ﮐﻤﺮﺷﺎن ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻨﺪ. ﯾﮏ دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﻗﺒﻞ از وﻋ ﺪه ﻫﺎی ﺷﯿﺮﯾﻦ، ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﭘﺸﺖ در ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽ ﺑﻪ  ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺎ ﺑﺎزﺷﺪن در، زﻧﺪﮔﯽ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﺮﮐﺲ دﻧﺒﺎل ﻫﺪﻓﯽ ﻋﺎﺟﻞ ﻣﯽ دوﯾﺪ. ﻋﺪه ﯾﯽ در راه دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ، ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻇﺮف و ﺳﻄﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻤﺎم ﻣﯽ دوﯾﺪﻧﺪ. ﻇﺮف ﻫﺎ و رﺧﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و اﮔﺮ آب ﮔﺮم ﺑﻮد ﺣﻤﺎم ﻫﻢ ﺑﻪ آن اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻧﻔﺮ اول اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ا ﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺮم ﺑﻮدن آب ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﻘﯿﻪ را ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و آن وﻗﺖ ﻫﯿﺠﺎن و ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺴﯿﺎر اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ وﺳﻂ ﮐﺎر، آب ﺳﺮد ﯾﺎ ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﺷﺪ. در ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎری ﺑﻮد، درﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ دوﺑﺎره ﺑﺮا ی ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق و ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﯿﺠﺎن و ﺷﺘﺎب ﺑﺎز ﺷﻮد. اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎی روزاﻧﻪ ﻫﻢ ﭼﻮن ﻓﯿﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮای ﻓﺮﺿﯽ، ﻓﯿﻠﻤﯽ ﮐﻤﺪی ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ. ﺑﭽﻪ  ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﺳﺎﻟﻪ ی ﯾﮏ ی ﯾﮑﯽ از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﮐﻪ ﮔﺎه در ﺑﻐﻞ ﻣﺎدرش ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﮔﻮﯾﯽ اﯾ ﻫﻤﻪ ﻦ دوﯾﺪن ﻫﺎ و ﻋﺠﻠﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎزی ﯾﯽ ﺑﻮد ﺑﺮای او. ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از دﯾﮕﺮان رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮد. ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻠﯿﻪ و ﻣﺜﺎﻧﻪ داﺷﺖ و ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ از روز و ﺷﺒﺶ را در اﺿﻄﺮاری ﺷﺪﯾﺪ، ﭘﺸﺖ در ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮏ ﺗﮑﺎن ﻣﯽ ﺧﻮرد. ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﻣﯽ ﺑﺮد. ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ش ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ ﺑﺮای دﯾﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﺎز او ﺑﻮد و ﺧﻨﺪه ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪش، ﻃﻨﺰﻫﺎ و ﻧﯿﺰ ﺳﺎدﮔﯽ ﻫﺎی ﺑﻪ ﻏﺎﯾﺖ ﺧﺎم و ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ اش ﮐﻪ ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﮐﺸﯿﺪه و ﭼﻬﺮه ی ﺗﮑﯿﺪه اش ﺧﻮد ﻃﻨﺰ دﯾﮕﺮی ﻣﯽ آﻓﺮﯾﺪ. ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎی زﯾﺎدی ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﯾﺎدواره ﻫﺎی ﺗﻠﺦ