Munireh Baradaran - Simple Truth

444 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده و دردﻧﺎک ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ. ﻧﺪاﺷﺖ ﯾﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺸﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﭘﺸﺖ ﭼﻬﺮه اش ی ﺗﮑﯿﺪه ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻦ وﺳﺎﻟﺶ در ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﻮد، ﭼﻪ ﭼﯿﺰی را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد؟ ﺟﺮاﺣﺖ ﻫﺎی ﺳﺎل ﻫﺎی زﻧﺪان؟ زﺧﻢ ﹰ ﭼﯿﺰی از آن ﻫﺎی دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﻫﺎ در ﺧﺎﻃﺮش ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد؟ ﺟﺎی ﭘﺎی ﺗﺤﻘﯿﺮﻫﺎ؟ ر وزﻫﺎ ﻣﻼل آور و راﮐﺪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. درﮔﯿﺮی ﺑﺎ ﭘﯿﺶ ﭘﺎاﻓﺘﺎده ﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ روح آدﻣﯽ را ﻣﯽ ﻓﺮﺳﻮد. اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺮای ﺑﺎزﺷﺪن در و ﺳﭙﺲ ﻫﺠﻮم ﺑﺮای ﮐﺎرﻫﺎی روزاﻧﻪ. اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﺗﺮﯾﻦ آزادی ﻫﺎ و ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﻫﺎ وﻗﺘﯽ از آدﻣﯽ ﺳﻠﺐ ﺷﻮد و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﻓﺮدﯾﺖ ﻣﻌﻨﺎی ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ، اﻧﺴﺎن ﺧﻮد را ﺣﻘﯿﺮﺷﺪه ﺑﯿﻨﺪ. ﻣﯽ ﺳﺤﺮﮔﺎه ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﭘﺎﯾﺎن ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ و روز ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ آﻏﺎز ﻧﺸﺪه، در ﺑﺮای دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺬﻫﺐ اﺳﺖ ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﺎ ﻧﻤﺎز ﻧﺨﻮاﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﭼﺎی ﻣﯽ ﹸﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﯾﺪ در ا آﯾﺪ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺣﺪاﻗﻞ ﻧ ﻧﺘﻈﺎر دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺎﺷﯽ، ﻟﺬت ﻧﻮﺷﯿﺪن آ ن از ﺑﯿﻦ ﻣﯽ رود. وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺪان زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و اراده ی ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻧﻘﺶ ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﻣﯽ ﮔﯿﺮد، ﺣﻮزه ی ﻣﺒﺎرزه ﮐﻮﭼﮏ و ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺟﻨﮓ و دﻋﻮا، ﺑﺤﺚ و ﺟﺪل ﺑﺮای ﺣﻖ ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮف ﻫﺎ، ﻧﻈﺎﻓﺖ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ، ﺑﻪ رﺳﻤﯿﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺑﯿﻤﺎران ﮐﻠﯿﻪ ﯾﯽ و ﻃﻠﺐ دو وﻋﺪه ﺑﯿﺶ ﺗﺮ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺮای آن ﮏ ﻫﺎ،  ﭼ وﭼﺎﻧﻪ ﺑﺮای ﻫﻮاﺧﻮری و... ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ در ﻫﻤﯿﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. آدﻣﯽ آن ﻗﺪر درﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و دور ﺧﻮد ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ آن ﺑﯿﻢ ﻏﺮق ﺷﺪن در ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ و روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ ﺗﻬﺪﯾﺪش ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. در ﺑﺮاﺑﺮ ﻓﺸﺎرﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺗﺮ اﮔﺮ ﺗﺎب آورده، اﻣﺎ اﯾﻦ ﻓﺸﺎرﻫﺎی ﺑﻪ ﹸﺮد او را از ﻇﺎﻫﺮ ﺧ ﻣﯽ درون ﺳﺎﯾﺪ. روزاﻧﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﻮاﺧﻮری ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد. ﭘﺎﻫﺎ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ. ﺗﻨﺪ ﻗﺪم ﻣﯽ زدﯾﻢ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻫﺪر ﻧﺮود. رﺧﺖ ﻫﺎی ﺷﺴﺘﻪ را ﺑﻪ ﻫﻮای آزاد ﻣﯽ ﺳﭙﺮدﯾﻢ. در ﻧﻮﺑﺖ ﻫﻮاﺧﻮری اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ، از درزﻫﺎی ﭘﺎ ک ی ﺷﺪه ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎی رﻧﮓ ﺧﻮرده ﯾﺎ از ﭘﻨﺠﺮه ی ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷ ﺎی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎر اﯾﻤﺎﻧﯽ در را ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺮا دﯾﺪ. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ در راه رو اﯾﺴﺘﺎدم. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺮا ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. دﯾﮕﺮ دوره ی ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪ ﺳﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺳﺎل ﻫﺎ ﺳﺮﭘ ﯿﭽﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ و آن ﻫﺎ ﻫﻢ آن ﻗﺪر ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه دﺳﺖ ﮔﯿﺮﺷﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻠﻮی اﯾﻦ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﻮﭼﮏ را ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﹺ اﺗﺎق در ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻫﻢ ﹺ ﺣﯿﺎط ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ روﯾﺸﺎن ﺑﺎز ﺑﻮد. از ﭼﻨﯿﻦ در ﺗﻌﺪادﺷﺎن ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ی از ﺗﻮاب  ﹶر ﻗﺪرﺗﯽ ﹶﺪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻗ