Munireh Baradaran - Simple Truth

ﺑﺎزدﯾﺪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ی ﮐﻤﯿﺴﯿﻮن ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ زﻣﺴﺘﺎن ﺳﺎل ٦٨ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺳﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻧﺘﻘﺎل ﻣﻮﻗﺖ ﺑﺮای رﻧﮓ زدن دﯾﻮارﻫﺎﺳﺖ و ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﻪ ی وﺳﺎﺋﻞ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮﯾﻢ. اﯾﻦ ﻧﻮﺳﺎزی ﺟﺎی ﺗﺮدﯾﺪ و ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺖ. دﯾﻮارﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ زﻧ ﺪان ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ول ﺧﺮﺟﯽ ﻫﺎ ﺑﺮای زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﹺ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﺮاب ﺑﻮد. ﻫﺮﭼﻪ ﻟﺒﺎس در ﹺ اﺗﺎق در ﺳﺮدﺗﺮﯾﻦ روزﻫﺎی زﻣﺴﺘﺎن، ﺷﻮﻓﺎژ دﺳﺖ رس داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ. رﻃﻮﺑﺖ رﺧﺖ ﻫﺎی ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎی اﺗﺎق ﻣﯽ اﻓﺰود و ﺗﻮان آدﻣﯽ را ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ. ﻗﺎﻧﻮن ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ رﺧﺖ ﻧﺸ ﻮﯾﺪ، ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺿﺮورت. اﯾﻦ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺎی ﺗﮑﺮاری ﻫﻤﻪ را ﮐﻼﻓﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺗﻼﻓﯽ آن را ﺳﺮ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ رﻋﺎﯾﺖ دﯾﮕﺮان را ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ و ﺷﺴﺘﻦ رﺧﺖ ﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻬﺎی ﺳﺮﻣﺎی اﺗﺎق و ﻧﻘﺾ راﺣﺘﯽ دﯾﮕﺮان ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دﻫﯿﻢ و ﻏﯿﺮه. ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻨﺪ ﻣﺨﺘﺺ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻏﯿﺮﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ از زﻧﺪان ﻗﺼﺮ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ از ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺷﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. رﻧﮕﺎرﻧﮕﯽ و ﭘﺮﻫﯿﺎﻫﻮﺑﻮدﻧﺸﺎن آدم را ﺟﺬب ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺘﻨﻮع ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﯿﺮ و ﺟﻮان و ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺧﺮدﺳﺎل. ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﯾﮏ ﺳﺎن ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ. ا ﮔﺮ آﻓﺘﺎب ﺑﻮد، ﺑ ﻪ ﺣﯿﺎط ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ، راه ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻨﺪ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ، ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﻮا ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ، ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. ﺗﻌﺪادﺷﺎن ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ آن ﯾﮏ ﺑﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﺑﻮد. روزﻫﺎی اول ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻣﯽ زدﻧﺪ ﯾﺎ دﺳﺘﯽ ﺗﮑﺎن دا ﻣﯽ دﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺷﺎن ﮐﻮﺗﺎه و ﺑﺮﯾﺪه ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ و اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺷﺎن ﺟﺎﺳﻮس ﻫﺴﺖ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ از آن ﺑﺎﻻ» « ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﹺ ﺣﯿﺎط ﻇﺎﻫﺮ ﹺ در ﮐﺮدم، ﭘﺎﺳﺪار ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺗﻬﺎم ﻗﺘﻞ دارﻧﺪ، ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ دﻓﺘﺮ. ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻋﺪه ﯾﯽ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ. ﺗﺼﻮﯾﺮی ﮐﻪ از ﯾﮏ ﻗ ﺎﺗﻞ در ذﻫﻦ داﺷﺘﻢ، در آن ﻫﺎ ﻧﺒﻮد. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺷﺎن ﺑﺴﯿﺎر رﯾﺰاﻧﺪام ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﯿﺎن ﺳﺎل، ﭘﯿﺮ و ﺟﻮان. ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﺴﺘﻦ راه رو ﻣﯽ آﻣﺪ، روزی درﯾﭽﻪ ی اﺗﺎق را او ﺑﻪ  ﺑﺎز ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺳﻼم ﮔﺮم ﻃﺮف درﯾﭽﻪ دوﯾﺪﯾﻢ. ﺑﺮﯾﺪه ﺑﺮﯾﺪه و ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ی ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﺑﺮا ی ﺑﺎزدﯾﺪ زﻧﺪان ﻫﺎ ﻣﯽ آﯾﺪ و رﻓﺖ.