Munireh Baradaran - Simple Truth

447 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده از ﻣﺪت ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺷﺎﯾﻌﻪ ی آﻣﺪن ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ، ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ی ﮐﻤﯿﺴﯿﻮن ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ، ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد. اﯾﻦ ﮐﻪ آﯾﺎ رژﯾﻢ ﺑﻪ او اﺟﺎزه ی ﺑﺎزدﯾﺪ از اﯾﺮان و زﻧﺪان ﻫﺎ را ﺑﺪﻫﺪ، ﻣﺎ ﺷﮏ داﺷﺘﯿﻢ. ﯾﺎزده ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﺟﺎزه ﯾﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﯿﻮن داده ﻧﻤﯽ اﻣﺎ، ﺣﺎل ﺷﺪ. اﯾﻦ رﻧﮓ ﮐﺎری ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ، ﺷﺎﯾﻌﻪ را ﻗﻮی ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. زﻧﯽ ﮐﻪ در ﻫﯿﺠﺎﻧﺶ اﻣﯿﺪ ﻣﻮج ﻣﯽ زد، آﯾﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ آﻣﺪن ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ و ﺑﻪ ﻃﻮرﮐﻠﯽ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﮐﻤﯿﺴﯿﻮن ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ارﺗﺒﺎط زﯾﺎدی ﺑﺎ وﺿﻌﯿﺖ او ﻧﺪارد؟ و اﮔﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ آن ﮔﻨﺎه "ﻫﺎ " ﮐﺎران و ﻣﻄﺮودﯾﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎز اﻣﯿﺪوار ﻣﯽ ﺑﻮد؟ ﺷﻌﻮر ﺳﯿﺎﺳﯽ اش آن ﺣﻘﻮق ﺧﻮدش را ﻣﯽ  ﻗﺪر ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺒﻬﻢ. اﻣﯿﺪواری ا ش ﻣﺘﺄﺛﺮم ﮐﺮد و ﻫﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻫﺎ ﻣﺤﻮر ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت ﺑﻮدﯾﻢ و آن ﻫﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪﮔﺎن. ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. ﺑﻮی ﺗﻨﺪ رﻧﮓ و ﺳﺮﻣﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺎزه ﺳﻔﯿﺪی ی دﯾﻮارﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ، از راه روی اﺻﻠﯽ ﺻﺪای ﺗﻖ ﺗﻖ و ﺑﻨﺎﯾﯽ ﻣﯽ آﻣﺪ. روزی ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻼﻗﺎت ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ، راز آن ﺳﺮوﺻﺪاﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﹺ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ از روﺷﻦ ﺷﺪ. دﯾﻮاری ﺟﻠﻮی ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺎ را از در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ، ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑ ﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ از آن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺣﺬف ﺷﺪه ﺑﻮد. ا ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ آن ﺟﺎ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ، وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺗﻨﻬﺎ ﹺ ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﺳﻪ ﺑﻨﺪ را ﻣﯽ ﺳﻪ در دﯾﺪ. ﻣﺎ از ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ زﻧﺪان ﺧﻂ ﺧﻮرده ﺑﻮدﯾﻢ. آن را ﺑﻪ ﻃﻨﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﮔﻔﺘﯿﻢ. ﯾﻘﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ ﺑﻪ دﯾﺪار زﻧﺪان آﻣﺪه اﺳﺖ. اﻣﺎ ﺗﺮدﯾﺪی ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ او را ﺑﺮای ﺑﺎزدﯾﺪ از ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ آورد، ﺻﺤﻨﻪ را ﻃﻮری ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻧﺎدم را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﺪ و آن ﻫﺎ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ و ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎﻋﺠﻠﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در اﻧﻔﺮادی ﺑﻮ دﻧﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻫﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﭼﭙﯽ ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﯽ ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﯾﮏ ﺑﺎﻻ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﻫﺎ ی آن را ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎی ﻓﺮزاﻧﻪ ﻋﻤﻮﯾﯽ و دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻓﺮزاﻧﻪ و آن دو ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ. او ﮔﺎه ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻣﯽ آﻣﺪ. ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را از ﺗﻪ ز ده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺎت و ﻧﮕﺮان اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ آﻣﺪن ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه » ی ﮐﻤﯿﺴﯿﻮن ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺑﻮرژوازی را ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، دراﺳﺎس ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ را ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ زدوﺑﻨﺪ و ﺑﺎزی اﺳﺖ .« ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﻫﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮض ﻫﻢ ا ﮔﺮ او را ﺑﺮای ﺑﺎزدﯾﺪ از ﻣﺎ ﺑﯿﺎورﻧﺪ، ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎ او ﻧﺪارﯾﻢ، ﺑﺮای ﻣﺎ او ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺎی زﻧﺪان ﻧﺪارد. اﯾﻦ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ و ﺧﺸﮏ اﻧﺪﯾﺸﯽ ﻣﺮا اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ وﯾﮋه آن ﮐﻪ ﻧﻈﺮﺷﺎن ﭼﻮن آﯾﻪ ﯾﯽ ﻣﻘﺪس ﺑﻮد ﮐﻪ