Munireh Baradaran - Simple Truth

448 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺟﺎی ﺑﺤ ﺚ و ﺗﺮدﯾﺪ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﻦ، اﻣﺎ ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎی ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ و ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ی ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﺒﺎرزات آزادی ﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ ی ﻣﺮدم اﺳﺖ، ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ ﻣﺎﻧﺪ، ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ا ﮔﺮ اﻧﺘﻘﺎدﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺳﺎده از ﮐﻨﺎرﺷﺎن ﺑﮕﺬرﯾﻢ. آن ﻫﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻫﺮم ﻓﺸﺎر ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از آن ﺣﺎﺻﻞ ﻫﻮﺷﯿﺎری اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ و ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن دوﻟﺖ ﻫﺎی دﯾﮑﺘﺎﺗﻮری ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ی وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﮑﻨﻨﺪ و آن وﻗﺖ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻪ ﻓﺮض ا ﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﺻ ﯽ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ، ﺳﮑﻮت ﮐﻨﯿﻢ؟ ا ﮔﺮ رژﯾ ﻢ ﻣﻮﺿﻊ ﻣﺎ را ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﺑﯽ ﺷﮏ دﺳﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دوزوﮐﻠﮏ ﺑﺮای ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﻣﺎ ﻧﻤﯽ زد. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از واردﺷﺪن در ﺑﺤﺚ ا ﮐﺮاه داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺷﺎن ﻣﻮﺿﻮع ﺣﻞ ﺷﺪه ﯾﯽ ﺑﻮد و ﺟﺎی ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺮاره و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ. در اﻗﻠﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﺎﻻﺗﺮ از آن ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ را ﺳﺖ روی ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻓﺮض ﺑﻌﯿﺪ ا ﮔﺮ ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ آﻣﺪ، آن ﭼﻪ را ﮐﻪ در زﻧﺪان ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻣﯽ رﺳﻤﯽ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﻨﯿﻢ.  ﮔﺬرد، ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﺑﺪون وﺟﻮد ﻣﺘﺮﺟﻢ ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ آﻣﺪ و ﻣﺎ ﺣﻀﻮرش را از دﯾﻮاری ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ، از دﯾﻮار رﻧﮓ ﺷﺪه ی اﺗﺎق، از ﺟﺎﺑﻪ دن ﺟﺎ ﮐﺮ ﻫﺎی ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ و دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم و رﻓﺘﻨﺶ را ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻦ آن دﯾﻮار، رﯾﺨﺘﻦ رﻧﮓ ﮔﭽﯽ دﯾﻮارﻫﺎ ﮐﻪ ﻋﻤﺮﺷﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ روزه ی اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ در ﺗﻬﺮان ﺑﻮد، و ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪن زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ، داﻧﺴﺘﯿﻢ. در ﯾﮑﯽ از آن روزﻫﺎ، ﻓﺮزاﻧﻪ و ﯾﮏ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ از اﺗﺎق ﻣﺎ را ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮش اﻋﺪام ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺻﺪا زدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ اﻧﺘﻈﺎر در راه رو، دوﺑﺎره آن ﻫﺎ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﭼﻪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻫﺎ در ﮔﻔﺖ وﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﹺ او ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ او در آن زﻣﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮔﺰارش ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ داﺷﺘﻢ، از ﺧﻮد ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ و ﻧﯿﺰ ﺑﯿﻤﺎری رواﻧﯽ ﻓﺮزاﻧﻪ داﺷﺘﻪ، ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ اﯾﻦ دو زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻘﺎم ﻫﺎی زﻧﺪان دو ﻧﻔﺮ را ﺑﻪ دﯾﺪارش ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻓﺮزاﻧﻪ و آن دﯾﮕﺮی ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. رﻧﮓ ﭼﻬﺮه ی ﺷﺎد و ﮔﻠﮕﻮن ﺷﺎن ﮐﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ در زﻧﺪان راﺿﯽ و ﺧﻮش ﹺ ﺑﺨﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺧﻮد ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی اﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ او ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﺑﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﻨﺪﻫﺎﯾﯽ از اوﯾﻦ را از او ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده اﻧﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ از ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺪت ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎی ﺑﻨﺪﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻓﺮﺳﺘﺎ ده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از ﺑﺎزدﯾﺪ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﺟﺎزه ی ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺪارﻧﺪ. دو ـ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﺗﻮاب ﻫﺎ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ی ﺑﻘﯿﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، اﺟﺎزه ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ از زﻧﺪان ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪ.