Munireh Baradaran - Simple Truth

آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻮروز ﻣﻦ در زﻧﺪان ﺳﺎل ٦٩ ، ﺣﻮاﻟﯽ دووﻧﯿﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺳﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی ﺑﯿﺪار ﺑﻮدﯾﻢ. ﭼﻮن رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻫﺎ ﻫﻤﻪ روی زﻣﯿﻦ ﭘﻬﻦ ﺑﻮد و ﺟﺎی ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ، ﺗﻮی رﺧﺖ ﺧﻮاب ﺧﻮد دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن روﺷﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺻﺪاﯾﺶ را ﮐ ﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﹰ ﺷﺎد ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﻫﺎی ﮐﻤﺪی ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﺮﻫﺎ ﻧﺒﻮد. در ﻓﮑﺮﻫﺎی ﭘﺮﯾﺸﺎن و ﭘﺮاﮐﻨﺪه ی ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم: ﺑﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﻋﯿﺪ در ﻣﻨﺰل ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم. ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻓﻀﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﻣﻦ و ﺧﻮاﻫﺮم ﮐﻪ ﺗﺎزه از ﻣﺰار ﻣﺎدرم ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﺮﮐﺪام ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺎر ﺧﻮد ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﺟﺮأت ﺷﮑﺴﺘﻦ آن ﹺ در ﺳﮑﻮت ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ را ﺷﮑﺴﺖ. ﻓﻀﺎی ﺗﻠﺦ و ﺳﻨﮕﯿﻦ را ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﺻﺪای زﻧﮓ دو ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻫﺪﯾﻪ ی ﮐﺘﺎب و ﮔﻞ، ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ و ﺷﺎدی ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آوردﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﺮدی ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﭘﺲ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل دوری، ﻫﻨﻮز رؤﯾﺎﻫﺎی وار ﺷﯿﻔﺘﻪ م ﺗﺮوﺗﺎزه ﺑﻮد. از ﯾﺎدآوری ش ﺷﻌﻠﻪ در دروﻧﻢ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﺮﻣﺎی آن زﯾﺮ ﭘﻮﺳﺘﻢ، ﮔﻮﻧﻪ و اﻧﺪاﻣﻢ ﻣﯽ دوﯾﺪ. دو ﻧﻔﺮ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ و آﻫﺴﺘﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻧﻮ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ. در ﺳﮑﻮت، ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﺑﻮﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺑﻨﻔﺸﻪ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪ، ﺳﻔﺎرش ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﯿﺪارش ﮐﻨﻢ. ﻟﺒﺎﺳﯽ دور ﮐﻤﺮش ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﺎ اﺿﻄﺮاری » « ﻧﺸﻮد. ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ از ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب ﻣﻦ و ﺑﻨﻔﺸﻪ ﮐﻪ ﻋﺮق ﮔﯿﺮ ﻣﻨﺪرﺳﯽ ﺑﻮد، ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و اﺻﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻤﺎن ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ. اوﻟﯿﻦ روز ﺳﺎل ﻧﻮ ﺑﺎ ﻣﺮاﺳﻤﯽ ﺷﮕﻔﺖ و ﻏﺎﻓﻞ ﮔﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪه ﻫﻢ راه ﺑﻮد. اﻟﻬﺎم ﮐﻪ از روزﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﺪام ﺳﺮش ﺗﻮی دﻓﺘﺮ ﻧﻘﺎﺷﯽ اش ﺑﻮد، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻫﺮﯾﮏ از ﻣﺎ را ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و آن ﻫﺎ را ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺷﺮاره ﺑﻪ دﯾﻮارﻫﺎ ﭼﺴﺒﺎ ﻧﺪه و ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ ﺗﺮﺗﯿﺐ داده ﺑﻮد . ﺷﻮر و ﻫﯿﺠﺎن ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﻫﺮﮐﺲ اﻇﻬﺎر ی ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﻟﻬﺎم اﺳﺘﻌﺪاد و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ را ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ از آن در اﻧﻔﺮادی ﮐﺸﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﯾﮏ ﹺ ﺟﻌﺒﻪ ﺑﺎر در ی ﺷﯿﺮ ﺧﺸﮑﯽ ﺗﻮﺟﻪ اش را ﺟﻠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺮای ﮐﺸﺘﻦ اوﻗﺎت ﻣﻼل آور و ﺳﻤﺞ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﻮدش را ، ﮐﻪ ﺑﺮ روی آن ﺣﻠﺒﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻃﺮﺣﺶ را ﺗﮑﺮ ار ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎر آﺧﺮ ﺗﺼﻮﯾﺮ را