Munireh Baradaran - Simple Truth

451 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮدش ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺮای ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎﯾﺶ از ﻣﻘﻮای ﻗﻮﻃﯽ ﺧﻤﯿﺮدﻧﺪان و ﻣﺪادی اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻻی درز ﭼﺎدرش ﭘﻨﻬﺎن داﺷﺖ. ﮐﺎر را اداﻣﻪ داده و در و دﯾﻮارﻫﺎی ﺳﻠﻮل را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﻬﺮه اش در ﺣﺎﺷﯿﻪ ی ﻓﻠﺰی ﺗﻮاﻟﺖ ﮐﻪ ﺧﻄﻮط ﺻﻮرت ﮐﺸﯿﺪه ﺗﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد و از ﺣﺎﻟﺖ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻪ درﻣﯽ آود، ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺎرﯾﮑﺎرﺗﻮری ﻫﻢ از ﭼﻬﺮه ی ﺧﻮد ﺑﮑﺸﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮐﺎﻏﺬ و ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﻗﺪرﮐﺎﻓﯽ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد، ﻫﺮروز ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ ﻏﺮق ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ی ﮔﻮﺷﻪ و زواﯾﺎ را ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﺎ و ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻠﯽ را ﮐﻪ روز ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ از ﺑﺎﻏﭽﻪ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر آراﻣﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ا ﮔﺮﭼﻪ ﻃﺒﻊ آرام و ﺗﻮدار او ﺗﺐ وﺗﺎب ﻫﺎی دروﻧﯽ ا ش را ﺣﺎﺷﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد، اﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ، ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﺳﮑﻮﺗﺶ ﺣﮑﺎﯾﺖ از ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی داﺷﺖ. آن روز وﻗﺘﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾﮕﺮ را ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﺑﺮ دﻧﺪ، ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ از ﭘﻨﺠﺮه و ﻗﻔﺴﻪ ﺑﺮای دﯾﺪار و ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺳﺎل ﻧﻮ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﯿﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ، ﺣﺘﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯽ ﺷﺎن ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻫﻤﻪ در رﻓﺘﺎر و ﻧﻈﺮﺷﺎن آزاد ﻫﺴﺘﻨﺪ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ و دﯾﮕﺮان ﺑﻪ دﯾﺪه ی ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ، ﮔﯿﺮ و ﮔﺮه ﺟﺎی دﯾﮕﺮی اﺳﺖ. ﺷﺎﯾﺪ در ﺣﻤﻞ ﺗﻨﺎﻗﻀﯽ در وﺟﻮدﺷﺎن. ﺗﻌﺪاد زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی اﺗﺎق ﺷﺶ ﮐﻪ از زﻧﺪاﻧﯽ « ﮐﺶﻣﻠﯽ» ﻫﺎی ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ی اﺗﺎق ﻫﺎ ﺑﻮد. آن روز در ﺣﯿﺎط ﺷﻮر و وﻟﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﺷﺎن ﻟﺒﺎس ﻫﺎی رﻧﮓ ﺷﺎد و ﻧﻮ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻟﯿﻼ ﺑﺎ داﻣﻦ ﭼﯿﻦ دار و ﮔﻞ دارش ﺑﻪ ﺷﺎدی ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻗﺒﻞ در اﺗﺎق ﺷﺎن رﻗﺼﯿﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ اﺻﺮار ﻣﺎ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ رﻗﺼﯿﺪ، در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ از ﺣﯿﺎط ﮐﻪ روﺑﻪ روی اﺗﺎق ﻣﺎ و ﭘﻨﻬﺎن از ﭘﻨﺠﺮه ی ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﻮد. رﻗﺺ ﻟﯿﻼ و ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎی اﻟﻬﺎم، آن روز را از ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺘﯽ روزﻣﺮ ﮔﯽ ﻫﺎی داﯾﻤﯽ و ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻫﺎی ﻟ ﻔﻈﯽ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﻪ در آورد. دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻪ دل ودﻣﺎغ ﺗﻬﯿﻪ ی ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ را داﺷﺖ و ﻧﻪ ﺷﻮق زﯾﺎدی ﺑﺮای ﮔﭗ و ﮔﻔﺖ ﹺ ﻣﻦ ﻏﺎﻟﺐ اوﻗﺎت ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ را ﺑﯿﺶ وﮔﻮﻫﺎی راﯾﺞ. ﺧﻮد ﺗﺮ ﻣﯽ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪم و ﺣﻮﺻﻠﻪ ی وراﺟﯽ و ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎی ﺗﮑﺮاری را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺳﺎل ﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺧﻮدم و دﯾﮕﺮان را ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺖ و ﺗﮑﺮاری ﻣﯽ ﺧﻮدم ﻧﯿﺰ  دﯾﺪم. ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﺑﺮای ﺑﻘﯿﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮدم. ا ﮔﺮ ﺣﺎدﺛﻪ ی ﺟﺪﯾﺪی اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺎد، ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺑﻮد، ﺣﺘﺎ ﹰ اﺣﺴﺎس روزﻧﺎﻣﻪ، ﮐﺘﺎب و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن، اﯾﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺤﺪود ﻣﺎ، ﮐﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎ ﻫﺎ و ﺑﺮداﺷﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﮐﺴﻞ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد. ا ﮔﺮ ﻫﻢ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ در ﻣ ﯿﺎن ﻧﺒﻮد، آن ﻗﺪر ﺑﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻫﺎی راﯾﺞ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ اﻣﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺒﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮﻫﺎ، ﺗﺮدﯾﺪﻫﺎ و ﺷﮏ در ﺗﻘﺪس ﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن و ﻣﺴﮑﻮت ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ، ﭼﺮا ﮐﻪ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻫﺮﯾﮏ از اﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﺑﺰرگ در اﻋﺘﻤﺎدﻫﺎ و