Munireh Baradaran - Simple Truth

452 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده دوﺳﺘﯽ ﻫﺎی دﯾﺮﯾﻦ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ، ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻣﯽ آد ﻣﯽ را ﺳﺴﺖ ﮐﻨﺪ و اﻧﺰوا و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﺎر آورد. ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯽ از ﺳﺆال  ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺜﻼ ﻫﺎ و ﺗﺮدﯾﺪ ﺧﻮدم ﺑﮕﻮﯾﻢ؟ از درک ﺧﻮدم از ﺗﺤﻮﻻت ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن آورم؟ ﺳﺆال ﺑﯿﺎﻓﺮﯾﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﮔﯿﺮ و ﮔﺮه در دﯾﮑﺘﺎﺗﻮری ﭘﺮوﻟﺘﺎرﯾﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﻮدم را از زﻧﺪﮔﯽ  ﺷﺪ ﻣﺜﻼ ﺧﺼ ﻮﺻﯽ ﻟﺌﻮﻧﺎردو داوﯾﻨﭽﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﯿﺎورم؟ ﮐﻪ آن روزﻫﺎ ﺑﺮای دﯾﺪن ﻓﯿﻠﻢ زﻧﺪﮔﯽ ش ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﺎی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﺣﺘﺎ در ﻗﺎﻟﺐ ﺳﺆال ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﭙﺮﺳﻢ آﯾﺎ اﮔﺮ او ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﮔﺮا ﻫﻢ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ )ا ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎی روﺷﻦ آن در ﻓﯿﻠﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮد( ﺧﻠﻠﯽ در ﻫﻨﺮ و داﻧﺸﺶ اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﺣﻘﻮق  ﺷﻮد؟ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻓﺮدی اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ اﺧﻼﻗﯿﺎت ﭼﯿﺴﺖ و از ﮐﺠﺎ آﻣﺪه؟ آﯾﺎ ﺗﺮدﯾﺪ آدﻣﯽ را ﺑﻪ ﺳﻘﻮط ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ؟ ﺑﻪ وﯾﮋه در زﻧﺪان در ﻟﺒﻪ ﮔﺎه ی ﭘﺮت ﻫﺎی ﺧﻄﺮﻧﺎ ﮐﯽ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ؟ آری، واﻗﻌﯿﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺎه ﺗﺮدﯾﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ اﺳﺎس و ﭘﺎﯾﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ، زﻧﺪا ﻧﯽ را ﺑﻪ ﺳﻘﻮط ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. در دره ﯾﯽ ﻏﻠﻄﺎﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻮاب ﮔﻮی ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪﻫﺎﺷﺎن ﻧﺒﻮد ﺑﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺒﺎﻫﯽ و ﻣﻄﻠﻖ ﻧﮕﺮی واﭘﺲ ﮔﺮای ﻣﺬﻫﺐ ﺣﺎ ﮐﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪﻧﺪ. آن ره روان ﺧﺴﺘﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ آراﻣﺶ ﭘﺎﯾﺎن راه را ﻣﯽ ﺟﺴﺘﻨﺪ، دﯾﻮار ﺑﻦ ﺑﺴﺖ را در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ. اﻣﺎ، اﯾﻦ ﺟﺒﺮی اﺳﺖ؟ ﻣﺎ ﺧﻮد ﭘﺮت ﮔﺎه ﻫﺎی زﯾﺎدی را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻋﻤﻖ دره را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﺴﻨﺪه ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﭘﺲ اﯾﻦ ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎدی ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮد و ﺑﻪ آدﻣﯽ ﭼﻪ ﺛﻤﺮی ﺟﺰ رﮐﻮد و ﺳﮑﻮن داﺷﺖ؟ آب راﮐﺪ ﭼﻪ در ﺑﺎﻻی ﻗﻠﻪ و ﭼﻪ در ﺗﻪ دره، ﻣﯽ ﮔﻨﺪد. ﯾﯽ را ﻣﯽ «ﻧﻮ» ﺟﺴﺘﻢ ﮐﻪ آن را ﻧﻤﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ. ﺣﺘﺎ در ﮐﺴﺎﻧﯽ نﮐﻪ آ ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺸﺎن داﺷﺘﻢ . ﺧﻮد را، ﻓﮑﺮم را و رﻓﺘﺎرم را ﻧﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ. آﯾﺎ آن « ﻧﻮ» ﹺ ﹺ ﭘﺸﺖ در ﺷﻮﮐﺖ ﹺ ﻧﺎﻣﻪ دﯾﻮار، دوﺳﺖ ﻫﺎ و رازﻫﺎﯾﻢ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ و ﮐﺴﻞ  ﺷﺪ؟ ﺑﺎ او، آن ﻣﻦ ﮐﻨﻨﺪه ﻧﺒﻮدم. اﯾﻦ دوﺳﺘﯽ ﻫﻢ، اﻣﺎ ﺷﮑﻨﻨﺪه ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺳﺮاب ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﻫﻤﯽ دوﺟﺎﻧﺒﻪ ﺑﻮد. ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﻧﺒﻮد ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺣﺎدﺛﻪ ی ﺣﻘﯿﺮی ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﻟﺮزه ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﻔﯽ و ﻃﺮد ﺑﯿﺎﻧﺠﺎﻣﺪ. ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ، ﻟﺬت و ﻇﺮاﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻢ ﺗﺮ در ﺧﻮد ﺳﺮاغ داﺷﺘﻢ، دﻓﺘﺮﭼﻪ ﯾﺎدداﺷﺘﯽ ﺑﺮاﯾﺶ درﺳﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ روی ﺟﻠﺪ آن ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎی ﺑﻬﺎری ﻣﯽ درﺧﺸﯿﺪ. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﯿﺪی ﺧﻮ ﺣﺎﻟﺶ ش ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷﻌﺮ و ﯾﺎدداﺷﺖ ﻫﺎی ﻣﯽ آﯾﺪ. در اوﻟﯿﻦ روز ﺳﺎل ﻧﻮ وﻗﺘﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﻫﻮاﺧﻮری ﺷﺎن ﺑﻮد، ﺑﺎﻻی ﻗﻔﺴﻪ رﻓﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ اﻣﯿﺪ ﮐﻪ او ﻫﻢ اﻧﺘﻈﺎرم را ﻣﯽ ﹰ ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺖ. ﺣﺘﺎ ﺳﻼﻣﯽ آﺷﻨﺎ ﮐﺸﺪ. ﺣﻀﻮر ﻣﺮا ﻋﻤﺪا ﻧﮑﺮد. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﻧﺪاد. ﺑﺎر دﯾﮕﺮ آن اﺣﺴﺎس دردآ ﹺ ﺗﺤﻘﯿﺮ در وﺟﻮدم ور ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺖ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮد و ﺳﻨﮓ ﺷﺪم. ﭼﻨﺪ روزی ﺑﻪ دﯾﻮار ﻧﮑﻮﺑﯿﺪم. ﭘﺲ از آن ﺑﺮآﺷﻔﺖ. ﺑﺮآﺷﻔﺘﻢ. ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎی ﺗﻨﺪ و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ دﯾﻮار، ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﻮا ﮐﺮدﯾﻢ. ﮔﻔﺖ ﮐﻪ