Munireh Baradaran - Simple Truth

453 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻫﻨﻮز ﮐﺎﺑﻮس ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. اﻣﺎ درﺑﺎره ﺗﻔﺎوﺗﯽ ی ﺑﯽ ﻫﺎی دوره ﯾﯽ اش ﺳﮑﻮت ﮐﺮد. واﮐﻨﺶ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﺎ د ﺣﻤﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ، ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻼح دﻓﺎﻋﯽ ام ﺑﻮد و او آن را ﻧﻤﯽ دﯾﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ دوﺳﺘﯽ ﺑﺮای ﻫﺮ دو ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ رﻧﺞ ﺑﻪ ﻫﻢ راه دارد، ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﺧﺎﺗﻤﻪ اش ﺑﺪﻫﯿﻢ. اﻣﺎ ﻧﻪ دوﺳﺘﯽ ﻣﺎن، ﮐﻪ آن ﺣﺎدﺛﻪ ی ﺣﻘﯿﺮ ﺑﻌﺪ از ﮐﺸﺎ ﮐﺶ ﻫﺎی ﻓﺮﺳﺎﯾﺸﯽ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﯾﺎﻓﺖ. ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ی ﺷﻤﺎﺗﺖ آﻣﯿﺰ دوﺳﺖ ﺳﺎﺑﻘﻢ، ﺳﻤﯿﺮا، را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آوردم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮززﻧﻨﺪه ﯾﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد » ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﻫﺴﺘﯽ « ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ آن دﯾﮕﺮان ﻫﻢ ﮔﺎه ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺘﯿﻢ. آن ﺑﺤﺮان ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻧﯿﺎز و ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮی دوﺳﺘﯽ ﻣﺎن اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ روز ﺟﻤﻌﻪ ﯾﯽ دل درد ﺷﺪﯾﺪی ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﮔﺮم ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﮑﻦ  ﺴ  و ﻣ آن را ﺗﺨﻔﯿﻒ ﻧﺪاد ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪ. ﻏﺮوب ﻋﺎﺻﯽ و دل ﺗﻨﮓ ﺟﻤﻌﻪ و ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ روز دل ﺗﻨﮓ درد ﻣﻦ ﻫﻢ آرام ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻮاﻫﺪ . ﻧﺸﺪ. ﺷﺐ اﺳﻬﺎل ﮔﺮﻓﺘﻢ. اﯾﻦ ﻣﺮض ﭘﯿﺶ ﭘﺎاﻓﺘﺎده ﺑﺮای زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﺤﺮوم از دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ و دردﻧﺎک ﺗﺮﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ آﯾﺪ. ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﮔﺮﻓﺘﺎرﯾﻢ را ﮔﻮش زد ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻃﻮراﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ در را ﺑﻪ روﯾﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ ﺗﮑﺎن ﹺ ﺳﺮ دادن ، ﻗﻮﻟﯽ داد ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪ. ﺷﺐ ﻧﯿﺎز و اﺿﻄﺮار ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﹺ در ﻫﻢ ﻓﺎﯾﺪه ام ﮐﺮده ﺑﻮد. ﮐﻮﺑﯿﺪن ﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮای ﺑﻘﯿﻪ. واﻟﯿﻮم ﺧﻮردم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ارﮔﺎن ﻫﺎی داﺧﻠﯽ ام را ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻓﻠﺞ ﮐﻨﺪ. ﯾﮏ دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﺧﻮاﺑﯽ ﺧﻮش. ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ اﻣﺎ، درد اﺿﻄﺮار ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﺷﺪ. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻮد. ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ را ﻣﯽ ﺷﻤﺮدم. ﮐﻼﻓﮕﯽ ام ﺑﻪ دردی ﻣﯽ ﹺ ﺷﮑﻨﺠﻪ از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪه ﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ زﯾﺮ ﻗﭙﺎن ﺑﻮدم. آرزوی ا م ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد » ا ﮔﺮ اﯾﻦ در ﺑﺎز ﺷﻮد! « دﻣﯿﺪن ﺳﭙﯿﺪه ﻣﺮا ﺑﻪ آرزوی ا م ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﻣﺎ اﮔﺮ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﯽ ﹺ روزﻫﺎ ﭘﺎﺳﺪار ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﺪ و در دﯾﺮﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎز ﺷﻮد؟ ﻧﻪ. ﺻﺪای ﺑﺎزﺷﺪن در اوﻟﯿﻦ اﺗﺎق را ﺷﻨﯿﺪم. دوﻣﯿﻦ اﺗﺎق، ﮐﻪ ﺳﭙﺲ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎ ﺑﻮد. ﺧﻮدم را ﻧﺰدﯾﮏ در رﺳﺎﻧﺪم. اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ﻟﺤﻈﻪ ی ﺧﻮش ﺑﺨﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﺗﻮاﻧﯽ در ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. اﺳﺘﻔﺮاغ ﮐﺮدم. ﻣﺎﯾﻊ ﺳﯿﺎه. ﭘﺎﺳﺪار ﺧﻮد دﯾﺪ. ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ. ﻣﻮﻗﻊ دادن ﭼﺎی، ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺮوم. در ﺑﻬﺪاری، ﭘﺰﺷﮏ ﮐﻪ ﺧﻮد زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮد، ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ی ﺣﺎﻟﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﺮا ﺑﺴﺘﺮی ﮐﻨﻨﺪ. آز ﻣﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﺰرﯾﻖ آﻧﺘﯽ م ﺷﺮوع ﺷﺪ. ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ آرام  ﺮ  ﺑﯿﻮﺗﯿﮏ و ﺳ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮏ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. اﻣﺎ ﻗﺮار ﺷﺪ در ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎی ﻣﻌﯿﻦ دوﺑﺎره ﻣﺮا ﺑﺮای ﺗﺰرﯾﻖ ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه