Munireh Baradaran - Simple Truth

454 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻬﺪاری ا ﮐﺮاه دارد ﻣﺮا ﺑﺴﺘﺮی ﮐﻨﺪ. ﹰ ﺑﻪ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﭘﺰﺷﮏ اﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮا ﮔﺮدن ﻧﻬﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. دو وﻋﺪه ی دﯾﮕﺮ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻪ ﻋﺼﺮ و ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺗﺄ ﮐﯿﺪ ﻣﮑﺮر ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. ﻓﺮدای آن روز ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺻﺒﺢ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﺰرﯾﻖ داﺷﺘﻢ. در را ﮐﻪ ﺑﺮای دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﺮا ﺑﯿﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ. اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ درازا ﮐﺸﯿﺪ. اﺗﺎق ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﭼﻨﺪان دور ﻧﺒﻮد و ﺻﺪاﯾﻢ را ﻣﯽ ﺷ ﻨﯿﺪﻧﺪ. ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و وﺟﻮد ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺮدن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ وﻗﺖ ﻣﯽ ﺑﺮد. ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﯾﮏ ردﯾﻒ ﭘﻠﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮوﯾﻢ و ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﺑﺮﺳﯿﻢ. ﺷﯿﻔﺖ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻋﻮض ﺷﺪ. ﺑﺎز اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮑﺮدﻧﺪ. ﺑﻠ ﻨﺪﺗﺮ ﺻﺪا زدم. ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪ. ﺧﻮدم راه اﻓﺘﺎدم از اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ راه داﺷﺖ، ﮔﺬﺷﺘﻢ ﮐﻠﻮن در را ﮐﺸﯿﺪم و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ. در ﺑﻬﺪاری ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺎ ﺗﻮپ وﺗﺸﺮ ﭘﺎﺳﺪاری ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﭘﺰﺷﮏ را ﻫﻢ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮد، روﺑﻪ رو ﺷﺪم. داد ﻣﯽ » زد: ﺧﻮدت آﻣﺪه ای؟ ﭼﻪ ﻏﻠﻂ «.ﻫﺎ ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻨﺪ را ﺻﺪا ﮐﺮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی ﺟﯿﻎ وداد ﻣﯽ از  ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﯿﻤﺎری ﻣﻦ اﺻﻼ ﯾﺎد رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﭘﺲ از ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺮد ﭼﻨﺪ ﻗﺮص ﮐﻪ در ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺎﻃﻠﻪ ﯾﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد، آورد و دﺳﺘﻮر داد ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﻗﺮص ﻫﺎ را ﺑﺨﻮرم و دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﺗﺰرﯾﻖ و ﻏﯿﺮه ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﭘﺰﺷﮏ ﺗﺎ ﭼﻬﺎر روز ﺗﺰرﯾﻖ ﺑ ﺎﯾﺪ اداﻣﻪ ﻣﯽ ﯾﺎﻗﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ م، ﮐﻪ ﺣﺬﻓﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد، اﻣﺎ ﻗﻄﻊ آﻧﺘﯽ  ﺮ  راه ﺳ ﺑﯿﻮﺗﯿﮏ ﯾﻌﻨﯽ اداﻣﻪ ی ﺑﯿﻤﺎری. ﻗﺮص ﻫﺎ را ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ام ﺑﺎﯾﺪ ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر ﭘﺰﺷﮏ ﭘﯿﺶ ﺑﺮود. دﻋﻮای دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﺟﺪی ﺗﺮ از اوﻟﯽ ﺑﻮد. ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎ در ﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ و ران ﻣﯽ  و  ﺳﺮم را ﺑﻪ د آورد. ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﮐﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ راه رو ٢١٦ زﻧﺎن، وارد  ، ﺑﺨﺶ ﺷﺪم ﭘﺎﺳﺪار ﻣﻮﻣﻨﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎی ﺟﻮدو و ﮐﺎراﺗﻪ اش را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﮕﺬارد. ﻣﺜﻞ ﺗﻮپ اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽ ﺷﺪم. ﺳﺮم را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﻮرد ﺿﺮب ﺑﻮد. ﺻﺪای ﭘﺎﺳﺪار ﺣﻤﯿﺪی را ﺷﻨﯿﺪم ﮐ ﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻣﻨﯽ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﻣﺮﯾﺾ اﺳﺖ « و او را دور ﮐﺮد. ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ در راه رو ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدم. ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﻮدم. ﺿﻌﻒ ﺷﺪﯾﺪی داﺷﺘﻢ، زاﻧﻮاﻧﻢ ﺳﺴﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﺸﺮ ﭘﺎﺳﺪاری ﮐﻪ از آن ﺟﺎ رد ﻣﯽ ﺷﺪ، دوﺑﺎره روی ﭘﺎ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدم. ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ داﺧﻞ اﺗﺎق ﺑﻮدم. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻫﺎی ﻧﮕﺮان و ﻫﻢ دردی ﺷﺎن ﺗﺴﻠﯽ ام ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﭼﺎی آوردﻧﺪ ﺑﺎ ﻗﻨﺪ ﻓﺮاوان و ﭘﺘﻮﯾﯽ روﯾﻢ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ. ﺳﺮم را زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﮐﺮدم و اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ. آﺧﺮ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯽ ﺷﺪم؟ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﻤﺎری اﺳﺖ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪروز ﻫﯿﭻ ﻏﺬاﯾﯽ ﻧﺨﻮردم. ﺑﺎاﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﻬﺎل اداﻣﻪ داﺷﺖ. ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻫﻢ راه ﻏﺬا ﻣﺎﺳﺖ ﻣﯽ دادﻧﺪ. آن روز ﻣﺎﺳﺖ ﺧﻮردم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻘﺪار دﯾﮕﺮ ی ﻫﻢ از ﺳﻬﻢ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. روزی ﮐﻪ ﺟﺮأت ﮐﺮدم و