Munireh Baradaran - Simple Truth

آﺷﯿﺎن وﯾﺮان ﺑﻬﺎر ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﻫﺪﯾﻪ ﯾﯽ آورد. ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه، در آن ﺑﺎﻻ ﮐﻨﺎر ﻟﻮﻟﻪ ی ﮐﻮﻟﺮ ﮔﺎه ﭘﺮﻧﺪه ﺎﯾﯽ ﻫ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻫﺎ ﺗﻨﺪوﺗﻨﺪ ﺟﯿﮏ ﺟﯿﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﮔﻮﯾﯽ در ﭘﺮواز، در ﻧﺸﺴﺘﻦ، ﻧﻮک ﹸﺮده زدن ﺑﻪ ﺧ رﯾﺰﻫﺎی ﻧﺎن ﺷﺘﺎب و اﺿﻄﺮاب داﺷﺘﻨﺪ. اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﹸﻤﺮی رو دارﻧﺪ و وﻗﺖ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ. ﻗ  ﮐﺎرﻫﺎی زﯾﺎدی ﭘﯿﺶ ﻫﺎ اﻣﺎ، ﺗﻨﺒﻞ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﯽ دﻏﺪﻏﻪ ﻗﻮﻗﻮﻗﻮﻗﻮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ ﺷﺎن ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ آ ﻣﺪ. ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ، دوروﺑﺮش را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪ و ﺑﻪ ﻧﺎن ﻫﺎ ﻧﻮک ﻣﯽ زد. رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻫﺮﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﯽ آﻣﺪ، ﭼﻮب و ﺧﺴﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎر داﺷﺖ. ﻻﻧﻪ ﯾﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺗﺪارک ﻣﯽ دﯾﺪ. ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﯾﺎﻫﻮ ﯾﺎﻫﻮی او در ﹺ اﺗﺎق ﻃﻨﯿﻦ دل ﺳﮑﻮت ﻧﺸﯿﻨﯽ داﺷﺖ. ﻻﻧﻪ اش را ﺑﯿﻦ دﻫﺎﻧﻪ ی ﮐﻮﻟﺮ و ﭘﻨﺠﺮه ﺳﺎﺧﺖ و روﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ. و دﯾﮕﺮ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ. ﺗﺨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺴﺖ وﭼﻨﺪ روزی ﻣﯽ ﹺ ﻧﺮ ﻣﯽ ﹸﻤﺮی ﻧﺸﺴﺖ. ﻗ آﻣﺪ و ﺑﺮاﯾﺶ داﻧﻪ ﻣﯽ آورد. ﭘﺮﻧﺪه، آن ﻣﻮﺟﻮد ﺧﯿﺎﻟﯽ زﻧﺪاﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺴﺮت ﭘﺮوازش را ﻣﯽ ﺧﻮرد. آن روز ﭘﺮﻧﺪه ﺑﺴﺘﻪ  ﯾﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ی ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﺎﻫﯿﺠﺎن درﺑﺎره اش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ . ﻣﻬﯿﻦ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد از دﺳﺖ ﮔﺮﺑﻪ در اﻣﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﯾﯽ را دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺑﺎﻻی ﺑﺎم ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد روی ﻟﻮﻟﻪ ی ﮐﻮﻟﺮ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﺮﺗﺐ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ آن ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺑﺪﻫﺪ. ﺣﺮﻓﺶ را ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺘﯿﻢ. ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﹰ ﻗﻤﺮی ﻣﯽ در ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﯿﻌﺖ دﺧﺎﻟﺖ ﮐﺮد. ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻄ ﺮ از ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﺪ. دﯾﮕﺮ ﺑﺎﻻی ﻗﻔﺴﻪ ی آن ﻃﺮف اﺗﺎق ﻧﻤﯽ رﻓﺘﯿﻢ و ﻟﺒﺎس ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎی آن ﭘﻨﺠﺮه ﻧﻤﯽ آوﯾﺨﺘﯿﻢ ﺗﺎ آراﻣﺶ ﭘﺮﻧﺪه ی ﻣﻬﻤﺎن را ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﺰﻧﯿﻢ. درﺑﺎره ی ﺗﻌﺪاد روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﻤﺮی ﺑﺎﯾﺪ روی ﺗﺨﻢ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ، اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ ﺑﻮد. ﮐﺴﯽ از آن اﻃﻼع دﻗﯿﻘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. اﻟﻬﺎم ﺑﻪ آراﻣﯽ روی ﺷﻮﻓﺎژ ﺧﺰﯾﺪ و ﭼﻨﺪ ﺗﺼﻮﯾﺮ از ﻗﻤﺮی آرام ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﻻﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪ. ﭼﻨﺪ روزی ﮔﺬﺷﺖ و ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻄﺮ ﮔﺮﺑﻪ را ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮد ﯾﻢ، ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺒﯽ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﻬﯿﺐ اﻓﺘﺎدن ﭼﯿﺰی ﺳﻨﮕﯿﻦ روی ﻟﻮﻟﻪ ی ﺗﻮﺧﺎﻟﯽ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪﯾﻢ. در ﯾﮏ آن ﺻﺪای ﺟﯿﻐﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. ﻣﻬﯿﻦ در ﯾﮏ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ زدن ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ ه ﺑﻮد ﺑﺎﻻی ﻗﻔﺴﻪ. اﻣﺎ ﻓﺎﺟﻌﻪ در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. ﮔﺮﺑﻪ ﻗﻤﺮی را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮده ﺑﻮد. ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﺄﯾﻮس در رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻫﺎﻣﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﮑﻮت را ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﺷﺮاره ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ای ﮐﺎش